γιαπ

είπα να γράψω κάτι

μετά το πρίν

και πρίν το μετά

δηλαδή για να σου εξηγήσω

κάτι τώρα που έχω αρκετά στοιχεία πάνω απ’ το τίποτα

και πολύ λιγότερα απ’ τα αναγκαία

που λες λοιπόν

σήμερα σκεφτόμουν πως ποτέ δεν με ενδιέφερε ο τζόγος ή το ποντάρισμα και θυμάσαι κάποτε

εγώ ήμουν μέσα στην ενασχόληση με όλα τα παρα-αθλητικά

αλλά ποτέ δεν μου έκανε κλικ

ούτε να προβλέψω ούτε να ποντάρω

θα το κάνω τώρα λοιπόν

κατεβάζουμε τις ενδεκάδες μας να παίξουμε

εσύ πιστεύεις πολύ στο ρόστερ μου

όποιος παίκτης και να παίξει για σένα είναι αστέρι

με βλέπεις να κοουτσάρω τις πτυχές μου

απορείς

γοητεύεσαι

με θαυμάζεις

νιώθεις μικρός

και γω;

εγώ σε φοβάμαι

γιατί έχω να παίξω τόσο πολύ καιρό

που καλά-καλά έχω ξεχάσει

ψάχνω τις εμφανίσεις μου

κι ας ειναι στάνταρ χρόνια τώρα

φοβάμαι να δω τα προγνωστικά κι ας είναι όλα υπερ μου

υπερ μου εννοώ, να γίνει αυτό που θέλω

που θέλω εσένα

εσύ απλά αρχίζεις να καταλαβαίνεις

και μου βάζεις θαυμαστικά

και μου εξηγείς με υπομονή

απ’ αυτή που εγώ δεν έχω

γιατί δεν μου χρειάζεται

γιατί είμαι πάρα πολύ γρήγορη

και συ με σταματάς

και μου λες πάμε πάλι

και γω προσπαθώ πιο αργά να σου μιλήσω

και μετά τραγουδάω, λέω ‘μπλιμπλιμπλιμπλιμπλιμπλα’

σε κοροϊδεύω για να σταματήσεις να σκέφτεσαι

και να κεντράρεις στα χείλη μου που είναι κεραμιδί απο φυσικό τους

μετά πάω σπίτι

παγώνω το χαμόγελό μου

θυμάμαι όλα αυτά τα πράγματα που είμαστε εμείς οι άνθρωποι

σε αποδομώ

σε αντιπαθώ

δεν θέλω πολύ να σε δω γιατί θέλω να με φιλήσεις πάρα πολύ

αλλά εγω δεν θέλω να κάνω τίποτα γι’ αυτό

μετά στεναχωριέμαι

θυμάμαι όλους τους λόγους που δεν θέλω

και καταλήγω να σε θέλω κι άλλο

τώρα

πολύ

και να μην φτάνει το αύριο.

serenity

τ’ απόγευμα θα ‘ταν καλά να σε δω

ξέρω, ξέρω δεν γίνεται ούτε σήμερα

απλά να 

ήθελα να σου πω

ότι πάλι γαμήθηκα

ε μωρέ χτύπησα

κι ας έχω κόψει μόνη μου τ’ όνειρα

καταστρέφω μονίμως τα χέρια μου

και πλησιάζω αργά και σταθερά προς το λαιμό και το κεφάλι

“πέθανε χορεύοντας” καλύτερο απ’ το πέθανε απο πνευμονία εξ εισροφήσεως

δεν νομίζεις;

προσέχω μωρέ απλά

μερικές φορές σου τραβάν και οι άλλοι το σκοινί

απο μανία να σε κρατήσουν

το ΄χεις νιώσει ποτέ αυτό;

κάποιες φορές πρέπει να αφήνεις τον άλλο να πέσει μόνος πριν γαμηθείτε και οι δύο

δεν είσαι κακός

είσαι νοήμων

αλλά αυτό κανείς δεν το κατάλαβε ποτέ όσο και να προσπάθησα να το εξηγήσω

ντάξει έχω δυσκολία να γδυθώ και να αγκαλιάσω

αλλά έτσι κι αλλιώς 

έχω δυσκολία οπότε απλά τη σωματικοποίησα άλλη μια φορά

έχωτα πιο αστεία ψυχοσωματικά που έχω γνωρίσει

ψέματα

ξέρω μερικ@ ακόμα με παρόμοια κατορθώματα

είμαστε εμείς

τα δικά μας παιδιά που ΄χουν μάθει να ζουν

και ο θάνατος ολόγυρα μας φθείρει

 μη ανεκτά

θα ‘ταν καλά να τα λέγαμε

αλλά ξέρω

δεν πειράζει

ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που χαθήκαμε

που δεν βρεθήκαμε ποτέ τέλος πάντων

δεν το ελέγχω ακριβώς

ελευθέρως ρέουσα γραφή

σε μια γραμμή 

πολλά πρόσωπα

περισσότερες σκέψεις

ελάχιστες λέξεις

πφφ

σερένιτιζ

αντί να

πολύ γρήγορα δεν περνούν οι μέρες;

εσύ έχεις μια καινούρια αγάπη

όλο χάνεις κιλά κι αδυνατίζεις

εγώ ίδια σε βλέπω

ή μάλλον 

βλέπω αυτά που οι άλλοι δεν βλέπουν

και το αντίστροφο

ναι κύριε έξυπνε σπόντα ήταν 

“και το αντίστροφο” το λέω πριν απο σένα.

κύριε έξυπνε, δεν το περίμενες

ούτε γω δηλαδή-

πώς θα φτάσω εδώ να γράφω και ν’ αναρωτιέμαι

πως όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα

που πλέον δεν νιώθω τίποτα να ισχύει

μόνο παροδικά διάσπαρτα εναλλασσόμενα “είναι”

