σαμποτάζ

εσένα σου φαίνεται χαζό αλλά αλήθεια δεν παλεύεται να ξέρεις πως σε κοροιδεύεις μες τη μούρη σου

δεν παλεύεται να ξερεις

πως δεν τραβάει η φάση σου ούτε μήνα παραπάνω

δεν παλεύεται 

και δεν έχω ούτε λόγια να στο εξηγήσω το οποίο επίσης δεν παλέυεται

ούτε έχω κάπως ρε παιδί μου να μια αφορμή

καμια δεν έχω

ούτε πάτημα

ούτε παρόν δεν έχω γιατί το παρόν μόνο φεύγει αλλά το μέλλον έρχεται αλλά εγώ πάνε χρόνια που δεν βλέπω τίποτα να έρχεται εκτός απ το χειρότερο

the worst is yet to come

κλείνω τη μύτη και βουτάω μήπως βρω παρόν στον πάτο

ποιόν πάτο αφού δεν υπάρχει

και πέφτω και ψάχνω

και δεν βρίσκω κι αναρωτιέμαι

και πάλι καλά που πιστεύω στην γραφή στην λογοτεχνία και τα λοιπά

γιατί δεν θα την παλέυα χωρίς,

μαλάκες με την καμία-

πάλι καλά που κάπου ειμαι είικρινής γιατί δεν παλεύονται τα σκηνικά μας, 

μπέσα

βουρκώνω πριν προλάβω να του αντισαθώ

δεν είναι γαμησέτα αυτό;

ε; δεν είναι;

και όσο γράφω έρχονται οι σκέψεις μου οι μαύρες πιο κοντά

χιλιάδες λόγους έχω είμαι μια άβυσσος

ένα χάος

απελπισμένη

και ψάχνω δύο μάτια να με δουν και να μου πουν πως υπάρχω μέσα σε ενα πρόσωπο ξένο στον καθρέφτη

δεν είμαι πια η δυνατή /δεν θέλω, όχι

δεν είμαι πια αυτή που μπορεί ή έχει κάτι να δωρίσει

άμα έβρισκα το δώρο θα στο έφερνα

αλλά ποιο δώρο; 

εδώ γλείφουμε πεζοδρόμια για τα χρωστούμενα

ποιό δώρο;

αφου δεν μας εκτιμησε κανεις αφου βάλαμε τιμη μονοι μας πριν μπουμε στο ραφι

ζυγιστήκαμε 

αυτοπροσδιοριστήκαμε

και κανεις δεν μπήκε στον κόπο να το κάνει απ’ την αρχή

δεν έγινε η απαιτούμενη εκτίμηση απο βαρεμάρα

πού να ξεβολεύεις πακετωμένα προϊόντα απο τα ράφια;

μείναμε εμείς πακετωμένοι με τις όμορφες ταμπέλες που διαλέξαμε

απο φόβο μην μας υποτιμήσουν

μας ξέχασαν αφού δεν θυμόντουσαν ποτέ να ασχολήθηκαν

και μήνες τώρα δεν μας βγάζουν για ξεπούλημα ούτε στις εκπτώσεις

κάθε βράδυ κλείνουν τα φώτα

και αναρωτιέμαι πότε θα πάψει το μαρτύριο

να έρχονται οι νέες φουρνιές

και γω να σπρώχνομαι πιο πίσω στο πατάρι

και δεν ξέρω αν κάποτε όλο αυτό σταματά 

αν θα κλείσει το μαγαζι

αν θα καεί

ή αν θα μείνουμε για πάντα

πακετωμένοι σε ένα ράφι

φασκιωμένοι σα μούμιες

μέχρι ο σκώρος να μας φάει και να ησυχάσουμε.

είμαστε πάτσι

ήταν εκείνο το βράδυ που μου πιπιλούσαν για ώρα το μυαλό και γω δεν άντεχα άλλο

και είπα : όχι όχι νιώθω άβολα

και έτσι σε ξαναθυμήθηκα

που εσύ δεν είχες έρθει μαζί μου

αλλά και να είχες, θα ένιωθα πάλι άβολα

γιατί είμαι άβολη κατάλαβες,

ε;

κατάλαβες πώς το εννοώ;

και εσύ είπες πως κατάλαβες και μου είπες τί κατάλαβες και είχες όντως καταλάβει

και γω άρχισα να χαίρομαι

που κάτι κατάλαβες

και που κάπως μπορεί να σε ανεχόμουν τελικά

αν όντως καταλάβαινες

γιατί αν δεν

θα νόμιζα οτι σε κοροϊδεύω εντελώς και θα έφευγα με σκυμμένο κεφάλι

αλλά εσύ 

ήθελες κι’ άλλο κι’ άλλο 

και γω χαράκωνα τα δάχτυλα μου και σου έστελνα με μελάνι και αίμα, ζωγραφιστές ιστορίες ατελείωτες ανολοκλήρωτες

για να έχω κάτι να σου πω με χαμόγελα δάκρυα και σάλια όταν σε δω

και συ ήθελες τώρα κι άλλο

και εγω ήθελα τώρα κι άλλο

αλλά θέλαμε άλλα άλλα ο καθένας

και  ψάχνω αφορμές να σε δώ επειδή δεν βλέπω

και συ να με ακούσεις γιατί δεν έχεις ξανακούσει ποτέ ανθρώπινη φωνή τόσο αλλόκοτη

και γω ψάχνω να σε δω

εσύ ψάχνεις να με ακούσεις

και συ μου φαίνεται πως φταίς

μπορεί και να έχω δίκιο

αλλά και να έχω

και να φταίς

δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ενοχές

πως δεν σε ερωτεύτηκα αυτόφωτο

οπότε θα κερδίζεις πάντα

τις χαζές μάχες με τον εγωισμό μου

-που δεν έχω άλλωστε -

οπότε δεν προσπαθείς καν γι’ αυτό

απλά εγω χάνω

κουράζομαι

σταματάω να σε ψάχνω

τα κλάματα μου είναι βουβά

δε μ ‘ ακούς

και ε,

χαθήκαμε τελικά. 

_μεγάλαμέτωπα

και εκεί που σε λέω πεντάχρονο

το παλεύεις εσύ

να με διαψεύσεις

και έρχεσαι 

και ουπς

ίσως να ‘μαι πιο πέντε απο σένα

και έχω ένα τέταρτο που μπήκα σπίτι

και ακόμα έχω ταχυκαρδία

γιατί έχεις ωραία φωνή

και

έχεις αυτο το περίεργο σχήμα προσώπου

που πάντα σε μένα παραπέμπει σε κακούς ανθρώπους

παλιά με τίποτα δεν θα μου άρεσες

απλά έτσι που έχω γίνει

εδώ που έχω φτάσει

ψάχνω μόνο στους κακούς

εδώ αράζουμε οι λίγοι και κακοί

και ξέρω

πως θες να είμαι αυτή που θα σε κάνει να μισήσεις την ζωή

όλα θα γίνουν γλυκέ μου

όλα θα γίνουν

το μετρό ήταν χάλια

αλλά να,

θα τα πούμε

έτσι δεν είναι;