gimme more

έχεις χορέψει ποτέ πραγματικά;

ψάχνω το βλέμμα σου και το άγγιγμα

ψάχνω την προσοχή σου

γιατί αλήθεια

δεν βρίσκω λόγο να μιλάμε όταν μπορούμε να χορεύουμε

αλλά τί σημαίνει να αγνοείς επιδεικτικά τους ανθρώπους στο dancefloor;

είναι υπέροχο να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να χορεύουν σε release

οι λέξεις είναι πια πολύ αδύναμες κι ας τις λατρεύω

η σχέση μου με τις λέξεις είναι ίδια με την εαυτή μου

όσο πιο πολύ τις αγαπώ τόσο πιο ελφρές τις νιώθω
όσο δε τις φοβάμαι δεν είναι πια ούτε τοτέμ ούτε ταμπού δεν έχουν πάνω μου εξουσία
απλά είναι 
                  και παίζουμε, πορευόμαστε παρέα

όχι επειδή δεν σημαίνουν κάτι

όχι βέβαια 

και σίγουρα να τις προσέχουμε και τις διαλέγω μία- μία πριν τις αφήσω με τη γλωσσίτσα μου στον ενδιάμεσο χώρο μας για να τις καταπιείς ή να τις μυρίσεις ή να τις αγνοήσεις

και ούτε τις φτύνω ούτε τις μασάω

καμιά φορά λίγο τις πιπιλάω αλλά όχι πολύ ίσα-ίσα να μουσκέψουν

να κολλάει καλύτερα πάνω το γκλίτερ

δεν χωράει εύκολα κάτι στο χορό μου

ούτε στο χώρο μου

ο κόσμος μου με απαιτεί μόνη στο παρόν

ώστε αυτόματα να βρίσκομαι σε συνειδδητή επαφή με όλα

και σου είναι δύσκολο αυτό κάπως -έτσι νιώθω-

βλέπεις

παίρνω χρόνο στην οριακή ακινησία

εξερευνώντας χώρους 

-μέσα μου κυρίως αλλά και γύρω-

η απόσταση δεν έχει ούτε φυσικό χρόνο ούτε φυσικό χώρο

(αυτό είναι ένα βασικό μου συμπέρασμα)

και 

έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις χωρίς βιασύνη

half meditational half tense

εκεί κινούμαστε και εμένα μου αρέσω

εσύ σου αρέσεις σε αυτό;

γιατί ο ζεστός ήλιος

είναι η αυτοαναφορικότητά μας

αυτή έχουμε τώρα

τί να κάνουμε

πάντα αυτή θα έχουμε

και πάντα τί να κάνουμε

*πριν κοιμηθείς υπάρχει μια στιγμή που προσποιείσαι ύπνο

-κάπως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρώ,

που θα προσποιηθώ okayness και ανοιχτότηα και επιθυμία

πριν όντως συμβεί

και κάπως αναρωτιέμαι αλλά πια έχω μάθει να μην αναρωτιέμαι

διότι όσο αναρωτιέμαι καταστρέφω

κάποιες φορές ένα πούρο είναι απλά ένα πούρο έλεγε ο παππούς freud

έτσι σκέφτομαι για όσα συμβαίνουν

το ζήτημα είναι

η ζωή -παππού κι ας πέθανες άκου-

να μη σου βγαίνει αλλά ούτε να σου μπαίνει απ’ τη μύτη

(self quoting is the new black) 

και αν θέλεις να σου πω μια αλήθεια

δεν γουστάρω πια

να τραβάνε τα μαλλιά μου όσ_ πνίγονται

γι’ αυτό δεν έχω ήδη σκαλίσει εξωνυχιστικά τις ανάγκες σου

για να μην μπω στον πειρασμό να στις καλύψω

δεν θέλω πια το toxic σκηνικό

κι ας κάνω εναέριο σπαγκάτο στο ρυθμό του

το gimme more μ’ αρέσει πιότερο

σαν κονσεπτ.

με χαρά και λύπη

"με χαρά και λύπη
σε αποχαιρετώ"

αν το σκεφτείς
είναι όλη η αλήθεια της ζωής σε μια πρόταση
ακόμα καλύτερα
μέσα σε μια λέξη

χαίρετε χαιρετώ
αποχαιρετώ
είναι τρελό να διαχειριστείς χωρίς θυμό
χωρίς μηδέν αρνητικό συναίσθημα
απλά με χαρά και λύπη
με τα δύο πιο απλά
και εν τέλει δυσκολότερα

ωραία τα κομ-πλικέ
περάσαμε μαζί άγχη, φοβίες και φρίκες
ήσουν ο πρώτος βιασμός που άκουσα
μέσα απ' τις λέξεις σου βρήκα τις δικές μου

                                                   με χαρά και λύπη

ευχαριστώ για τον θαυμασμό και θα προσέχω
έχω κλάψει πολύ
για να μιλήσω

τώρα ανταλλάξαμε βιβλία
θα προσέχω
σου το χρωστάω που ήσουν η πρώτη μάνα
που δε μίσησα

τα ταξίδια είναι επίπονα
και είμαστε σύντροφοι
είναι δύσκολο
με χαρά και λύπη
αποδέχομαι πως
μόνο έτσι
αξίζει η ζωή
με τέτοιους ανθρώπους
τέτοιες σχέσεις
γευστικές
χωρίς ψήγμα κανιβαλισμού
με κρασιά απ' όλο τον κόσμο
όλες τις ποικιλίες
με όρια
με όλες τις υφές της ύπαρξης
ξεκινώντας
απο το πλάνο της αυτοκτονίας στα 18
ως την επιθυμία για αναγέννηση
διαρκώς.