one glimpse and it passed

one glitch  and you are smashed 

που λες, δεν είχα χέρι

τώρα έχω

πάλι

και μαζί με χέρι όλο έχω κι άλλα πολλά πολλά πάρα πολλά

μόνο που δεν είμαι πια εθισμένη στην πρέζα

δεν τρυπιέμαι ούτε χτυπιέμαι -ούτε γαμιέμαι βεβαίως βεβαίως,

και όλα ίσως φαντάζουν φυσική συνέχεια

αλλά δεν ήταν έτσι

τίποτα δεν θα ήταν έτσι

αν δεν ήταν εκείνη

και αν δεν είχαμε φτιάξει

αυτό το παράλληλο σύμπαν

που μας χωρά καλά

τις νύχτες που περισσεύουμε και κοιτάμε λάγνα

κάθε πιθανή διέξοδο 

και όλα έχουν αλλάξει

πάνω απο μία φορά

δεν είναι ανάποδα

είναι αλλόκοτα

τα εγώ διαρκώς μικραίνουν

ή απλά γίνονται βάτραχοι απο φιλιά

για να τα ξεχνάμε

μέχρι να χρειαστούμε πάλι τον εγωισμό

εγώ τραγουδιέμαι αντί να φιλιέμαι

οπότε ό,τι κοντινότερο σε βάτραχο

οι ασκήσεις για τα χέρια στο χορό

είχα σπασμένο χέρι πίναμε μπάφους και ποτά

και χορεύαμε περιμένοντας καρτερικά

να μπουν τα αγαπημένα μας κομμάτια

και τώρα

τοιμάζουμε εκθέσεις

και σνομπαρουμε τις εξόδους που μας ένωσαν

γιατί αθήνα το νέρο βερολίνο

μπόιλερ η νέα πλατεία εξαρχείων

μόνο με τις κατσαρίδες ταιριάζουμε πλέον κι εκεί

πλέον δεν φοβάμαι να μιλάω για αυτήν

ουάου

είναι υπέροχο

όμως υπάρχει κι εκείνος

που τελικά ακόμα υπάρχει

γαμώτο.

ένας χρόνος γεμάτος τίποτα

βγάζαμε βιντεάκια γιατί είναι κρίμα να ξεχνάμε τις τιποτένιες μας στιγμές

είπαμε πόσα λεφτά έχουμε δώσει στο νοίκι αυτό το χρόνο

έτσουξε το νούμερο

και συνεχίσαμε τις ζωές μας κανονικά

χωρίς λεφτά με άδειο ψυγείο

κάποιες φορές απ’ τη βαρεμάρα άλλες απο άποψη

άλλες (αρκετά περισσότερες) απο ‘δενβγαίνω’

π’ερασε ένας χρόνος

άλλαξαν όλα και τίποτα

-

άλλαξαν όλα και τίποτα

πέρασε ένας χρόνος

και γω τα ίδια που ‘θελα, τα βρήκα

εντελώς αλλού απο ‘κει που νόμιζα

και με τσακώνω στα κλεφτά

ν’ αναρωτιέμαι πως ξετρυπώνεται η ευτυχία 

τόσο απλά

ενώ για μήνες την κυνηγάς σε κάθε γωνιά του δρόμου

και γυρνάς απογοητευμένη σπίτι

μη έχοντας βρεί τίποτα

ούτε καν

για να φας

και νωχελικά πετάς τις ώρες σου

στο πάτωμα και στο ταβάνι

μέχρι να σε ξυπνήσει η συγκάτοικος με κινητό στο χέρι

να βγάλετε βιντεάκια γιατί είναι κρίμα να ξεχάσουμε τις τιποτένιες μας στιγμές

ανταλλαγές

ζώνεσαι τα όρια σου

καταπίνεις τη σιωπή

βγάζεις όλες τις εύπεπτες λέξεις
-σαν αναγούλα απ' το αηδιαστικό φαγητό
που κάποτε μοιραζόμασταν-

λέγοντας  κλισέ και τα νέα

μιλάμε για τις ζωές μας

που κάποτε ήταν μία

ανταλλάσουμε όσα κάπτοτε

φτιάχναμε μαζί

ξέρω πως έχασα το παιχνίδι μου για πάντα

μου πήραν το αρκουδάκι

και με μεγάλωσαν πριν την ώρα μου

όπως συνέβη με το κάθε τι

στην ως τώρα -ας την λέμε-ζωή μου

σου δίνω το χέρι

και το σφίγγεις δύο φορές κρυφά

το σήμα σου

πως όλο αυτό ήταν κάτι παραπάνω

και φεύγω με σκυμμένο το κεφάλι

δεν ξέρεις ούτε τ’όνομα μου πια

η ιστορία μας στάζει ακόμα μελάνι αίμα

υγρά και δάκρυα

κι ας γέρασες

κι ας αναισθητοποιήθηκα

“το αργότερο” μου λες

κι ανανεώνεις

το υποτυπώδες αντάμωμα
δέξου το δεν είναι πια αναβολές, είσαι γιωτάς

που δεν έχει γίνει 

χρόνια τώρα

εσύ εγώ και ο Disney

είμαστε ακόμα στην κατάψυξη

όταν βρεθεί κάτι

θα μας ξεπαγώσουν

αλλά ξέρεις ποιό είναι το μυστικό;

πως πάει καιρός που έμαθα να λιώνω

δεν καταρρέω

απλώς ρέω

κι όλο θέλω να στο πω

αλλά πρέπει να σ’αγγίξω για να το καταλάβεις

και τα κομμένα χέρια μου δεν επαρκούν

χρειάζεται μάλλον να σε γλείψω

μα έχεις γεύση σαν το παλτό της γιαγιάς μου

ή σκουριά απο τα τόσα ξεχασμένα όνειρα μας

που φωλιάζουν ακόμα μες το στόμα σου

ξέρνα κι έλα

να σου δώσω ένα φιλί

δύο και δύο

έμαθα πως είναι να διαστέλλεται ο χρόνος

συνειδητοποίησα τον βαθμό οφθαλμαπατών που αντιπαρέρχομαι καθημερινώς

και κυρίως

βρήκα ένα σπήλαιο απο αυτά

που είναι γεμάτα νερά σταλακτήτες και σκηνικά

πολύ έντονη αυτή η υγρασία 

αλλά ουφ

βρήκα ένα μέρος να βολτάρω

που δεν είναι ακριβώς μέρος

γιατί έχει πόδια

και γιατί

καμιά φορά δεν θυμάμαι αν είμαι μέσα του

ή αν είναι μέσα μου

ή αν είμαστε και οι δύο εδώ και κάπου αλλού

και το πρωί

μπορεί να χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ

για να φτάσουμε σπίτι

πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν εδώ

στο μικρό σύμπαν

που καμιά φορά με χωρά

δεν ξέρω να σας τα πω 

προτιμώ να ακούω

η σιωπή

μου πάει καλύτερα

όσο μεγαλώνω αυτό καταλαβαίνω

αυτή η χρονιά δεν με βρήκε με παραδοχές και κρίσεις πανικού

με βρήκε με παραδοχές και μια λίμνη ηρεμίας

απρόβλεπτη η φάση μας

κι αν με ρωτάς

πάει καιρός που προσπαθώ να κάνω σχέδια

έμαθα πια πως η προσπάθεια είναι το κλειδί της απελπισίας της απόγνωσης και της απογοήτευσης

έπαψα λοιπόν και γω να προσπαθώ

και βιώσα

κάπως ανώδυνα

αυτόν τον σαθρό κόσμο

που δεν είναι και τόσο αφιλόξενος αν αντί να του γυρνάς την πλάτη 

απλά τον αγνοείς.

