Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Τρέξε και μην κοιτάς εκεί.

Ερωτευσου.
Κοίταξε με.
Φοραω και κραγιόν.
Σε κοιτάω στα μάτια
Μη χαμηλωνεισ το βλέμμα.
Μη κοιτάς τα βυζια μου,θα με γαμησεις μετά.
Τώρα ερωτευσου με.
Δες κάτι σε εμένα που να σου θυμίζει εσενα.
Βρες κάτι που να σε κάνει να νιώθεις πως δε μπορείς να ζήσεις δίχως αυτό.
Ερωτευσου ας πούμε το πώς ξεφυσαω τον καπνό ή πως πιάνω τα μαλλιά μου πάνω όταν ζεσταινομαι.
Κάντο εσύ και πες το μου.
Μετά και γω θα ερωτευτω στην ιδέα ότι με έχεις ερωτευτει.
Και μετά πάμε τρέχοντας να σκοτώσουν αυτήν την ιδέα μαζί.
Με ακούς?
Μη κοιτάς εκεί.
Εμένα κοίτα!


Ερωτεύσου. 
Κοίταξε με.
Ήσουν ζωή για μένα και ξέμεινα με κάτι φθηνές εναλλακτικές. Αν υπήρχε το μετρό στη γειτονιά μου θα περίμενα απ’ έξω και γω με μια σχεδία να μου δώσεις καμια ψιλή κουβέντα σου να τη βάλω στην τσέπη να βγει ο μήνας.
Κάποτε όλη μου η ζωή ήταν το να ‘ρθω να σε βρω και τώρα τρομάζω στην ιδεά μην τύχει και σε δω και προδοθώ.
Σε γνώρισα μέσα σε σώματα πολλά, σε μάτια πράσινα καφέ και μαύρα.
Σε γνώρισα σε μαλλιά μακρυά, κοντά μα αγάπησα μόνο τη μοϊκάνα. Σε είχα συμμαθητή, συμφοιτητή, άγνωστο, φίλο και γκόμενο, σε είχα δάσκαλο, σύντροφο και αδελφό.
Σε έχω δει σε τόσες σου μορφές μα δεν σε χόρτασα. Την μία σώπασες, την άλλη κώλωσες, την τρίτη έφυγες, άλλοτε δεν συναντηθήκαμε ποτέ.
Με σέρβιρες μια μπύρα, μ’ ανέβασες στην μηχανή και έσκυψα το κεφάλι μην δεις που βούρκωνα.

Αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει. Το κάνανε κομμάτια και το τάισαν σε μπόλικες ψυχές. Όλο το βρίσκω κι όλο αλλού το ψάχνω, όλο το βρίσκω το χάνω και μετά η δόση δεν αρκεί.
Αυτό που θέλω είναι απλά να κοιτάξεις ευθεία την επόμενη φορά. Θελώ να δεις μέσα στα μάτια τα δικά μου, όχι πιο κάτω ούτε πιο πίσω. Κοίτα μες τα μάτια μου και δες εσένα.
Ζητάω πολλά, μα πείσε με. 

Εγώ ούτε εμένα εμπιστεύομαι ούτε κανέναν άλλο.
Μα σε ικετεύω πείσε με, καταστρέφοντας για πάντα τις ζωές μας.
Το τέλειο σχέδιο καταστροφής του “εγω” και του “εδώ” που κ’αποτε σου πρότεινα, βρίσκεται στο κουμπί μες το μουνί μου.
Πάτα το και κάνε όλο το κόσμο να εκραγεί.
Πάτα το κουμπί, το βράδυ που θα θέλεις να πεθάνεις, το μυστικό στις πτώσεις είναι να μην κοιτάς που πέφτεις. 
Φίλα με, πάτα το κουμπί και μην κοιτάς εκεί. 
Εμένα κοίτα.




Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

στη μηχανή του κιμά

βάζω στην μηχανή του κιμά τ’ απωθημένα μου
στο μπλέντερ τα ψυχολογικά
και ταϊζω άδεια τετράδια
γόνιμες είναι οι σκέψεις μου
και οι σελίδες μου εγκυμονούν κινδύνους
και γεννάνε καταδίκες
τρυπώ τα εξώφυλλα απ’ τα βιβλία
και τους περνάω κορδόνια απο τότε που πήγαινα γυμνάσιο
μ’ αυτά πορεύομαι
και πάντα προτιμούσα τα παπούτσια με κορδόνια
έτσι εξηγώ εγώ αυτό το βίτσιο
γράφω στις σόλες μου στιχάκια
και μετράω σε πόσες μέρες σβήνονται
θυμάμαι να μην πιστεύω σε λέξεις
όπως και στον έρωτα
σβήνει πριν καν το καταλάβεις
υπάρχει παντού
μα δεν έχει και τόση σημασία
λατρεύω τα σκισμένα παπούτσια
τα φθαρμένα βιβλία
τις λέξεις και τον έρωτα
παρότι κανένα απ’ αυτά δεν μ’ έκανε να σε ξεχάσω
μόνο να σε θέλω περισσότερο

ήταν όλοι μαζεμένοι την ώρα εκείνη
μα εγώ πάλι σ’ άλλο κόσο είχα κλειστεί
η ευτυχία είναι κρυμμένη μπροστά σου
και συ νιώθεις τυχερός που την ξετρύπωσες απο το πουθενά.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

να γλείψω λίγο;

Τί έχω πάθει ούτε που θα το πιστέψεις.
Ναι εγώ που με ήξερες έτσι ευαίσθητη, συναισθηματική και ντροπαλή, εγώ κατέληξα να αναζητώ την ηδονή με κάθε ευφάνταστο πιθανό και απίθανο τρόπο, μήπως και καταφέρω να ξαναμπώ στην φάση ‘ έχω και γω σεξουαλικότητα’.

