επείγει

έπιασα κι έγραψα

πολλά

τ’ άφησα όλα μισά

γιατί δεν ήξερα βασικά τί ήθελα να πρωτοπώ.

φοβήθηκα να γράψω βασικά 

αυτά που ήθελα

                    γιατί τα ήξερα

και αν τα 'βλεπα μπροστά μου

δεν θα άντεχα τον πειρασμό

να τα τοιχοκολλήσω στην πόρτα όσων

στην πόρτα τόσων

-τα 'χετε κάνει σκατά ε, εντελώς όμως-

κάποιες μέρες θέλω να είμαι πλάτη

σκέτη πλάτη

σκληρή ελκυστική υπέροχη χωρισμένη στη μέση

με τις τέλεις ωμοπλάτες τις μικρές καμπύλες

η πλάτη είναι ο μεταβατικός χώρος της τέχνης

εκεί που πλαισιώνεται η φαντασίωση

εκεί που απελευθερώνεται το ατομικό προσπαθώντας 

να βρει το συλλογικό

εκεί που μπλέκουν οι έννοιες

εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται

ενώνει το κεφάλι με τα πόδια

όλο νομίζουμε πως ασχολούμαστε με αυτά 

αλλά όλα

τα κάνει η πλάτη, ε λοιπόν και γω είμαι μια πλάτη

τα ενδομυικά εμφυτεύματα λάμψης

μετά απο χρόνια επώασης

είναι πλέον ευδιάκριτα

όσο τρίβω το μέσα μου, αυξάνονται

και αυτά τα λίγα κοντινά μου

δοκιμάζουν γλείφουν

εγώ τα χαϊδεύω τα αγκαλιάζω

τους λέω "και 'σεις λάμπετε καλέ” όλο χαμόγελο

με κοιτούν με μάτια γουρλωμένα

“ναι βρε” λέω γλυκά και τους πλάθω τους μύες στο μπρατσάκι

αυτό το τεράστιο σώμα

χρειάζεται μια επιβολή

άμεσα

release και rocking

θα το αναλάβω

μπορώ και σκέτο με λέξεις.

εκείνη έλεγε πως οι ιστορίες μου κάνουν μασαζ στο μυαλότης

θα βάλω τα δυνατά μου

δεν φοβάμαι να σε δω να πεθαίνεις

πεθαίνω να σε βλέπω να φθείρεσαι όμως.