σαμποτάζ

εσένα σου φαίνεται χαζό αλλά αλήθεια δεν παλεύεται να ξέρεις πως σε κοροιδεύεις μες τη μούρη σου

δεν παλεύεται να ξερεις

πως δεν τραβάει η φάση σου ούτε μήνα παραπάνω

δεν παλεύεται 

και δεν έχω ούτε λόγια να στο εξηγήσω το οποίο επίσης δεν παλέυεται

ούτε έχω κάπως ρε παιδί μου να μια αφορμή

καμια δεν έχω

ούτε πάτημα

ούτε παρόν δεν έχω γιατί το παρόν μόνο φεύγει αλλά το μέλλον έρχεται αλλά εγώ πάνε χρόνια που δεν βλέπω τίποτα να έρχεται εκτός απ το χειρότερο

the worst is yet to come

κλείνω τη μύτη και βουτάω μήπως βρω παρόν στον πάτο

ποιόν πάτο αφού δεν υπάρχει

και πέφτω και ψάχνω

και δεν βρίσκω κι αναρωτιέμαι

και πάλι καλά που πιστεύω στην γραφή στην λογοτεχνία και τα λοιπά

γιατί δεν θα την παλέυα χωρίς,

μαλάκες με την καμία-

πάλι καλά που κάπου ειμαι είικρινής γιατί δεν παλεύονται τα σκηνικά μας, 

μπέσα

βουρκώνω πριν προλάβω να του αντισαθώ

δεν είναι γαμησέτα αυτό;

ε; δεν είναι;

και όσο γράφω έρχονται οι σκέψεις μου οι μαύρες πιο κοντά

χιλιάδες λόγους έχω είμαι μια άβυσσος

ένα χάος

απελπισμένη

και ψάχνω δύο μάτια να με δουν και να μου πουν πως υπάρχω μέσα σε ενα πρόσωπο ξένο στον καθρέφτη

δεν είμαι πια η δυνατή /δεν θέλω, όχι

δεν είμαι πια αυτή που μπορεί ή έχει κάτι να δωρίσει

άμα έβρισκα το δώρο θα στο έφερνα

αλλά ποιο δώρο; 

εδώ γλείφουμε πεζοδρόμια για τα χρωστούμενα

ποιό δώρο;

αφου δεν μας εκτιμησε κανεις αφου βάλαμε τιμη μονοι μας πριν μπουμε στο ραφι

ζυγιστήκαμε 

αυτοπροσδιοριστήκαμε

και κανεις δεν μπήκε στον κόπο να το κάνει απ’ την αρχή

δεν έγινε η απαιτούμενη εκτίμηση απο βαρεμάρα

πού να ξεβολεύεις πακετωμένα προϊόντα απο τα ράφια;

μείναμε εμείς πακετωμένοι με τις όμορφες ταμπέλες που διαλέξαμε

απο φόβο μην μας υποτιμήσουν

μας ξέχασαν αφού δεν θυμόντουσαν ποτέ να ασχολήθηκαν

και μήνες τώρα δεν μας βγάζουν για ξεπούλημα ούτε στις εκπτώσεις

κάθε βράδυ κλείνουν τα φώτα

και αναρωτιέμαι πότε θα πάψει το μαρτύριο

να έρχονται οι νέες φουρνιές

και γω να σπρώχνομαι πιο πίσω στο πατάρι

και δεν ξέρω αν κάποτε όλο αυτό σταματά 

αν θα κλείσει το μαγαζι

αν θα καεί

ή αν θα μείνουμε για πάντα

πακετωμένοι σε ένα ράφι

φασκιωμένοι σα μούμιες

μέχρι ο σκώρος να μας φάει και να ησυχάσουμε.