p.s.

το μπλόγκ αυτό
αποχαιρετά
κυρίως γιατί αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό
όσο κι αν δεν το αντέχουμε
είναι το τέλος πλήρως ενταγμένο στη ζωή
κι είναι κρίμα να μοιάζουν όλα
μασημένες τσίχλες χωρίς γεύση
απο τις αναβολές και την αδράνεια.

δεν χρειάζεται να τα δεις όλα να φθήνουν
και να καταστρέφονται
μπορείς απλά
να γλείψεις το ανάμεικτο παγωτό του τέλους


αυτό άλλωστε μάθαμε

δεν είναι εδώ το μέρος για αποτιμήσεις
ούτε δράματα
όλα αυτά
θα διαφανούν μέσα απ' τα απόμενα
-εεε, οκ
                  Επόμενα εννοούσα
αλλά απο μένα, είναι η αλήθεια.

υπήρχαμε και υπάρχουμε ακόμα
ξεχωριστά
λιγότερο ή περισσσότερο ενεργά

εκεί που ξέρετε
ή
δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία εν τέλει να βρείτε.

αποχαιρετιστήριο

έι έχω καιρό να υπάρξω εδώ
αλλά αφού έτσι είναι ας πούμε αντίο
οι σκουριασμένες αναρτήσεις μου κάπως δυσκολεύονται
έχω πολλά να διαχειριστώ
αλλά έχω έντονα αυτην την αίσθηση πως δεν πάω πίσω
-τίποτα δεν πάει πίσω-
θα ήθελα οι άνθρωποι να 'ταν απλούστεροι και ξεκάθαροι
να μην μου άφηναν περιθώρια και προσδοκίες που δεν στέκουν
αλλά κι αυτό τώρα μικρή σημασία έχει
τα πράγματα θα στρώσουν
αυτό είναι το μότο
και πρώτη φορά
νιώθω πως όντως συνειδητά επιλέγω να περιμένω για να τα δω στρωμένα
για να κοιμηθείς πρέπει να στρώσεις
και γω τώρα
μαζι με αυτόν θα αρχίσουμε να (κάτα)στρώνουμε αυτή τη ζωή
μεγαλώνω και μ' αρέσει
αυτός ζητά να με μάθει
και γω τρέχω να με βρώ για να έχει διαρκώς κάτι να βρίσκει
και αυτή η συνθήκη μάλλον μας χαρακτηρίζει βαθύτερα

η ζωή που αχνοφαίνεται δεν είναι άμεσα ιδανική
αλλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνω
πως κάτι στερείσαι για να ομαλοποιηθούν όλα
γίνομαι πιο ώριμη και πιο ειλικρινής
και κυρίως
δεν πάω πίσω
τίποτα δεν πάει πίσω και αυτό είναι το ευχάριστο
απλώς θα 'θελα κάπως να  'τρεχα το χρόνο
στο σημείο που το καράβι δένει πίσω στο λιμάνι
και όχι τη στιγμή που ξεμπαρκάρει
γαμώτο
τόσο εκτός εποχής που όλοι ανυπομονούν για τα ταξίδια τους
-τί να κάνουμε.

όσον αφορά αυτό το αντίο
θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή
τώρα δεν έχω χρόνο
σε καταλαβαίνω μερικώς γενικώς
αγχώνομαι επαρκώς διαρκώς
τέλος πάντων
άλλη στιγμή
τώρα έχουμε δουλειές που δεν θέλω να κάνω
αλλά πρέπει.

