σήμερα δεν

σήμερα δεν έχω όρεξη ούτε για τα αγόρια που μ’αρέσουν ούτε για τα κορίτσια που αγαπώ

δεν έχω όρεξη ούτε για τις μουσικές μου/σου/του

σήμερα δεν κάνω κουβέντα

δεν βγαίνω απ’ το σπίτι

δεν έχω νέα

πώς θα μπορούσα άλλωστε;

δεν έχω χέρια για τα ποιήματα μου

για το χορό και τον ύπνο

για τα μεθύσια

τα ταξίδια και τις μηχανές

και συ να επιμένεις

πως δύο χέρια δεν ήταν ποτέ αρκετά

γελώντας χαιρέκακα

με το πάθημα που σκοπός είναι να μη γίνει μάθημα

μέρα τη μέρα

νιώθω πιο επεξεργασμένη

μετατρέπομαι σε σουγιάς σιγά-σιγά

και ονειρεύομαι μαγνήτες να με πετούν στον αέρα

μετεγχειρητικά

τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσμορφα

πιο τσιτωμένα

αλλά ανατομικά

δεν έχω χέρια για τα ποιήματα μου πια

μα βρίσκεις χώρο ν’ αποχωρείς όπως παλιά

έλα μωρό μου να κάνουμε τραγούδια με κουμπιά

έλα μωρό μου περιμένω

τόσους μήνες στο πληκτρολόγιο

δεν έχω θάρρος να σου μιλήσω γενικά

μα όταν σε βλέπω ενθουσιάζομαι και σκάω στο πάτωμα με φόρα

έλα μωρό μου έχω αλλάξει και μαλλιά

δεν σ’ έβγαλα απ’ το νού μου προφανέστατα

μη μ’ αναγκάζεις να σ’ αγνοώ επιδεικτικά

αφού το ξέρεις

δεν έβλεπα την ώρα τα μεσάνυχτα

φεύγω πρώτη και μας τιμωρώ

φεύγεις νωρίς γιατί δεν έχεις λόγο

στεναχωριέσαι και  μου κόβεται η λαλιά

χαμογελάμε ντροπαλά και εξαφανίζεσαι

έλα σου λέω έχω αλλάξει και μαλλιά

για τα μυαλά μην συζητάς 

είναι στην τσέπη σου μαζί με τις τζιβάνες.

Κουλ ος

μου λες οτι η ζωη ειναι σκατα και ξαναβυθιζεσαι στο παπλωμα.

ανοιγω τη συρωμενη πορτα του καστρου και μπαινω στην ομιχλη.

σκονταφτω στα καλωδια και απλωνομαι πανω στην μπλε κοκκινιλα που παντα με δεχεται τοσο αβιαστα.

ξοδευω τον χρονο μου σε ανοφελες συνεχομενες εικονες και τρωω τον μισοβρασμενο αρακα.

μου λες οτι ποτε δεν μπορεις να βλεπεις και το ποταμι και το βουνο.

οταν κοιτας το ποταμι το βουνο ειναι πισω σου και οταν κοιτας το βουνο,εχεις πισω σου το ποταμι.

τοτε σου θυμιζω τον ικαρο και σου φοραω τα κερινα φτερα σου.

τα φορας,με δυσκολια γιατι εχεις χτυπημενη την δεξια σου φτερουγα αλλα παρολαυτα απογειωνεσαι.

και ξαφνικα εχεις φτασει τοσο ψηλα που βλεπεις και βουνο και ποταμι.

αλλα τα κερινα φτερα ξερεις τι παθαινουνε.

καπου θα λιωσεις και θα βρεθεις σε κανα λιβαδι να βγαινεις με το σεξυ σου γουετ λουκ απο την παραλια.

εγω εχω αρχισει να νιωθω οτι ο αρακας θα με κανει να ξερασω ολο μου το ειναι.