με χαρά και λύπη

                          με χαρά και λύπη
έτσι αξίζει σε ανθρώπους σαν εμάς

με χαρά και λύπη
                           τα ταξίδια μας
δεν σταματούν
                                 διαφοροποιούνται.

επείγει

έπιασα κι έγραψα

πολλά

τ’ άφησα όλα μισά

γιατί δεν ήξερα βασικά τί ήθελα να πρωτοπώ.

φοβήθηκα να γράψω βασικά 

αυτά που ήθελα

                    γιατί τα ήξερα

και αν τα 'βλεπα μπροστά μου

δεν θα άντεχα τον πειρασμό

να τα τοιχοκολλήσω στην πόρτα όσων

στην πόρτα τόσων

-τα 'χετε κάνει σκατά ε, εντελώς όμως-

κάποιες μέρες θέλω να είμαι πλάτη

σκέτη πλάτη

σκληρή ελκυστική υπέροχη χωρισμένη στη μέση

με τις τέλεις ωμοπλάτες τις μικρές καμπύλες

η πλάτη είναι ο μεταβατικός χώρος της τέχνης

εκεί που πλαισιώνεται η φαντασίωση

εκεί που απελευθερώνεται το ατομικό προσπαθώντας 

να βρει το συλλογικό

εκεί που μπλέκουν οι έννοιες

εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται

ενώνει το κεφάλι με τα πόδια

όλο νομίζουμε πως ασχολούμαστε με αυτά 

αλλά όλα

τα κάνει η πλάτη, ε λοιπόν και γω είμαι μια πλάτη

τα ενδομυικά εμφυτεύματα λάμψης

μετά απο χρόνια επώασης

είναι πλέον ευδιάκριτα

όσο τρίβω το μέσα μου, αυξάνονται

και αυτά τα λίγα κοντινά μου

δοκιμάζουν γλείφουν

εγώ τα χαϊδεύω τα αγκαλιάζω

τους λέω "και 'σεις λάμπετε καλέ” όλο χαμόγελο

με κοιτούν με μάτια γουρλωμένα

“ναι βρε” λέω γλυκά και τους πλάθω τους μύες στο μπρατσάκι

αυτό το τεράστιο σώμα

χρειάζεται μια επιβολή

άμεσα

release και rocking

θα το αναλάβω

μπορώ και σκέτο με λέξεις.

εκείνη έλεγε πως οι ιστορίες μου κάνουν μασαζ στο μυαλότης

θα βάλω τα δυνατά μου

δεν φοβάμαι να σε δω να πεθαίνεις

πεθαίνω να σε βλέπω να φθείρεσαι όμως.

μόνο μπροστά

"we got the best of both worlds” μου λες

-meaning brain and mind

meaning reaction and interaction-

          οδεύοντας στο μέρος

                   μακριά απ’ τον παράδεισο

χιώσαμε το θεό απόψε

το ξέρεις

με δύο λέξεις και χαμόγελο απ’ το στόμα μου

ας μη θαρρεί πως είναι κάποιος, επειδή τον προσκυνάμε ε;

και το χειρότερο ή καλύτερο

-ή τίποτα απ’ τα δύο-

είναι πως δεν σκέφτηκα ποτέ το ενδεχόμενο του ‘ναι’

χωρίς το πραγματικό δεν θα πετούσαμε

φτάνεις πρώτη 

“έρχομαι” σου λέω

και ζητάς ακόμα συγγνώμη

που κάνεις το αγαπημένο μου πράγμα

     -κοίτα που φτάσαμε

                     ή που μαστε ακόμα  -

το πρωινό σκαλοπάτι είναι πάντα αυτό

της μεγάλης αλήθειας

k αυτά

Κ εσύ

με ό,τι ηρεμεί το καθένα μας.

-

ένα χρόνο πριν ακριβώς

συζητούσαμε μόνο την αυτοκτονία

έλα δες ρε

έλα δες

έλα

έλα να σε μάθω

πως απλώνεται το “είναι” σου στο σώμα σου

έλα να σε μάθω το release

τί θα πεί με σπάω με λιώνω

μέχρι να βρω τί κατοικεί στα έγκατα μου

έλα να δεις τί θα πει αποδόμηση

χωρίς παραίτηση

και τί

μπαίνω στο τρανς

και η ζωή είναι το πιο απελευθερωτικό πάρτυ που ποτέ θα πας.

-

μακάρι να μπορούσα

να μοιραστώ

όλα όσα έχω δουλέψει 

και τώρα όποτε θέλω

μεταμορφώνομαι σε

πήγασσο

και

ιππόκαμπο.

-

όταν γυρνώ και βλέπω τους πενήντα στατικούς

θυμάμαι πως κάποιους δεν τους πιάνει

ούτε η τετραπλή αγωγή υπέρτασης.

γι’ αυτό και μεις

στα φαρμάκια

χρωστάμε μόνο 

τα μάγουλα κιμά

και τις κόρες μπελαντόνες.

-

ο κύκλος των υπαρξιακών

δεν γυρνά πίσω

μόνο μπροστά τον πας και πάρ’το δρόμο πριν σε ρουφήξει ο χωματόδρομος

“μόνο μπροτσά” 

'μην κοιτάς πίσω, σου λέω

χόρευε'

“μόνο μπροστά” 

.