gimme more

έχεις χορέψει ποτέ πραγματικά;

ψάχνω το βλέμμα σου και το άγγιγμα

ψάχνω την προσοχή σου

γιατί αλήθεια

δεν βρίσκω λόγο να μιλάμε όταν μπορούμε να χορεύουμε

αλλά τί σημαίνει να αγνοείς επιδεικτικά τους ανθρώπους στο dancefloor;

είναι υπέροχο να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να χορεύουν σε release

οι λέξεις είναι πια πολύ αδύναμες κι ας τις λατρεύω

η σχέση μου με τις λέξεις είναι ίδια με την εαυτή μου

όσο πιο πολύ τις αγαπώ τόσο πιο ελφρές τις νιώθω
όσο δε τις φοβάμαι δεν είναι πια ούτε τοτέμ ούτε ταμπού δεν έχουν πάνω μου εξουσία
απλά είναι 
                  και παίζουμε, πορευόμαστε παρέα

όχι επειδή δεν σημαίνουν κάτι

όχι βέβαια 

και σίγουρα να τις προσέχουμε και τις διαλέγω μία- μία πριν τις αφήσω με τη γλωσσίτσα μου στον ενδιάμεσο χώρο μας για να τις καταπιείς ή να τις μυρίσεις ή να τις αγνοήσεις

και ούτε τις φτύνω ούτε τις μασάω

καμιά φορά λίγο τις πιπιλάω αλλά όχι πολύ ίσα-ίσα να μουσκέψουν

να κολλάει καλύτερα πάνω το γκλίτερ

δεν χωράει εύκολα κάτι στο χορό μου

ούτε στο χώρο μου

ο κόσμος μου με απαιτεί μόνη στο παρόν

ώστε αυτόματα να βρίσκομαι σε συνειδδητή επαφή με όλα

και σου είναι δύσκολο αυτό κάπως -έτσι νιώθω-

βλέπεις

παίρνω χρόνο στην οριακή ακινησία

εξερευνώντας χώρους 

-μέσα μου κυρίως αλλά και γύρω-

η απόσταση δεν έχει ούτε φυσικό χρόνο ούτε φυσικό χώρο

(αυτό είναι ένα βασικό μου συμπέρασμα)

και 

έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις χωρίς βιασύνη

half meditational half tense

εκεί κινούμαστε και εμένα μου αρέσω

εσύ σου αρέσεις σε αυτό;

γιατί ο ζεστός ήλιος

είναι η αυτοαναφορικότητά μας

αυτή έχουμε τώρα

τί να κάνουμε

πάντα αυτή θα έχουμε

και πάντα τί να κάνουμε

*πριν κοιμηθείς υπάρχει μια στιγμή που προσποιείσαι ύπνο

-κάπως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρώ,

που θα προσποιηθώ okayness και ανοιχτότηα και επιθυμία

πριν όντως συμβεί

και κάπως αναρωτιέμαι αλλά πια έχω μάθει να μην αναρωτιέμαι

διότι όσο αναρωτιέμαι καταστρέφω

κάποιες φορές ένα πούρο είναι απλά ένα πούρο έλεγε ο παππούς freud

έτσι σκέφτομαι για όσα συμβαίνουν

το ζήτημα είναι

η ζωή -παππού κι ας πέθανες άκου-

να μη σου βγαίνει αλλά ούτε να σου μπαίνει απ’ τη μύτη

(self quoting is the new black) 

και αν θέλεις να σου πω μια αλήθεια

δεν γουστάρω πια

να τραβάνε τα μαλλιά μου όσ_ πνίγονται

γι’ αυτό δεν έχω ήδη σκαλίσει εξωνυχιστικά τις ανάγκες σου

για να μην μπω στον πειρασμό να στις καλύψω

δεν θέλω πια το toxic σκηνικό

κι ας κάνω εναέριο σπαγκάτο στο ρυθμό του

το gimme more μ’ αρέσει πιότερο

σαν κονσεπτ.