-

είμαι υπερβολικά χαρούμενη και νιώθω άσχημα γι' αυτό
δεν θέλω να το δεις
αλλά ούτε να μη το δείς
περιμένω να ξαναγίνουμε φίλες

είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφασίζω
πως δεν πρέπει πια να στερούμαι και να συμβιβάζομαι
πρώτη φορά που στέκομαι και λέω
"έχω το τώρα, δεν με νοιάζει το μετά, το μέλλον μου προκαλεί μόνο φόβο
και έχω ήδη αφήσει άπειρα πράγματα στη ζωή μου για μετά
γεμίζοντας πληγές και τραύματα
ζώντας συνετά ζώντας στο πρόγραμμα
και τώρα πρώτη φορά
λέω enough

αν όχι τώρα ίσως ποτέ
αφήνω πίσω τα πάντα
νιώθω πρώτη φορά
πως έχω ξεχτρεώσει τ' απωθημένα και τα τραύματα
πρώτη φορά τόσο ήρεμη και οριοθετημένη
πρώτη φορά πίσω απ' την πλάτη μου και κάτω απ' τα πόδια μου
όλα είναι ομαλά και τώρα απλώς πάω

είναι η τελευταία και η πρώτη χρονιά
συνάμα η έκτη
και τέλος πάντων απλά ένα ακόμα κάτι
για το οποίο θα μπορούσα να μιλάω ξοδεύοντας άπειρους χαρακτήρες
και αργώντας για άλλη μια φορά στο αποψινό μου ραντεβού

αλλά όχι
σε έμαθα πάρα πολύ
και μαλάκωσα πάρα πολύ
είμαι ένας δύσκολος γαμώ
δύσκολος άνθρωπος το ξέρω
μάλλον πιο ακατανόητη απ' όσο φροντίζω να επεξηγώ

και συ είσαι
και θα 'θελα να 'χα το χρόνο να σε αποχαιρετώ
κάθε μέρα
και να σου λέω όλα τα όμορφα και δύσκολα πράγματα που σκέφτομαι
/σκέφτηκα για σένα
αλλά δεν βοηθούν καθόλου αυτές οι συνθήκες
τους συναισθηματισμούς μου

θα σου τα πώ ήρεμα
πίνοντας καφε
όταν ξαναγίνουμε φίλες
κολλητή x roommate μου
τώρα ας πούμε γειά
ήταν δύο γάμησέτα χρόνια
-ίσως έπρεπε να βάλω τόνο σε κάθε συλλαβή,
ήταν ένας γάμησέτα και ένας πολύ μεταβατικός χρόνος
απλώς η αναδρομή στο πώς όλα ξεκίνησαν
με έχει αφήσει να απορώ
με το πόσο πάτο έχω φτάσει στη ζωούλα μου
τέλος πάντων
δύο χρόνια
που όμως κοίτα να δείς
μας έφτιαξαν
υπέροχες
σε αρκετά απομακρισμένα μονοπάτια

και επειδή όταν το δεις
θέλω να κλάψεις
θα θυμάμαι για πάντα
όλες τις στιγμές στο σαλόνι ή στο δωμάτιο σου
που τίναζες τα ρούχα να φύγει η αναρχία
που με κορόιδευες επειδή όλο σκέφτομαι και δεν κάνω
που τρώγαμε σως μπέικον
που με κορόιδευες που είμαι μια γιαγιά όλη την ώρα στο κρεβάτι μου
και κυριότερα
όλες τις φορές που προσπαθούσα να καταλάβω
αν τώρα σου έκανα εγώ κάτι
και θύμωσες
ή αν είναι οκ να διακόψω τη σειρά σου
κάνοντας τοκ-τοκ
και μη σταματώντας να μιλάω.

πάντα θα είμαι δω
για να ενώσουμε λέξεις ζωγραφιές
και τέλος πάντων
τις ζωές μας.

lick it lick it

εγω μικρή ήθελα να κάνω τις πιο πολλές

και τις πιο κουλ διακοπές

-κρατάμε το πολλά και το κουλ-

να ΄χω το πιο έντονο σημάδι μαγιώ στην πλάτη

και σαφώς να ‘χω κάνει τα περισσότερα μπάνια

τώρα ούτε μαγιώ φοράμε ούτε τα σημάδια τα βρίσκουμε κουλ
και γενικά δεν λέμε κουλ
μόνο κλάην και τσίλ

η νονά μου έλεγε

πως μετράει τα καλοκαίρια της σε παγωτά και συναυλίες

το ‘χα βρει ξενέρωτο

κατέληξα

να μετράω όμως και γω το καλοκαίρι μου

σε ‘πάγο-κρέμα’