δεν θα ‘ναι για πολύ το ξέρω

αλλά δεν με πειράζει

τίποτα δεν είναι για πολύ.

αγώνας δρόμου

θέλω να παγώσουν όλα

θέλω να μην ξέρω πως γίνεται αυτό το “σκέφτομαι”

θέλω να μην αμφιβάλω

για λίγο 

έστω

να μην αναρωτιέμαι να μην φοβάμαι

να μην αγχώνομαι

θέλω λίγο να ξεκουραστώ

και δεν μου φτάνει ο ύπνος

όχι ότι τον χορταίνω

αφού οι φρίκες και οι κρίσεις 

δεν ρωτάνε απλά μπουκάρουν

άσπλαγχνα

για λίγο να ξεχάσω

για λίγο

δεν θέλω να ξέρω

ούτε τί είναι αυτό το άνθρωπος

ούτε τί είναι αυτό το μέλλον

δεν θέλω να ξέρω

να σκεφτώ

δεν θέλω

δεν θέλω

μη

μη

απλά

όχι.

όχι να μη το βοηθήσουμε κάπως

αν ήταν για βοήθεια

έμαθα σήμερα πάλι

να δένω γερούς κόμπους το σκοινί

απλά δεν θέλω

απλά

πλιζ

θα στο χρωστάω

για λίγο

πάρε με απο δω

και το εδώ

είναι ό,τι έχει μέσα το μυαλό μου.

αντίο

για λίγο

ελπίζω

κάποια πράγματα δεν πάνε διακοπές

οι φρίκες

τα πιστεύω

οι συνειδήσεις

η ύπαρξη δεν γνωρίζει διακοπή

εκτός του θανάτου

και ίσως αυτό να με φρικάρει

ή 

αυτό να με κάνει να εναποθέτω εκεί

την τελευταία ελπίδα

που ανταγωνίζεται την κατσαρίδα

στην αντοχή

μα

θα χάσει,

δεδομένο

ψέμα και το αεροσόλ

οι απολυμάνσεις

τα εντομοκτόνα

μάλλον λίγο πιο ψέμα

απ’ τα βαζάκια χρυσόσκονης

και τα φτερά που μας πούλησαν.

8:53

πηγαινοέρχεσαι

μετανιώνοντας

στα μονοπάτια που κάποτε έτρεξες

πηγαίνεις νύχτα με κουκούλα

μην τύχει και σε δουν

κοιτάς όσα είχες αφήσει εκεί

και φεύγεις πριν βγει ο ήλιος

απειλώντας το φεγγάρι

μην τολμήσει να σε δώσει στεγνά

τί να σου κλάσει μωρέ το λουζέρι

pale χλωμάδες και σχεδόν πάντα στο demi

-άμα θέλαμε τέτοια θα χαμε γκομενο-

δεν ξέρω να σου πω και πολλά

έρχεται πάλι αυτό το κύμα

παίζει φέτος να με πνίξει

δε γαμιέται

και αν πεθάνω 

πέθανα

καλύτερα θλιμμένη

παρά 

παγωμένη

quit

βαριέμαι

εσυ;

βαριέσαι όσο και γω;

διαβάζουμε τα ίδια οπότε

είμαι σίγουρη πως ναι

βέβαια βαριέμαι λιγότερο απο το να προσπαθήσω

να σε καταλάβω

αλήθεια

βαριέμαι λιγότερο απο αυτες τις σελίδες

να σε καταλάβω

αν είχα μία ώρα ζωής ακόμα

θα διάβαζα αυτό το βιβλίο

και σίγουρα

θα βίωνα την αιωνιότητα

τα μάτια μου δεν ρολάρουν απο την μία λέξη στην άλλη 

αλλά σίγουρα ρολάρουν γρηγορότερα

απ’ την σκέψη σου ως την πράξη σου

μιας και καμία τέτοια δεν έχω δει

αναρωτιέμαι αν περιμένεις να με δεις

μετά σκέφτομαι πως

λολ

ούτε καν

δεν εκτιμάς όσα σου δίνω

μάλλον είναι η δική σου έννοια στο “ανεκτίμητα”

σου χαρίζω την αναισθησία μου

να βγάλεις τα υπόλοιπα βράδια σου

και συ 

τρέχεις στα νοσοκομεία

απο βλακεία

δεν θέλω ρε παιδί μου να με νοιάζεσαι

απλά πες μου μια δικαιολογία επαρκή

να ξέρω

τί ποσοστό απόρριψης δικαιούμαι να βιώσω

κουρνιάζω στους ώμους των αγνώστων

σαν παπαγάλος

μαζεύω τα χεράκια σαν άλλος Trex

και λυγίζω τα γόνατα μου

ψελλίζοντας

“α νιντ λοβ”

καμία όρεξη δεν έχω τώρα να σε ψάξω

αφού έρχεσαι μόνος σου

απλά μετά ξεχνάς

να πατήσεις το continue

όταν τελειώνει το loading

τέλος πάντων

βαριέμαι

το ζήσαμε και σήμερα

δεν ξέρωι τί είναι αυτό το “καλά”

μην με κουράζεις εαυτέ μου

απλά ζήσ’το

είναι τόσο τεχνοκρατικό αυτό το

“είμαι καλά” -ζορίζομαι

το να αναπνέεις χωρίς να δυσφορείς

μάλλον

δεν είναι δα και κάτι τόσο σπάνιο

ε;

