είμαστε πάτσι

ήταν εκείνο το βράδυ που μου πιπιλούσαν για ώρα το μυαλό και γω δεν άντεχα άλλο

και είπα : όχι όχι νιώθω άβολα

και έτσι σε ξαναθυμήθηκα

που εσύ δεν είχες έρθει μαζί μου

αλλά και να είχες, θα ένιωθα πάλι άβολα

γιατί είμαι άβολη κατάλαβες,

ε;

κατάλαβες πώς το εννοώ;

και εσύ είπες πως κατάλαβες και μου είπες τί κατάλαβες και είχες όντως καταλάβει

και γω άρχισα να χαίρομαι

που κάτι κατάλαβες

και που κάπως μπορεί να σε ανεχόμουν τελικά

αν όντως καταλάβαινες

γιατί αν δεν

θα νόμιζα οτι σε κοροϊδεύω εντελώς και θα έφευγα με σκυμμένο κεφάλι

αλλά εσύ 

ήθελες κι’ άλλο κι’ άλλο 

και γω χαράκωνα τα δάχτυλα μου και σου έστελνα με μελάνι και αίμα, ζωγραφιστές ιστορίες ατελείωτες ανολοκλήρωτες

για να έχω κάτι να σου πω με χαμόγελα δάκρυα και σάλια όταν σε δω

και συ ήθελες τώρα κι άλλο

και εγω ήθελα τώρα κι άλλο

αλλά θέλαμε άλλα άλλα ο καθένας

και  ψάχνω αφορμές να σε δώ επειδή δεν βλέπω

και συ να με ακούσεις γιατί δεν έχεις ξανακούσει ποτέ ανθρώπινη φωνή τόσο αλλόκοτη

και γω ψάχνω να σε δω

εσύ ψάχνεις να με ακούσεις

και συ μου φαίνεται πως φταίς

μπορεί και να έχω δίκιο

αλλά και να έχω

και να φταίς

δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ενοχές

πως δεν σε ερωτεύτηκα αυτόφωτο

οπότε θα κερδίζεις πάντα

τις χαζές μάχες με τον εγωισμό μου

-που δεν έχω άλλωστε -

οπότε δεν προσπαθείς καν γι’ αυτό

απλά εγω χάνω

κουράζομαι

σταματάω να σε ψάχνω

τα κλάματα μου είναι βουβά

δε μ ‘ ακούς

και ε,

χαθήκαμε τελικά.