είναι κάπως θλιβερό και ευχάριστο οι συζητήσεις μας

να είναι κολάζ απο στίχους του λεξ

και να μας βρίσκει πάλι το ξημέρωμα κλαμμένες

να κοροϊδεύουμε τα όνειρα που δεν κάνουμε

κρίμα που ο θεός είναι κοντός

γιατί δεν μ’ αρέσουν οι κοντοί

και κρίμα 

που το σαγόνι μου με πείθει διαρκώς για κάτι

που δεν ξέρω

τ’ όνομα της μάνας μου είναι nasty

τί περίμενα απο μένα

προφανώς αναζητώ την πιο αργή διείσδυση

γιατί το περιβάλλον γύρω

για να ‘ναι προστατευτικό

έχει υπερβολικά υψηλό  ιξώδες

προσπαθώ να κλείσω τα αυτιά μου

για να μη χάσω τα μαλλιά μου

και να μην ξεχνάω πως δεν έχω άλλα πόδια

μ’ αυτά θα πορευτώ

οπότε

προσοχή.

σε άλλα νέα

δεν έχω νιώσει ποτέ πως με κοιτάς

με βλέμμα πέραν της γλύκας

της περιέργειας

και της παιδικότητας που δεν παραδέχεσαι

γιατί η φροντίδα σε τρομάζει τόσο

που την αποστρέφεσαι.

η γλώσσα μαζί με άλλη γλώσσα στον χώρο ανάμεσα στα δύο στόματα

είναι τόσο αδιάφορες

όσο ο ήχος απο δύο στόματα που μιλάν άλλες γλώσσες και δεν ενδιαφέρονται καν να επικοινωνήσουν.

το καλοκαίρι μου λιώνει και τον ειρμό

μουυυυυυυυτς

αφυλοφιλόξενώ

το σουτιέν μου μ'ενοχλεί
η τσάντα μου παραείναι βαριά
      -αν και στην ελαφρότερη βερσιόν της χρονιάς που προηγήθηκε-
αυτό το σπίτι άδειο και ξαναγεμισμένο μοιάζει περίεργα
αφιλο-φιλόξενο
χαχ, κοίτα να δεις: αφυλοφιλόξενο
                     -μικρή το 'χεις κάψει, πάψε.

λιώνω κι όλο εξατμίζομαι
τα ρούχα μου φαρδαίνουν
τα μαλλιά μου όλο και σπάνε περισσότερο σε αυτές τις μπούκλες που βασικά είναι έλικες dna
-έχετε ξαναδεί ινδιάνα με μπούκλες;-
έχουμε χάσει όλα τα πλάνα μας
και αυτό ειναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα

αυτό το καλοκαίρι φαντάζει
πολύ πραγματικό
και άστατο
μα
μετά τα ΄όσα πέρασαν δεν έχω πια να φοβηθώ

τα μεσημέρια είναι τόσο γλυκά
η μουσική είναι η μήτρα
μη μου φεύγετε αγάπες μου θα κλάψω
κι ας επιμένω
να χορεύω πάντα μόνη.

overall
θέλουμε να φτιάξουμε αυτην την σπηλιά
λαγούμι;
φωλιά;
πατάρι;
κάτι τελος πάντων
θα σέρνουμε εκεί μέσα τις λείες μας
και θα τις αγαπάμε.

shake
rocking
μασαζάκι
για τις τσίτες
και τις αδυναμίες μας.