αν κατάλαβα σωστά δηλαδή

γιατί τόσο καιρό 

που κάθε εισπνοή ρούφαγε λίγο απ’ την ψυχή μου

και κάθε εκπνοή φάνταζε λύτρωση οδεύοντας

στον προορισμό

την γλυκιά στερνή γωνιά

αν κατάλαβα σωστά λοιπόν

όσο σας έβλεπα να ζείτε γύρω μου

μάλλον το καταφέρνετε και σεις

το να μην είναι κάθε μέρα

ένα σύρσιμο σε χωματόδρομο

επίπονο και επώδυνο

με μπλέκει φουλ αυτός ο ήλιος

γιατί στεγνώνει κάπως

την θλίψη

εξατμίζεται πριν κυλήσει στο μάγουλο

και όσο δεν την γλείφω

δεν υπάρχει

κατάλαβες γλυκέ μου και συ

όσο δεν την γλείφω δεν υπάρχει

είμαι άπιστη πια

μπορώ μόνο να πιστέψω με την γλώσσα

εσύ τρομάζεις

που δεν ντρέπομαι να σου το λέω

και γω πληγώνομαι

που δεν με ξέρεις ούτε λίγο

οι άνθρωποι είμαστε τόσο περίεργοι

απρόβλεπτοι

αλλόκοτοι

και οι ζωές μας μοιάζουν τόσο με ταινίες

ή σωστότερα

θα γινόντουσαν οι πιο ατμοσφαιρικές

αν απλά

ξεστομίζαμε όσα νιώθουμε στα μπαμ

με έφτυσες και κόλλησες

μόνος σου κουράζεσαι και συ

να λέμε καληνύχτα με πολλά “α”

και να κλείνουμε τα μάτια

νομίζω τελικά

το ίδιο θέλουμε

σε βρίζω γιατί έτσι μου αξίζεις περισσότερο

μιας και ποντάρουμε μόνο

στους χειρότερους

αχ επαναλμβάνομαι

και όλο μου θυμίζω τα παλιά

λίγοι κακοί

και ένοχοι

τραγουδάω την πιο ωραία του ατάκα

θέλω να σε δώ και ας τα κάναμε σαλάτα

είμαι για να κόβω

αλλά κόλλα εσύ

ακούς;

και να δεις

που θα ξαναβρεθούμε.

κάψτε τα γαμώ

πότε πρόλαβες να ξεθωριάσεις έτσι

βρε καψερέ

πότε πρόλαβε να τιναχτεί απο πάνω σου όλη η χρυσόσκονη που σε πασπάλιζα τόσο καιρό;

μάλλον είμαι (και) πολύ αποτυχημένη νεράιδα

η χρυσόσκονη μου

είναι σαν τα ξόρκια της Σταχτοπούτας

πήγε δώδεκα

σχολάσαμε

γίναμε πάλι κολοκύθες

αρχίσαμε να παίζουμε την κολοκυθιά

γιατί εγώ γιατί εσύ

να εγώ... 

πάρ'τα εσύ

και τί είχαμε - τί χάσαμε

μία που βρεθήκαμε

μία που χαθήκαμε

το σκηνικό που σιχαθήκαμε

φοβηθήκαμε

και γενικά

ούτε που γνωριστήκαμε

και καλύτερα γιατί

δεν είναι να μπλέκεις μωρέ με συναισθήματα

και άσχημα πουκάμισα

κυρίως με άσχημα πουκάμισα

καύτε τα γαμώ

πριν στεγνώσει κάθε υπόνοια υγρασίας στο βρακί μας

καλύτερα μωρέ γιατί πού να σου εξηγώ τί είναι το χιούμορ

και τί η ζωή

κυρίως αυτό

καλύτερα μωρέ γιατί άντε να σου εξηγούσα

ότι έρωτας και θάνατος πάνε μαζί

και άραγε θες 

να μάθεις τα εγκώμια;

ζωή εν τάφω 

και 

καρφιά

καλύτερα μωρέ γιατί έχουμε μια δράση αφημένη

και γενικά

ξύλο στους φα

μη φοβού το ψέμα τέκνον μου

ξέρω και γω

σάμπως ξέρω

περιμένω να σκάσω με δύναμη κάπου

πεθαίνοντας αυτή τη φορά

και όχι υποφέροντας

δεν είναι αστείο αυτό 

-δεν είναι!

δεν με καταλαβαίνεις και υποφέρω

έλα

έλα

ξέραις δεν παλεύεται η θλίψη μου

κάθομαι μόνη στη γωνία

άλλά ρε

αλήθεια έλα

μην κοιτάς που σου αφήνω το χέρι

απλά δεν θα χορέψουμε ποτέ αγκαλιά στον κόσμο

κυρίως γιατί ο κόσμος είναι ψεύτικος

ενώ ο χορός μου αληθινός

η αγκαλιά μας;

αχ μωρό μου αυτή κι αν είναι ψεύτικη

αχ μωρό μου μη χαλιέσαι

μη φοβάσαι τα ψέματα

χωρίς αυτά 

θα 'μασταν ήδη νεκροί 

                                  απ' την αλήθεια

το κάτι και το τίποτα

Ξαφνικά σταμάτησα να ξέρω και άρχισα μόνο να έχω. 

Είχα ένα σώμα, κάθε φορά ένα διαφορετικό σώμα, το ίδιο σώμα. 

Κάθε φορά ανακάλυπτα ένα διαφορετικό κάτι ή ένα καινούριο τίποτα.

Και κάθε δικό μου τίποτα, όταν άνοιγα τα μάτια και παρατηρούσα, μπορεί να ήταν ένα όμορφο κάτι για κάποιον άλλο.

Άλλες πάλι, το δικό μου ξεχωριστό κάτι για κάποιον ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Καμία απολύτως.

“Το ‘χεις νιώσει αυτό;”

“Ναι, γι’ αυτό είμαι δω”

και κάπως έτσι η ζωή είχε γίνει ένα μεγάλο τίποτα που στα μάτια των άλλων έμοιαζε με κάτι

και αυτή η αντίφαση με έκανε να γελώ

με ένα αλλόκοτο τρόπο

μιας και δεν ήταν ούτε αστείο 

ούτε σημαντικό

απλά ήταν κάτι

ήταν το δικό μου ξεχωριστό κάτι

που γεικά

ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα

αλλά αυτό

δεν είχε πια καμία σημασία.

