Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

μήπως έχεις ώρα;

έχω κουραστεί ρε γαμώτο
και δεν φταίς εσύ
απλά εγώ δεν αντέχω άλλο
αγοράζω αναισθησία με το γραμμάριο
μήπως τα καταφέρω
αλλά και σε σκέφτομαι και προσπαθώ να μην

ψυχαναγκάζομαι να μην ψυχαναγκάζομαι
κοινώς
μόνη μου κουράζομαι

σκέψου λίγο τώρα πόσο πιο απλά θα ‘ταν όλα
αν είχες κάνει μια έγκαιρη αντιπρόταση
σιγοβράζω στα ζουμιά μου
-ναι οκ κλαίω όλη μέρα-
είσαι ο μόνος που με κάνει να χαμογελώ
και ούτε που το φαντάζεσαι

σήμερα αναρωτιέμαι που ‘να σαι λίγο πιο πολύ
απαντώ πάλι
ε κάπου θα ‘σαι
και κάνω υπομονή
μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα

που δεν ξέρω καν τί είναι η ώρα
ούτε ρολόι φοράω
ούτε το βλέπω

ναι ακριβώς αυτό
δεν βλέπω την ώρα
κατάλαβες;

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

δεν έχει πλάκα όλο αυτό;

το μόνο ίδιο με εκείνη την παλιά μου ζωή
είναι ότι φτύνω ακόμα αίμα
βήχοντας
ο ξεραμένος μου λαιμός βιώνει την έννοια της ταλαίπας
και τελικά ξεδιψώ την ακόρεστη επιθυμία μου για ιστορίες με το ίδιο μου το αίμα

αλλά μοιάζουν όλα κάπως
περασμένα ξεχασμένα
αρκεί να μην έρθεις να με ρωτήσεις τίποτα
γιατί υα μάτια μου
δεν λένε ψέματα
και θα με αναγκάσεις να σου πω
πράγματα που ακόμα και μπερδεμένα και αδιάφορα να τα πω θα πονάνε
οπότε καλύτερα να με φιλήσεις
τί λες;

να ρε παιδί μου
δεν έχει πλάκα όλο αυτό;
που να δείς και όλα τα υπόλοιπα μαζί μου…



δεν έχει πλάκα όλο αυτό;
καθόλου όμως.
καθόλου πλάκα, εννοώ ευχαριστώ και πολύ κομπλέ μοιάζει όλο αυτο το αναμεταξύ μας
το ανακάτεμά μας
ωραίο το μπουρδούκλωμα και κυρίως
η διεκδίκηση
ήρεμη εγώ
κύριος εσύ
οι καύλες μας σε τάξη 
όπως και οι ζωές μας
και χριστέ μου
τόσο πλάκα ε;
κωλόχαμος

εγώ να προσπαθώ ακόμα να μεταφράσω κάποιες έννοιες του τύπου “δεν” ή “έχει άλλη” και εντωμεταξυ
πάλι εσύ να είσαι δω να γεμίζεις τόσο βολικά το κενό που ολοκληρώνεις την ζωή μου 
με λάθος τρόπο
ποτέ δεν έμαθα καλά αυτές τις πράξεις και να που το βρήκα μπροστά μου

ας πάω βόλτα με εκείνους τους φίλους μου που μιλάμε για τα συναισθήματα με μαθηματικά
μήπως με μάθουν και μένα
που κάνω λάθος στην μέθοδο μου και βγάζω σωστό αποτέλεσμα με λάθος δεδομένα

μάλλον είμαι απλά καταπληκτικιά και τα καταφέρνω περίφημα
και όχι εσείς σωστοί επιστήμονες
γαμώ τα σπίτια 

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

και ουάου γενικά

άκουσα το μετρό να έρχετιαι με τα μάτια ακόμα κλειστά ξαπλωμένη
έσυρα τη μαύρη μου ψυχή ψάχνοντας μαύρα ρούχα να με σαβανώσω
έκανα σπρίντ στο ένα χέρι και στο ένα πόδι 
κατέβηκα απο τις ανάποδες σκάλες στο μετρό
και πήδηξα μέσα
έχοντας 200 παλμους και αναψοκοκκινισμένη
προσπαθώντας να το παίξω απεγνωσμένα κουλ
ενώ όλο μου το σώμα παλλόταν απο την ξαφνική υπερδιέγερση απο την απάθεια των εφιαλτών

και ήσουν μπροστά μου
λες και δεν φτάνει η δυσλεξία που παθαίνω όταν αγχώνομαι,
έτρεμα ολόκληρη και κόντευα να πέσω επειδή οι πατούσες μου είχαν τρέξει τόσο για να μείνουν ξαφνικά σταθερές και οι τετρακέφαλοι μου ήθελαν να χορέψουν
γιατί με ένα μαγικό τρόπο 
τα ισχία μου είχαν όντως αποκτήσει ελατήρια τελευταία 
και τα πόδια μου δεν άντεχαν να στριμώχνονται στον κόσμο
και μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό
εσύ εκεί
να περιμένεις κάτι που εγώ δεν ξέρω και δεν έχω

γιατί εδώ;
γιατί τώρα;
γαμώτο
εσύ τί δουλειά έχεις εδώ;
εγώ πήγαινα,
να… 
εμ..

“Γεια”
κατάφερα να σου χαμογελάσω και μετά εξαφανιστήκαμε λόγω του κόσμου
πρώτη φορά η κονσέρβα με ξεάγχωσε
αλλά εσύ με έβλεπες και δεν ξέρω τί σκεφτόσουν
εγώ δεν τολμούσα καν να γυρίσω προς τα σένα


και μετά
να χαθήκαμε
και γω σκεφτόμουν πού να ‘σαι
-ε, κάπου θα ‘σουν
και σε περίμενα
και ήρθες
και ουάου


είσαι ουάου
επειδή ήρθες ξερωγώ καιταλοιπά


και ουάου γιατί κάπως δεν χαλιέμαι και ουάου γιατί κάπως δεν πνίγομαι
και ουάου γιατί κάπως θέλω να ζήσω μετά απο καιρό
και ουάου γενικά γιατί
ουάου ξέρωγω


αλλά γιατί δεν μιλάμε πχια;
φάση είναι τέλειο να μιλάμε
έλα να πάρουμε τους δρόμους άγνωστε περίεργε

εξαφάνισες κάτι τεράστια πράγματα απλά επειδή δεν είσαι φάντασμα
και ουάου γενικά


και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια και υπάρχεις
ούτε μπροστά ούτε πίσω
                                             δίπλα
                    δίπλα
ουάου
                                                           δίπλα

σκηνικό τρελέ μου σκηνικό
φάση, παίζει και να είχα να νιώσω έτσι απο τότε που πίστευα στον έρωτα.