το σύνδρομο της κυψέλης                      (κατα της Στοκχόλμης)
"ελάτε να σας υιοθετήσουμε"
"περνάμε υπέροχα όσο σας χρησιμοποιούμε"

υ.γ.
she said "i want you to be a special furniture in my weird  living (room)"

gimme more

έχεις χορέψει ποτέ πραγματικά;

ψάχνω το βλέμμα σου και το άγγιγμα

ψάχνω την προσοχή σου

γιατί αλήθεια

δεν βρίσκω λόγο να μιλάμε όταν μπορούμε να χορεύουμε

αλλά τί σημαίνει να αγνοείς επιδεικτικά τους ανθρώπους στο dancefloor;

είναι υπέροχο να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να χορεύουν σε release

οι λέξεις είναι πια πολύ αδύναμες κι ας τις λατρεύω

η σχέση μου με τις λέξεις είναι ίδια με την εαυτή μου

όσο πιο πολύ τις αγαπώ τόσο πιο ελφρές τις νιώθω
όσο δε τις φοβάμαι δεν είναι πια ούτε τοτέμ ούτε ταμπού δεν έχουν πάνω μου εξουσία
απλά είναι 
                  και παίζουμε, πορευόμαστε παρέα

όχι επειδή δεν σημαίνουν κάτι

όχι βέβαια 

και σίγουρα να τις προσέχουμε και τις διαλέγω μία- μία πριν τις αφήσω με τη γλωσσίτσα μου στον ενδιάμεσο χώρο μας για να τις καταπιείς ή να τις μυρίσεις ή να τις αγνοήσεις

και ούτε τις φτύνω ούτε τις μασάω

καμιά φορά λίγο τις πιπιλάω αλλά όχι πολύ ίσα-ίσα να μουσκέψουν

να κολλάει καλύτερα πάνω το γκλίτερ

δεν χωράει εύκολα κάτι στο χορό μου

ούτε στο χώρο μου

ο κόσμος μου με απαιτεί μόνη στο παρόν

ώστε αυτόματα να βρίσκομαι σε συνειδδητή επαφή με όλα

και σου είναι δύσκολο αυτό κάπως -έτσι νιώθω-

βλέπεις

παίρνω χρόνο στην οριακή ακινησία

εξερευνώντας χώρους 

-μέσα μου κυρίως αλλά και γύρω-

η απόσταση δεν έχει ούτε φυσικό χρόνο ούτε φυσικό χώρο

(αυτό είναι ένα βασικό μου συμπέρασμα)

και 

έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις χωρίς βιασύνη

half meditational half tense

εκεί κινούμαστε και εμένα μου αρέσω

εσύ σου αρέσεις σε αυτό;

γιατί ο ζεστός ήλιος

είναι η αυτοαναφορικότητά μας

αυτή έχουμε τώρα

τί να κάνουμε

πάντα αυτή θα έχουμε

και πάντα τί να κάνουμε

*πριν κοιμηθείς υπάρχει μια στιγμή που προσποιείσαι ύπνο

-κάπως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρώ,

που θα προσποιηθώ okayness και ανοιχτότηα και επιθυμία

πριν όντως συμβεί

και κάπως αναρωτιέμαι αλλά πια έχω μάθει να μην αναρωτιέμαι

διότι όσο αναρωτιέμαι καταστρέφω

κάποιες φορές ένα πούρο είναι απλά ένα πούρο έλεγε ο παππούς freud

έτσι σκέφτομαι για όσα συμβαίνουν

το ζήτημα είναι

η ζωή -παππού κι ας πέθανες άκου-

να μη σου βγαίνει αλλά ούτε να σου μπαίνει απ’ τη μύτη

(self quoting is the new black) 

και αν θέλεις να σου πω μια αλήθεια

δεν γουστάρω πια

να τραβάνε τα μαλλιά μου όσ_ πνίγονται

γι’ αυτό δεν έχω ήδη σκαλίσει εξωνυχιστικά τις ανάγκες σου

για να μην μπω στον πειρασμό να στις καλύψω

δεν θέλω πια το toxic σκηνικό

κι ας κάνω εναέριο σπαγκάτο στο ρυθμό του

το gimme more μ’ αρέσει πιότερο

σαν κονσεπτ.