σαμποτάζ

εσένα σου φαίνεται χαζό αλλά αλήθεια δεν παλεύεται να ξέρεις πως σε κοροιδεύεις μες τη μούρη σου

δεν παλεύεται να ξερεις

πως δεν τραβάει η φάση σου ούτε μήνα παραπάνω

δεν παλεύεται 

και δεν έχω ούτε λόγια να στο εξηγήσω το οποίο επίσης δεν παλέυεται

ούτε έχω κάπως ρε παιδί μου να μια αφορμή

καμια δεν έχω

ούτε πάτημα

ούτε παρόν δεν έχω γιατί το παρόν μόνο φεύγει αλλά το μέλλον έρχεται αλλά εγώ πάνε χρόνια που δεν βλέπω τίποτα να έρχεται εκτός απ το χειρότερο

the worst is yet to come

κλείνω τη μύτη και βουτάω μήπως βρω παρόν στον πάτο

ποιόν πάτο αφού δεν υπάρχει

και πέφτω και ψάχνω

και δεν βρίσκω κι αναρωτιέμαι

και πάλι καλά που πιστεύω στην γραφή στην λογοτεχνία και τα λοιπά

γιατί δεν θα την παλέυα χωρίς,

μαλάκες με την καμία-

πάλι καλά που κάπου ειμαι είικρινής γιατί δεν παλεύονται τα σκηνικά μας, 

μπέσα

βουρκώνω πριν προλάβω να του αντισαθώ

δεν είναι γαμησέτα αυτό;

ε; δεν είναι;

και όσο γράφω έρχονται οι σκέψεις μου οι μαύρες πιο κοντά

χιλιάδες λόγους έχω είμαι μια άβυσσος

ένα χάος

απελπισμένη

και ψάχνω δύο μάτια να με δουν και να μου πουν πως υπάρχω μέσα σε ενα πρόσωπο ξένο στον καθρέφτη

δεν είμαι πια η δυνατή /δεν θέλω, όχι

δεν είμαι πια αυτή που μπορεί ή έχει κάτι να δωρίσει

άμα έβρισκα το δώρο θα στο έφερνα

αλλά ποιο δώρο; 

εδώ γλείφουμε πεζοδρόμια για τα χρωστούμενα

ποιό δώρο;

αφου δεν μας εκτιμησε κανεις αφου βάλαμε τιμη μονοι μας πριν μπουμε στο ραφι

ζυγιστήκαμε 

αυτοπροσδιοριστήκαμε

και κανεις δεν μπήκε στον κόπο να το κάνει απ’ την αρχή

δεν έγινε η απαιτούμενη εκτίμηση απο βαρεμάρα

πού να ξεβολεύεις πακετωμένα προϊόντα απο τα ράφια;

μείναμε εμείς πακετωμένοι με τις όμορφες ταμπέλες που διαλέξαμε

απο φόβο μην μας υποτιμήσουν

μας ξέχασαν αφού δεν θυμόντουσαν ποτέ να ασχολήθηκαν

και μήνες τώρα δεν μας βγάζουν για ξεπούλημα ούτε στις εκπτώσεις

κάθε βράδυ κλείνουν τα φώτα

και αναρωτιέμαι πότε θα πάψει το μαρτύριο

να έρχονται οι νέες φουρνιές

και γω να σπρώχνομαι πιο πίσω στο πατάρι

και δεν ξέρω αν κάποτε όλο αυτό σταματά 

αν θα κλείσει το μαγαζι

αν θα καεί

ή αν θα μείνουμε για πάντα

πακετωμένοι σε ένα ράφι

φασκιωμένοι σα μούμιες

μέχρι ο σκώρος να μας φάει και να ησυχάσουμε.

είμαστε πάτσι

ήταν εκείνο το βράδυ που μου πιπιλούσαν για ώρα το μυαλό και γω δεν άντεχα άλλο

και είπα : όχι όχι νιώθω άβολα

και έτσι σε ξαναθυμήθηκα

που εσύ δεν είχες έρθει μαζί μου

αλλά και να είχες, θα ένιωθα πάλι άβολα

γιατί είμαι άβολη κατάλαβες,

ε;

κατάλαβες πώς το εννοώ;

και εσύ είπες πως κατάλαβες και μου είπες τί κατάλαβες και είχες όντως καταλάβει

και γω άρχισα να χαίρομαι

που κάτι κατάλαβες

και που κάπως μπορεί να σε ανεχόμουν τελικά

αν όντως καταλάβαινες

γιατί αν δεν

θα νόμιζα οτι σε κοροϊδεύω εντελώς και θα έφευγα με σκυμμένο κεφάλι

αλλά εσύ 

ήθελες κι’ άλλο κι’ άλλο 

και γω χαράκωνα τα δάχτυλα μου και σου έστελνα με μελάνι και αίμα, ζωγραφιστές ιστορίες ατελείωτες ανολοκλήρωτες

για να έχω κάτι να σου πω με χαμόγελα δάκρυα και σάλια όταν σε δω

και συ ήθελες τώρα κι άλλο

και εγω ήθελα τώρα κι άλλο

αλλά θέλαμε άλλα άλλα ο καθένας

και  ψάχνω αφορμές να σε δώ επειδή δεν βλέπω

και συ να με ακούσεις γιατί δεν έχεις ξανακούσει ποτέ ανθρώπινη φωνή τόσο αλλόκοτη

και γω ψάχνω να σε δω

εσύ ψάχνεις να με ακούσεις

και συ μου φαίνεται πως φταίς

μπορεί και να έχω δίκιο

αλλά και να έχω

και να φταίς

δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ενοχές

πως δεν σε ερωτεύτηκα αυτόφωτο

οπότε θα κερδίζεις πάντα

τις χαζές μάχες με τον εγωισμό μου

-που δεν έχω άλλωστε -

οπότε δεν προσπαθείς καν γι’ αυτό

απλά εγω χάνω

κουράζομαι

σταματάω να σε ψάχνω

τα κλάματα μου είναι βουβά

δε μ ‘ ακούς

και ε,

χαθήκαμε τελικά. 

_μεγάλαμέτωπα

και εκεί που σε λέω πεντάχρονο

το παλεύεις εσύ

να με διαψεύσεις

και έρχεσαι 

και ουπς

ίσως να ‘μαι πιο πέντε απο σένα

και έχω ένα τέταρτο που μπήκα σπίτι

και ακόμα έχω ταχυκαρδία

γιατί έχεις ωραία φωνή

και

έχεις αυτο το περίεργο σχήμα προσώπου

που πάντα σε μένα παραπέμπει σε κακούς ανθρώπους

παλιά με τίποτα δεν θα μου άρεσες

απλά έτσι που έχω γίνει

εδώ που έχω φτάσει

ψάχνω μόνο στους κακούς

εδώ αράζουμε οι λίγοι και κακοί

και ξέρω

πως θες να είμαι αυτή που θα σε κάνει να μισήσεις την ζωή

όλα θα γίνουν γλυκέ μου

όλα θα γίνουν

το μετρό ήταν χάλια

αλλά να,

θα τα πούμε

έτσι δεν είναι; 

μήπως έχεις ώρα;

