έμαθα πως είναι να διαστέλλεται ο χρόνος
συνειδητοποίησα τον βαθμό οφθαλμαπατών που αντιπαρέρχομαι καθημερινώς
και κυρίως
βρήκα ένα σπήλαιο απο αυτά
που είναι γεμάτα νερά σταλακτήτες και σκηνικά
πολύ έντονη αυτή η υγρασία
αλλά ουφ
βρήκα ένα μέρος να βολτάρω
που δεν είναι ακριβώς μέρος
γιατί έχει πόδια
και γιατί
καμιά φορά δεν θυμάμαι αν είμαι μέσα του
ή αν είναι μέσα μου
ή αν είμαστε και οι δύο εδώ και κάπου αλλού
και το πρωί
μπορεί να χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ
για να φτάσουμε σπίτι
πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν εδώ
στο μικρό σύμπαν
που καμιά φορά με χωρά
δεν ξέρω να σας τα πω
προτιμώ να ακούω
η σιωπή
μου πάει καλύτερα
όσο μεγαλώνω αυτό καταλαβαίνω
αυτή η χρονιά δεν με βρήκε με παραδοχές και κρίσεις πανικού
με βρήκε με παραδοχές και μια λίμνη ηρεμίας
απρόβλεπτη η φάση μας
κι αν με ρωτάς
πάει καιρός που προσπαθώ να κάνω σχέδια
έμαθα πια πως η προσπάθεια είναι το κλειδί της απελπισίας της απόγνωσης και της απογοήτευσης
έπαψα λοιπόν και γω να προσπαθώ
και βιώσα
κάπως ανώδυνα
αυτόν τον σαθρό κόσμο
που δεν είναι και τόσο αφιλόξενος αν αντί να του γυρνάς την πλάτη
απλά τον αγνοείς.
δεν θα ‘ναι για πολύ το ξέρω
αλλά δεν με πειράζει
τίποτα δεν είναι για πολύ.