με χαρά και λύπη

"με χαρά και λύπη
σε αποχαιρετώ"

αν το σκεφτείς
είναι όλη η αλήθεια της ζωής σε μια πρόταση
ακόμα καλύτερα
μέσα σε μια λέξη

χαίρετε χαιρετώ
αποχαιρετώ
είναι τρελό να διαχειριστείς χωρίς θυμό
χωρίς μηδέν αρνητικό συναίσθημα
απλά με χαρά και λύπη
με τα δύο πιο απλά
και εν τέλει δυσκολότερα

ωραία τα κομ-πλικέ
περάσαμε μαζί άγχη, φοβίες και φρίκες
ήσουν ο πρώτος βιασμός που άκουσα
μέσα απ' τις λέξεις σου βρήκα τις δικές μου

                                                   με χαρά και λύπη

ευχαριστώ για τον θαυμασμό και θα προσέχω
έχω κλάψει πολύ
για να μιλήσω

τώρα ανταλλάξαμε βιβλία
θα προσέχω
σου το χρωστάω που ήσουν η πρώτη μάνα
που δε μίσησα

τα ταξίδια είναι επίπονα
και είμαστε σύντροφοι
είναι δύσκολο
με χαρά και λύπη
αποδέχομαι πως
μόνο έτσι
αξίζει η ζωή
με τέτοιους ανθρώπους
τέτοιες σχέσεις
γευστικές
χωρίς ψήγμα κανιβαλισμού
με κρασιά απ' όλο τον κόσμο
όλες τις ποικιλίες
με όρια
με όλες τις υφές της ύπαρξης
ξεκινώντας
απο το πλάνο της αυτοκτονίας στα 18
ως την επιθυμία για αναγέννηση
διαρκώς.

με χαρά και λύπη

                          με χαρά και λύπη
έτσι αξίζει σε ανθρώπους σαν εμάς

με χαρά και λύπη
                           τα ταξίδια μας
δεν σταματούν
                                 διαφοροποιούνται.

επείγει

έπιασα κι έγραψα

πολλά

τ’ άφησα όλα μισά

γιατί δεν ήξερα βασικά τί ήθελα να πρωτοπώ.

φοβήθηκα να γράψω βασικά 

αυτά που ήθελα

                    γιατί τα ήξερα

και αν τα 'βλεπα μπροστά μου

δεν θα άντεχα τον πειρασμό

να τα τοιχοκολλήσω στην πόρτα όσων

στην πόρτα τόσων

-τα 'χετε κάνει σκατά ε, εντελώς όμως-

κάποιες μέρες θέλω να είμαι πλάτη

σκέτη πλάτη

σκληρή ελκυστική υπέροχη χωρισμένη στη μέση

με τις τέλεις ωμοπλάτες τις μικρές καμπύλες

η πλάτη είναι ο μεταβατικός χώρος της τέχνης

εκεί που πλαισιώνεται η φαντασίωση

εκεί που απελευθερώνεται το ατομικό προσπαθώντας 

να βρει το συλλογικό

εκεί που μπλέκουν οι έννοιες

εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται

ενώνει το κεφάλι με τα πόδια

όλο νομίζουμε πως ασχολούμαστε με αυτά 

αλλά όλα

τα κάνει η πλάτη, ε λοιπόν και γω είμαι μια πλάτη

τα ενδομυικά εμφυτεύματα λάμψης

μετά απο χρόνια επώασης

είναι πλέον ευδιάκριτα

όσο τρίβω το μέσα μου, αυξάνονται

και αυτά τα λίγα κοντινά μου

δοκιμάζουν γλείφουν

εγώ τα χαϊδεύω τα αγκαλιάζω

τους λέω "και 'σεις λάμπετε καλέ” όλο χαμόγελο

με κοιτούν με μάτια γουρλωμένα

“ναι βρε” λέω γλυκά και τους πλάθω τους μύες στο μπρατσάκι

αυτό το τεράστιο σώμα

χρειάζεται μια επιβολή

άμεσα

release και rocking

θα το αναλάβω

μπορώ και σκέτο με λέξεις.

εκείνη έλεγε πως οι ιστορίες μου κάνουν μασαζ στο μυαλότης

θα βάλω τα δυνατά μου

δεν φοβάμαι να σε δω να πεθαίνεις

πεθαίνω να σε βλέπω να φθείρεσαι όμως.