έχω κουραστεί ρε γαμώτο

και δεν φταίς εσύ

απλά εγώ δεν αντέχω άλλο

αγοράζω αναισθησία με το γραμμάριο

μήπως τα καταφέρω

αλλά και σε σκέφτομαι και προσπαθώ να μην

ψυχαναγκάζομαι να μην ψυχαναγκάζομαι

κοινώς

μόνη μου κουράζομαι

σκέψου λίγο τώρα πόσο πιο απλά θα ‘ταν όλα

αν είχες κάνει μια έγκαιρη αντιπρόταση

σιγοβράζω στα ζουμιά μου

-ναι οκ κλαίω όλη μέρα-

είσαι ο μόνος που με κάνει να χαμογελώ

και ούτε που το φαντάζεσαι

σήμερα αναρωτιέμαι που ‘να σαι λίγο πιο πολύ

απαντώ πάλι

ε κάπου θα ‘σαι

και κάνω υπομονή

μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα

που δεν ξέρω καν τί είναι η ώρα

ούτε ρολόι φοράω

ούτε το βλέπω

ναι ακριβώς αυτό

δεν βλέπω την ώρα

κατάλαβες;

δεν έχει πλάκα όλο αυτό;

το μόνο ίδιο με εκείνη την παλιά μου ζωή

είναι ότι φτύνω ακόμα αίμα

βήχοντας

ο ξεραμένος μου λαιμός βιώνει την έννοια της ταλαίπας

και τελικά ξεδιψώ την ακόρεστη επιθυμία μου για ιστορίες με το ίδιο μου το αίμα

αλλά μοιάζουν όλα κάπως

περασμένα ξεχασμένα

αρκεί να μην έρθεις να με ρωτήσεις τίποτα

γιατί υα μάτια μου

δεν λένε ψέματα

και θα με αναγκάσεις να σου πω

πράγματα που ακόμα και μπερδεμένα και αδιάφορα να τα πω θα πονάνε

οπότε καλύτερα να με φιλήσεις

τί λες;

να ρε παιδί μου

δεν έχει πλάκα όλο αυτό;

που να δείς και όλα τα υπόλοιπα μαζί μου…

δεν έχει πλάκα όλο αυτό;

καθόλου όμως.

καθόλου πλάκα, εννοώ ευχαριστώ και πολύ κομπλέ μοιάζει όλο αυτο το αναμεταξύ μας

το ανακάτεμά μας

ωραίο το μπουρδούκλωμα και κυρίως

η διεκδίκηση

ήρεμη εγώ

κύριος εσύ

οι καύλες μας σε τάξη 

όπως και οι ζωές μας

και χριστέ μου

τόσο πλάκα ε;

κωλόχαμος

εγώ να προσπαθώ ακόμα να μεταφράσω κάποιες έννοιες του τύπου “δεν” ή “έχει άλλη” και εντωμεταξυ

πάλι εσύ να είσαι δω να γεμίζεις τόσο βολικά το κενό που ολοκληρώνεις την ζωή μου 

με λάθος τρόπο

ποτέ δεν έμαθα καλά αυτές τις πράξεις και να που το βρήκα μπροστά μου

ας πάω βόλτα με εκείνους τους φίλους μου που μιλάμε για τα συναισθήματα με μαθηματικά

μήπως με μάθουν και μένα

που κάνω λάθος στην μέθοδο μου και βγάζω σωστό αποτέλεσμα με λάθος δεδομένα

μάλλον είμαι απλά καταπληκτικιά και τα καταφέρνω περίφημα

και όχι εσείς σωστοί επιστήμονες

γαμώ τα σπίτια 

και ουάου γενικά

άκουσα το μετρό να έρχετιαι με τα μάτια ακόμα κλειστά ξαπλωμένη

έσυρα τη μαύρη μου ψυχή ψάχνοντας μαύρα ρούχα να με σαβανώσω

έκανα σπρίντ στο ένα χέρι και στο ένα πόδι 

κατέβηκα απο τις ανάποδες σκάλες στο μετρό

και πήδηξα μέσα

έχοντας 200 παλμους και αναψοκοκκινισμένη

προσπαθώντας να το παίξω απεγνωσμένα κουλ

ενώ όλο μου το σώμα παλλόταν απο την ξαφνική υπερδιέγερση απο την απάθεια των εφιαλτών

και ήσουν μπροστά μου

λες και δεν φτάνει η δυσλεξία που παθαίνω όταν αγχώνομαι,

έτρεμα ολόκληρη και κόντευα να πέσω επειδή οι πατούσες μου είχαν τρέξει τόσο για να μείνουν ξαφνικά σταθερές και οι τετρακέφαλοι μου ήθελαν να χορέψουν

γιατί με ένα μαγικό τρόπο 

τα ισχία μου είχαν όντως αποκτήσει ελατήρια τελευταία 

και τα πόδια μου δεν άντεχαν να στριμώχνονται στον κόσμο

και μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό

εσύ εκεί

να περιμένεις κάτι που εγώ δεν ξέρω και δεν έχω

γιατί εδώ;

γιατί τώρα;

γαμώτο

εσύ τί δουλειά έχεις εδώ;

εγώ πήγαινα,

να… 

εμ..

“Γεια”

κατάφερα να σου χαμογελάσω και μετά εξαφανιστήκαμε λόγω του κόσμου

πρώτη φορά η κονσέρβα με ξεάγχωσε

αλλά εσύ με έβλεπες και δεν ξέρω τί σκεφτόσουν

εγώ δεν τολμούσα καν να γυρίσω προς τα σένα

και μετά

να χαθήκαμε

και γω σκεφτόμουν πού να ‘σαι

-ε, κάπου θα ‘σουν

και σε περίμενα

και ήρθες

και ουάου

είσαι ουάου

επειδή ήρθες ξερωγώ καιταλοιπά

και ουάου γιατί κάπως δεν χαλιέμαι και ουάου γιατί κάπως δεν πνίγομαι

και ουάου γιατί κάπως θέλω να ζήσω μετά απο καιρό

και ουάου γενικά γιατί

ουάου ξέρωγω

αλλά γιατί δεν μιλάμε πχια;
φάση είναι τέλειο να μιλάμε

έλα να πάρουμε τους δρόμους άγνωστε περίεργε

εξαφάνισες κάτι τεράστια πράγματα απλά επειδή δεν είσαι φάντασμα

και ουάου γενικά

και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια και υπάρχεις

ούτε μπροστά ούτε πίσω

                                             δίπλα

                    δίπλα

ουάου

                                                           δίπλα

σκηνικό τρελέ μου σκηνικό

φάση, παίζει και να είχα να νιώσω έτσι απο τότε που πίστευα στον έρωτα.

σώπα ρε

Σιχαίνομαι τις γιορτές.