το καλυτερο που εχω να κανω ειναι να αποφυγω το σκηνικο με τον αρακα και σου φωναζω οτι παω να ξαπλωσω.

μου λες καληνυχτα καθως τελειωνεις το wax σου στην πλατη.

αποψε θελω να δουμε το ιδιο ονειρο σου λεω,και κλεινω τα ματια.

τι ωραια που σου παει το αλατι.

όχι άλλο ντόνατ

Καλησπέρα. 

Τα πράγματα πάνε κάπως έτσι.

Ως εξης:  

                  

πάρτυ κουζίνα αρρώστια σειρές σαπίλα

άνθρωποι πυρετοί θερμόμετρα ξυπνητήρια

αέρας τέντες σουπερ μαρκετ νεύρα καφές

ντονατς ποτά νοσοκομεία δουλειά απεργία.

αρχικά, γιατί τόσο ντόνατ ρε φιλαράκια

κατα δεύτερον

γιατί τέτοια σαπίλα

κατα τρίτον

τέταρτον 

πέμπτον

ως  το άπειρο και ακόμα παραπέρα,

γιατί τέτοια σαπίλα;

κανένα ενδιαφέρον

κανένα κίνητρο

πάνε χρόνια που το πνεύμα των χριστουγέννω ψόφισε

και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να σύρουμε το κουφάρι και να φορέσουμε πρόωρα τις μάσκες των αποκριών αυτές με τα χαμόγελα

το φαϊ σε κάποιων το στόμα έπαψε να έχει γεύση

και σε άλλους η ίδια η ζωή

μπουκώνεις ωσπου να ξεράσεις

ή να θελήσεις να σκάσεις

νιώθεις μέρα μέρα

μέσα κάτι να φθείρεται

και ο κρύος αέρας που σου σφίγγει το δέρμα

δεν σε αναζωγονεί

σε θυμώνει

και συ για αντίποινα σκέφτεσαι

πως τουλάχιστον η ψυχή σου μένει ανέπαφη

ο πάγος δεν κρυώνει

κορδώνεσαι και προχωρας φασκιωμένος σαν μούμια

νιώθοντας τόσο νεκρός και επεξεργασμένος

που ίσως να κάνεις μόνο για κάποιο μουσείο

ανθρωπίνων πειραμάτων που απέτυχαν.

(προς) το παρόν

εδώ στην νέα μας ζωή τα πράγματα κυλάνε ήρεμα

ή όχι και τόσο

πάντως κοιμόμαστε νωρίς

βγαίνουμε λιγότερο 

και 

καπνίζουμε περισσότερο

σε έναν μέσο όρο τουλάχιστον απατηλό

αλλά αν μη τι άλλο,

ειλικρινή.

Στο νέο μας σπίτι το πιο αφιλόξενο δωμάτιο είναι το σαλόνι

το πιο ευρύχωρο το μπάνιο

και το πιο ατακτοποίητο

το δωμάτιο της μικρής.

-η μεγάλη δεν ένιωσε αλλά ούτε και η μικρή_

οι μέρες κυλάνε για μεγάλη και μικρή

πλέον με ίντερνετ

και ρόλους αναποδογυρισμένους πολλές πολλές φορές

αμέτρητες

τοσο ώστε να πείθει η ετυμολογία απο το roll

μιας και γυρίζει

                     γυρίζει

                          γυρίζει

άνθρωποι μπαινοβγαίνουν

συχνότερα απο μας

και ίσως άλλοι να βιώνουν εδω μέσα μεγαλύτερες ευτυχίες απο μας

ή σωστότερα εντονότερες στιγμές ζωής

με ρόμπες καθισμένες στην κουζίνα

μέσα στο τίποτα

                       ανακαλύπτουμε

πόσο απλά οι μέρες γίνονται ανώδυνες. 

Τα πρακτικά είναι πάντα βαρετά

αλλά

το να μη μιλάς σε τοίχους

ή να μην έχεις τάσεις φυγής απο το σπίτι

είναι χρήσιμα πράγματα στην ζωή των βατράχων.

