θα ηθελλα να κλαψω τοσο πολυ που να με παρει ο υπνος στο αμαξι και να ξυπνησω στο κρεβατι μου σκεπασμενη φορωντας τις πιτζαμες μου
να ξυπνησω χωρις ξυπνητηρι
και χωρις κινητο
χωρις να περιμενω τιποτα και να παιξω μονη μου
μεχρι να βαρεθω και να διαβασω βιβλια μεχρι να αρχισω να φανταζομαι δικες μου ιστοριες
θα ηθελα να ξυπνησω και να ειμαι μικρη και για μια φορα να μη θελω να μεγαλωσω
θα ηθελα να ξυπνησω παιδι χωρις καμια ευθυνη καμια βιασυνη
θα ηθελα να ξυπνησω πισω στο χρονο
που ολα ηταν απλα
πριν την αφαιρετικη σκεψη
πριν τη θλιψη που πυροδοτει τις δυναμεις του μυαλου
θα ηθελα να ξυπνησω και να παιζω ασταματητα πιανο
οπως τοτε
με πολλα μαξιλαρια πανω στις καρεκλες κουζινας
τότε που δεν ειχαμε καν σκαμπο
θα ηθελα να ξυπνησω και να κρυφτω κατω απο το τραπεζι της τραπεζαριας
θα ηθελα να ονειρευτω
χωρις ρεαλισμο χωρις κουραση
θα ηθελα να χαμογελαω σαν εκεινες τις φωτογραφιες
που προδιδαν ενα παιδι με λαθος θεωρηση του κακου κοσμου
θα ηθελα να ξυπνησω με εκεινο το χαμογελο που ηξερα πως αστραφτε λιγο
θα ηθελα να ξυπνησω και να μην εχω να κλαψω
να με τυφλωνει ο πρωινος ηλιος
και να μου χαμογελα ο γαλαζιος ουρανος
απο το μεγαλο μου παραθυρο
το πιο ωραιο παραθυρο της γης
το παραθυρο της παιδικοτητας μου