Αυτην την χαρά δεν την αντέχω, ζωγραφιστά χαμόγελα και μάσκες, πολλά χρώματα και ακόμα περισσότερες γελοιότητες. Λες και τις άλλες μερες, δεν φοράμε μάσκες ή δεν είμαστε γελοίοι. 

Λες και τις άλλες μέρες δεν φοράμε ρόλους και συμπεριφορές, λες και δεν δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τις ανθρώπους μας μέσα απ’ όσα υποδύονται.

Και πόσο κλισέ χριστέ μου όλα όσα με ενοχλούν και μένα.

Με ενοχλώ και γω τόσο πολύ με τις περιττές ενοχλήσεις μου. 

Προσπαθώ να σταματήσω να χορεύω σε πάρτυ με σύνθια και να χωθώ κάτω απ’ το πάολωμα. Να αποκτήσω ανοσία στο τίποτα. Προσπαθώ πάρα πολύ. 

Γιατί τελευταία πραγματεύομαι ΞΑΝΑ την απώλεια.

Κάποιοι μακρινοί μου πέθαναν και μου είναι ευκολότερο τώρα απ όταν θα είναι κοντινοί.

Και ο άλλος χάνεται και μιας και θα εξαφανιστεί όσο απροσδόκητα μπήκε στη ζωή μου, τουλάχιστον στις εκφάνσεις της καθημερινότητας, θα ζει κι αυτός όπως τόσοι στο κεφάλι μου- ίσως να είναι η ευκαιρία να φύγει και το μεγαλύτερο φάντασμα που στοίχειωσε ποτέ κάθε ανάσα μου.

Είμαι παρανοϊκή το ξέρω. Αλλά…

                                                       Απλά…..

Καιρός να σταματήσουν τα ζυγωματικά μου να πονάνε απο εγκλωβισμένα δάκρυα. Το χεις ξανακούσει αυτο;

Εγώ το έπαθα.

Καιρός να σταματήσω να πιστεύω σε οτιδήποτε ευχάριστο. 

Πάρτο χαμπάρι κοπέλα μου. Πάρτο χαμπάρι.

Ο κόσμος πάλι απόψε διασκεδάζει και συ, αχ εσυ.

Διαβάζεις για τα στερητικά σύνδρομα και απορείς.

Σε ελκύει η σκόπιμη αυτοκαταστροφή περισότερο απ’ τους άνντρες που φαντασιώνεσαι και απο κάθε ψήγμα μέλλοντος.

Εσυ εκεί. Εκεί. Στο πουθενά, στο γαμημένο τίποτα προσκολλημένη με τη μούρη παραμορφωμένη απο την συγκρουση στο τζάμι προσπαθείς να μην γλιστρήσεις ως το πάτωμα και είσαι πιο γελοία απ’ όλους όσους τολμάς να σχολιάσεις. 

Σύνελθε αυτοπυρπολήσου και τέλος πάντων ζήσε γαμημένη.

Ζήσε . 

Αφού σαρέσει να πονάς τουλάχιστον βρες έναν αξιοπρεπή λόγο.

Βγες απ’ το κεφάλι σου. ΒΓΕΣ. ΒΓΕΣ.

Και απ’ το σπίτι αλλά απ’ το κεφάλι σου κυρίως.

192 θα φταίς

αν έγραφα όντως πόσες φορές τη μέρα σε μισώ και πόσες σε λατρεύω

θα είχα ήδη αντιληφθεί πως είναι αδύνατον να φταίς έστω και ελάχιστα

θα είχα ήδη αντιληφθεί πόσο ανάγκη σε έχω

για να επιβιώνω στοιχειωδώς

θα χα αναγκαστεί να παραδεχθώ πως μόνο που υπάρχεις πρέπει να είμαι ευχαριστημένη και να κάνω τουμπεκί

όπως επίσης πως είμαι ξεκάθαρα τρελη με το να πιστεύω πως καταλαβαίνεις τί συμβαίνει

και επιλεκτικά αδιαφορείς στοιχηματίζοντας πόσο σύντομα θα φτάσω στην αυτοκτονία

λοιπόν μάθε θα πεθάνω δίπλα σου

θα πεθάνω αν μαφησεις να σερωτευτω οπως σου πρεπει

τότε ναι

τότε θα πεθάνω

ως τοτε δεν επιθυμώ

ούτε έρωτας ούτε θάνατος

αυτα πάνε μαζί

όποιος το αρνείται ας διαβάσει ή ας ζήσει

δεν είμαι σίγουρη για την διαφορά

στους ευφυείς ταλαίπωρους

θα φταίς αν δεν πεθάνω και αυτό είναι καταδίκη

γιατί η ύπαρξη διψά για τη στερνή γωνιά του θανάτου

και τη στερνή γωνιά του έρωτα

αν δεν ανακουφιστώ θα φταίς

αν καταδικαστώ σε αιώνιο κόλαση ζωής θα φταίς

γιατί θα είναι ζωή σε αυτό το βασίλειο ανηδονίας.

πήχτρα/ θλίψη

Αυτη η πρασινη κουκιδα διπλα στο ονομα σου παντα μου προκαλει αγχος.

Αγχος και μια γλυκια αναμονη,πλατωνικη.

Και μετα με τη βοηθεια της εγκεφαλικης λειτουργιας μου μου προκαλει μονο στεναχωρια.

Και αυτο να ξερεις με θυμωνει.

Παθαινω αυτο το συναισθημα που παθαινεις οταν πας να παρεις τρολεει και ειναι πηχτρα.

Και θες να ανεβεις για να φτασεις στον προορισμο σου,γιατι θες πολυ να πας εκει

αλλα δε θελεις να στριμωχτεις με ανθρωπους που δεν εχεις επιλεξει εσυ.

Καπως ετσι φρικαρω καθε φορα και θελω να σου γραψω κατι και δε το κανω γιατι φοβαμαι την διαδρομη.

Και ετσι φαντασιωνομαι πως σου γραφω κατι τυπικο και στο στελνω και πριν καλα καλα προλαβω να πατησω αποστολη, με πιανει ενας σπασμος μετανιωματος.

Και ο χρονος αναμεσα στην αποστολη και το μετανιωμα μειωνεται γρηγορα και μου απομενει μοναχα ενα μετανιωμα και νιωθω ανυμπορη για καθε πραξη.

Ετσι περναω τα κυριακατικα μου απογευματα και κοιταω το ρολοι και εχει περασει τις 7 και τοτε ειναι που αντιλαμβανομαι την θλιψη που μου προκαλουν οι κυριακες καθουμενη πανω στο βελουδινο σκεπασμα του κρεβατιου με μονα διαλειμματα αυτα για να παω τουαλεττα ή να φαω.