Η νέα γειτονιά είναι ακόμα τόσο ουδέτερη

όσο προστάζουν οι κοινωνικές απαιτήσεις του παρόντος

λείπουν οι κουρτίνες

και αδιάφορα κερνάμε λίγο θέαμα τους βαριεστημένους γείτονες καπνιστές ή ποτιστές. 

κλέβουμε κωλόχαρτα και λαχανικά

παρατηρούμε τις πιο ασήμαντες συνήθειες μας

ξεφτυλίζουμε την σκέψη μας

και πριν γίνει καν αντιληπτό

έχουμε αποκτήσει 

νέα οικογένεια

-έχω πρώτη φορά αδερφή! 

και αυτό είναι τόσο υπέροχο.

τρώμε υγιεινά

και ξέρεις

η καθημερινότητα

δεν είναι κάτι αναβολές ευτυχίας ελπίζοντας σε κάτι

που μάλλον ποτέ δεν θα αποκτήσεις

αλλά σε κάτι οικείο που νιώθεις άνετα μέσα του.

ο καφές σε κούπα μου θυμίζει

ο καφές σε κούπα μου θυμίζει ότι ο χειμώνας ήρθε. Μου θυμίζει εμένα καθισμένη αμέτρητες ώρες στην καρέκλα του γραφείου μου, μοναδική διαδρομή αυτή απ’ το καθιστικό στην κουζίνα για ανεφοδιασμό.  Καφεϊνη να ρέει, το κυκλικό AMP να αναστέλεται και το ρολόι να μην σταματά νατρέχει. Οι μέρες να φεύγουν, τα τηέφωνα να χτυπούν αλλά τίποτα να μην αλλάζει. Μουσικές, τσιγάρα, ποτά, φίλοι και συζητήσεις σε λούπα. Μια ευχάριστη στην επίγευση καθημερινότητα, μα στιφή στην γεύση. Σκέτη γεύση μοναξιάς στο πρωινό χασμουρητό. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τις ώρες που κοιτώ την ζωή μου και αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί, ξαπλώνει μπροστά μου και μου λέει “σύρε με, βαριέμαι να κουνηθώ” και γω δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να ακούσω τις προσταγές της. Καμιά φορά σηκώνει το πόδι για να μου δώσει μια λαβή να την τραβήξω αλλά η βαριεστημένη φάτσα της μου θυμίζει ότι ούτε γω θέλω να κουνηθώ οπότε ας έρθει κάποιος να μας σύρει και τις δύο. Και μένα και την ζωή μου. Ο χειμώνας έχει κουκούλες και πολύ μαύρο χρώμα. Ο χειμώνας έχει ρουτίνα για όσους την ζητούν και ελευθερία σ’ όσους δεν φοβούνται να βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους. Ο χειμώνας έχει άδεια πεζοδρόμια και κλειστά πατζούρια, περισσότερες γρύπες και λιγότερο ιδρώτα. Ο χειμώνας, έχει γάντια και αποφεύγουμε τα πολλά πολλά αγγίγματα, έχει περισσότερο τσίπουρο και λιγότερη μπύρα. Ο χειμώνας έχει πιο στάνταρ σκηνικά που γνωρίζεις πως να αποφύγεις. Βέβαια, έχει και φωτιά. Έχει τζάκι και παπγωμένο αέρα. Έχει κάστανα και χαλιά να κυλιστείς. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τον χειμώνα. Και ο χειμώνας μου θυμίζει όλη την ζωή που ονειρεύομαι μόνη μου. Βέβαια όπως προείπα, η ζωή τελικά κείτεται δίπλα μου κοιτώντας αδιάφορα το ταβάνι ενώ οι φίλοι μου απτόητοι ζουν τους δικούς τους χειμώνες, οπότε για να βγαίνουν οι μέρες, καταλήγω να μιλάω στον τοίχο και αυτός να μου απαντά.