Οι φαντασιώσεις έχουν ξεπεράσει προ πολλού το πλαίσιο του υποκατάστατου, είναι μονόδρομος, όσο πιο ακραίες τόσο πιο αποτελεσματικές.

Πλέον δεν φαντάζομαι κανέναν άνθρωπο, μηδενικό ενδιαφέρον, μηδενικός ενθουσιασμός και αποδόμηση. Οπότε σώματα κολλημένα σε κάθε λογής επιφάνεια, πρόσωπα τρίτα τέταρτα πέμπτα και αξεσουάρ ανάλογα.
Ιδρώτας, γλώσσες και μηχανές.

Ένστικτα στο καζάνι της λήθης
και κάθε φορά στο τέλος, 
τσιγάρο με την τέφρα των ονείρων μας, του κόσμου μας.

Αν δεις τη ζωή απο μακριά, εμπειρίες και ιστορίες είναι όλα οπότε καλά το πάω μάλλον.
Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά, συνεχίζουν κατα βάση να συμβαίνουν στο κεφάλι μου.
Έχω πολλές ιστορίες να σας πω, κάποιες συνέβησαν και στην πραγματικότητα πάντως.

Με πλησίασε ένα κορίτσι ενώ καθόμουν στο πάρκο και κοίταξε το τετράδιο μου.
Είχα ζωγραφίσει μια κοπέλα, που είχε ζητήσει απ΄τον παρτενέρ μου να την αφήσει ημιλιπόθυμη απο ηδονή και μετά να ασχοληθεί μαζί μου. Είχαμε συμφωνήσει και ζωγράφισα την σκηνή.
“Κοιμάται;” με ρώτησε.
“Ναι , και πριν κοιμηθεί είχε φάει παγωτό” της απάντησα αυτάρεσκα ελπίζοντας να μην ρωτήσει ποτέ τί παγωτό γιατί η καφρίλα μου δεν είχε όρια και θα της έδειχνα την προηγούμενη ζωγραφιά μου με εκείνο το παγωτό-πουτσάκι.
Ευτυχώς αρκέστηκε στην απάντηση μου και έφυγε.

Και ενώ όταν πέφτει ο ήλιος, όλοι οι πούτσοι κελαηδάνε, το μουνί μου ακόμα δεν λέει να βάλει μυαλό.
Του έχω εξηγήσει πολλές φορές πως όταν μιλάς μέσα στο υγρό κανείς δεν σ’ακούει, αλλά αυτό συνεχίζει να αφυδατώνεται άσκοπα και κανείς δεν δίνει σημασία σ΄’ ένα μουνί που ανοίγει διάπλατα για να φωνάξει μα αποτυγχάνει παταγωδώς, κανείς δεν το ακούει και απλά ρισκάρει τον πνιγμό.




γιατί αυτές είμαστε

Μα τώραι τί να σου πω και σένα..
Σε κοιτάω και βλέπω εμένα. Όχι σε εσένα. Μέσα στα μάτια σου.

Μας βλέπω να ‘ μαστε 4-6 χρονών και  εγώ να αποφασίζω να σε ενημερώσω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Είχες κλάψει πολύ ρε μαν μου.
Άλλα καλύτερα που το έμαθες απο εμένα και όχι απο κανέναν άλλο και αναγκαζόσουν να κρατήσεις εκείνα τα δάκρυα μες τα μάτια.
Βέβαια μας ιθυμάμαι και στα 10-12 που με ρώταγες με ύφος ‘κρίντεαι το σύμπαν απο αυτήν την ερώτηση’ , τί θα έκανα αν με κεράτωνε ο γκόμενος μου. Και γω, με την ωριμότητα του 12χρονου, βρήκα περιττή την συζήτηση και σου είπα με νυσταγμένα ύφος “ρε άστο αυτό, αν τα συζητάμε αυτά τώρα στα 20 τί θα λέμε;” 
Και να που τώρα καθόμαστε και ψάχνουμε ποσοστά κερατώματος στα 100, αφήνουμε γάτες να ανοίξουν τα φτερά τους και κάνουμε πρόβες κοινών αποκτημάτων με τούτο δω.
Στα 23 μου θυμάμαι -αχνά βέβαια- να σου λέω ότι δεν είμαι στην φάση του πούτσου για να πάω Ικαρία και συ γέλασες δυνατά μαζί μου και δεν με πίστεψες στιγμή!
Και να που τώρα, κάνουμε λίστες για την Χικαρία παρότι δεν είμαι στην φάση του, και κανονίζουμε ποιά θα φέρει καλαμάκια και ποιά προφυλακτικά.
Το περίμενες όλο αυτό όταν σου άνοιξα τα μάτια για τον Άγιο Βασίλη;
Τελικά φέρνω εγώ καλαμάκια…

Χρόνια πολλά ρε.