Ετσι τσαντισμενη και διχως να παυω να σκεφτομαι πολυ αυτοτιμωριτηκα πραγματα, καλοσοριζω την Δευτερα που ερχεται να μου υπενθιμισει πως ισως η αυτοκαταστροφη να ειναι μια μορφη επιβεβαιωσης.

Δείτε με καθομαι ολη μερα στο κρεβατι με τις πιτζαμες και τις βελουδινες μου κουβερτες βλεποντας καθυστερημενες αμερικανικες σειρες,και εχω ερωτευτει εναν μισογυνη γυμνασμενο αντρα που θελει ουτε ο ιδιος ξερει τι,ουτε γω ξερω τι και αχ,τη σκληρη ζωη,ας γινω εσωκλειστη στο σπιτι μου.

                                        ~

Το τρόλλεϋ ήταν πήχτρα. Πίστευα ότι θα βγώ λιγάκι να ξεσκάσω και κόντεψα να πεθάνω απο ασφυξία μέσα στην τεράστια κινούμενη κονσέρβα. Πίστευα ότι μπορεί και να σε πετύχαινα τυχαία, όπως κάθε φορά όταν σε χρειάζομαι, αλλά με τόσο κόσμο ακόμα και  να έμπαινες στο τρόλλευ δεν θα με έβλεπες. Ούτε εγώ θα σε έβλεπα και θα συνεχίζαμε τις ζωές μας θλιβερά. Περιμένοντας να συναντηθούμε. Περιμένοντας να γνωριστούμε και να ταιριάξουμε. Περιμένοντας ενεργητικά και αποφασιστικά για την μέρα που δεν θα ούρλιαζαν δαίμονες μέσα μας και δεν θα διώχναμε τις σκέψεις μας ξεφυσώντας μανιακά τον καπνό απ’ τα σβηστά τσιγάρα μας. Περιμένοντας να σταματήσουμε να βλέπουμε εφιάλτες τα βράδια χωρίς αϋπνίες, περιμένοντας να χαμογελάσουμε απο κάτι πέραν της φρίκης. 

Το τρόλλεϋ ήταν πήχτρα και τα ακουστικά μου είχαν χαλάσει. Όπως και το χέρι μου, όπως και η σόλα του παπουτσιού μου. Το τρόλλεϋ ήταν πήχτρα και εγώ ήμουν πολύ μεθυσμένη για να μπορέσω να αντισταθώ στα παιδικά μας παιχνίδια. Έβρεχε. Δες με φαίνομαι. Στα βρεγμένα τζάμια κυλλάω και εξατμίζομαι. Όπως κάθε φορά άλλωστε που εμφανίζομαι μπροστά σου και μετά απλά εξατμίζομαι. Είμαι πολύ υγρή και συ πολύ καυτός. Είμαι πολύ σιχαμένη και ακόμα περισσότερο απαθής με τη γελοιότητα μου. Άκου με, σου φωνάζω πως έχω καταντήσει αηδία πια με αυτόν τον έρωτα. Με έχω βαρεθεί τόσο που ξέχασα να γράφω. Όχι πάλι εσύ στις λέξεις μου, όχι πάλι εσύ στις σκέψεις μου. Και ξαφνικά, μια ακόμα μέρα που το τρόλλεϋ είναι πήχτρα και συ λείπις ξαφνικά είμαι ζωντανή. Και σε βρίσκω να με περιμένεις στη διασταύρωση Παρελθόντος/ Μέλλοντος γωνία, στον τοίχο εκείνο που έγραφε αδιέξοδο. Κοίταξα το ρολόι που δεν φορούσα, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Έτρεξα με φόρα και ο τοίχος με ρούφηξε όπως σε εκείνο το αγαπημένο παραμύθι μου. Και με έβγαλε σε ένα πράγμα που λεγόταν παρόν που ήμουν πιο μόνη απο μόνη και που το μόνο που είχα ήταν τα χαλασμένα ακουστικά μου. Εκεί έκατσα και συνέχισα να περιμένω στη διασταύρωση Φαντασιακού-Πραγματικού, το χέρι μου να φτιάξει, ένα ρολόι να εμφανιστεί και να έχει έρθει η ώρα. Περίμενα.

Περίμενα.

Ακόμα περιμένω.

Ξαφνικά ακούω κάτι καμπάνες και γιαγιάδες ξεχύνονται μπροστά μου μαζί με την συνείδηση μου. Οι Κυριακές είναι μια θλίψη μετά τις Εφτά το πρωί. 

Καλημέρα και σκατά στα ηλίθια λόγια.

θα ήθελα να

θα ηθελλα να κλαψω τοσο πολυ  που να με παρει ο υπνος στο αμαξι και να ξυπνησω στο κρεβατι μου σκεπασμενη φορωντας τις πιτζαμες μου

να ξυπνησω χωρις ξυπνητηρι 

και χωρις κινητο

χωρις να περιμενω τιποτα και να παιξω μονη μου

μεχρι να βαρεθω και να διαβασω βιβλια μεχρι να αρχισω να φανταζομαι δικες μου ιστοριες

θα ηθελα να ξυπνησω και να ειμαι μικρη και για μια φορα να μη θελω να μεγαλωσω

θα ηθελα να ξυπνησω παιδι χωρις καμια ευθυνη καμια βιασυνη

θα ηθελα να ξυπνησω πισω στο χρονο

που ολα ηταν απλα

πριν την αφαιρετικη σκεψη

πριν τη θλιψη που πυροδοτει τις δυναμεις του μυαλου

θα ηθελα να ξυπνησω και να παιζω ασταματητα πιανο

οπως τοτε

με πολλα μαξιλαρια πανω στις καρεκλες κουζινας

τότε που δεν ειχαμε καν σκαμπο

θα ηθελα να ξυπνησω και να κρυφτω κατω απο το τραπεζι της τραπεζαριας

θα ηθελα να ονειρευτω

χωρις ρεαλισμο χωρις κουραση

θα ηθελα να χαμογελαω σαν εκεινες τις φωτογραφιες

που προδιδαν ενα παιδι με λαθος θεωρηση του κακου κοσμου

θα ηθελα να ξυπνησω με εκεινο το χαμογελο που ηξερα πως αστραφτε λιγο

θα ηθελα να ξυπνησω και να μην εχω να κλαψω

να με τυφλωνει ο πρωινος ηλιος

και να μου χαμογελα ο γαλαζιος ουρανος

απο το μεγαλο μου παραθυρο

το πιο ωραιο παραθυρο της γης

το παραθυρο της παιδικοτητας μου