Για δες

Έχω ξεχάσει να γράφω. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα άμυνας απώθησης ή απλά συμβατικότητας. Μαζί με μένα σταμάτησαν και οι φίλοι μου και αναρωτιέμαι αν είναι ο Σεπτέμβρης μήνας αποτοξίνωσης ή απλά μήνας γάμησέτα και αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως για να το ξαναπιάσεις απο κάπου και να συνεχίσεις όλο αυτότο δράμα που εξιστορείς κάθε φορά μέσα απ’ τις λέξεις σου. 

Φοβάμαι δε, μην σας το κρύψω αυτό, πως αυτή η καθημερινότητα σκοτώνει την ποίηση μιας και δεν έχεις δύο λεπτά ηρεμίας να αφουγκαραστείς τον εαυτό οσυ. Τον πετάς απο την μια μεριά της πόλης στην άλλη, τον δωροδοκείς με ανθρώπινες ανάλαφρες παρουσίες και τον εξαντλείς ώστε να κοιμηθείς νωρίς χωρίς σκέψη ιδιαίτερη και να συνεχίσεις ξεκούραστος το επόμενο πρωί. 

Να σιγά-σιγά αρίζει να ρολλάρει, σαν το κουτάκι της Πανδώρας είναι αυτά, είναι να μην ανοίξει, Αν και το γράψιμο, είναι και αυτό σαν όλα τ’ άλλα, όσο το αφήνεις σε αφήνει, όλο ξεχνάς πως το κανες και γυρνάς πίσω στις εποχές που κοιτούσες το πληκτρολόγιο και τρόμαζες. Το ρίχνω στην ζωγραφική φτιάχνω κάτι δράκους να ξερνάνε φλόγες και προσπαθώ να μείνω ξύπνια.

Δεν είναι αυτή ζωή για καλλιτέχνες, δεν είναι αυτή ζωήγια συναισθήματα. 

Τα ρολόγια στον πάγο, ο κόσμος της έκφρασης δεν ξέρει απο ωράρια, απο προγράμματα και καταπίεση. Δεν ξέρει απο συνθήκες, τώρα και πρέπει. Μου βαλα κάποτε ένα φρένο, για να πουλάει πιο πολύ το χόμπι μου και με κατέστρεψα γιατί το άφησα πίσω. 

Λίγο μυαλό ακόμη, ποτέ δεν είναι πρόβλημα. 

Κάτι έμαθα και απο τούτη την βλακεία. Μην σταματάς αυτά που αγαπάς γιατί ξεχνάς πως ένιωθες μαζί τους. Μένεις μόνος με κάτι αναμνήσεις που μοιάζουν με βιώματα αλλουνού αναρωτιέσαι αν ήταν ο εαυτός σου εκείνος ο τύπος που τώρα τόσο σε κάνει να απορείς. 

Για δες, τι κάνει ένας Σεπτέμβρης, ένα ξυπνητήρι και μερικές προσδοκίες. Για δες τί κάνουν λίγοι φόβοι, λίγη ενηλικίωση και λίγος κυνισμός. 

Για δες, πως γίνεται καμιά φορά και ξεμένεις απο λέξεις, εσύ που νόμιζες πως ζεις μόνο μέσα απ’ αυτες. 

για δες..

γιατί ναι μπήκε ο σεμπτέμβρης και μη σου πω ότι βγήκε κιόλας και γω ακόμα δεν έχω βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη.

η πλήρης αταξία, αν και μεταξύ μας απο μικρή με δελέαζε πάντα αυτό, μόνο που τώρα εχω να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι μικρή.

τα συναισθήματα μου τα ζούληξα με ένα καλαμάκι μέσα σε ένα μπουκάλι και όταν το κοίταξα στο φως, είδα εκεί μεσα μονάχα φρίκη πατηκωμένη.

φοβήθηκα και το άδειασα μέσα σε έναν υπόνομο και το μετάνιωσα αμέσως.

την ήθελα αυτήν την φρίκη γιατί μου ήτανε οικεία.

είχα μεγαλώσει με τέτοιες φρίκες και τώρα την είχα πετάξει στα ποντίκια, είχα μόνο αέρα.

Ένα μπουκάλι αέρα.

τί να τον κάνεις τον αέρα, σου δίνει τόσες ελευθερίες να βάλεις μέσα στο μπουκάλι οοό,τι θες και στην τελική απλά δε βάζεις τίποτα.

Πήγα δειλά δειλά και το γέμισα με ρούμι.

και έπινα το ρούμι και έκλαιγα για την φρίκη μου.

και τώρα νομίζω πως τα δάκρυα που πετάνε τα μάτια μου, δεν ειναι δάκρυα αληθινά ειναι ρούμι μαζι με φρίκη.

και τα μαζεύω στο μπουκάλι μου να ξαναζήσω την ίδια ιστορία

γιατί αυτήν την ιστορία θελω 

γιατι αυτή μου ειναι οικεία.

για δες..

Παράνομες σκέψεις

Φαντασιώθηκα οκτώ φορες τον χωρισμό,  εφτα φορές το κέρατο και έξι λεπτά ούρλιαζα απο ηδονή. 

Το μετάνιωσα δέκα και το βούλωσα.

Την θέλω σου έλεγα και μες τα μάτια μου γραφόταν το όνομά της

Την θέλω για μενα μα τωρα πια αυτο ποτέ δεν θα 'ναι αληθινο

Κατα βάθος σκεφτεσαι πως θέλω εσένα για πάρτη μου και γι' αυτό κυνηγάω να την μαγέψω για να γίνεις πάλι  η παλιά μου φίλη.

Σε ενα κόσμο γεμάτο γυναίκες θα ηταν βαρετά και προβλεπόμενα για μένα μα πού και πού ευχομαι να 'ταν έτσι. 

Ίσως τότε ο κόσμος να 'ταν τόσο διαφορετικος που δεν θα υπηρχαν στερεότυπα σαν τα δικά μας αλλά αλλιώτικα που αν στα πω θα με περάσεις για κοριτσάκι μεταλλαγμένο απο εξωγιηνους.

Αν όλων οι επιθυμίες γινόντουσαν πραγματικότητα τωρα θα 'μασταν τρεις αχώριστες φίλες που θα παίζαμε και θα ξενυχτούσαμε με ιστορίες. Θα σας πειραζα θα μου λείπατε και θα σας έκανα μεγάλες αγκαλιές.

Όσα κάνω και τώρα δηλαδή μόνο που κανενός μας οι επιθτμίες δρν έχουν πραγματοποιηθεί.

Κλείνω το κινητό μου να γλιτώσω τις ταχυπαλμίες και χάνω τις ευκαιρίες μου.

Εικοσι ενός και ακόμα οι σκέψεις και τα θέλω μου παράνομα θεωρούνται απο την κοινωνία και απ’ τους γιατρούς. 

Εικοσι ένα χρόνια τώρα δεν έχω αρκεστεί ποτέ σε όσα έχω και θέλω περισσότερο.

Αντί να με πω άπληστη με λέω ασυμβίβαστη και χαμογελώ μόνο με την ιδέα πως με σκέφτονται άνθρωποι που όμως δεν άγγιξα ποτέ.

"Άλλοι βλέπουν κι άλλοι αφήνουν σημάδια στα πρόσωπα" λέει το ένα τραγούδι "κοίτα με γαμώτο δεν γίνεται να μην το βλέπεις" το άλλο

είκοσι χρόνια στο περίπου, γλώσσα δεν έχω βάλει μέσα και όταν δεν έχω αυτιά και μάτια, έχω τοίχους

και όταν δεν έχω σάλιο έχω μολύβι, μελάνι και σπρέη.

Ευτυχώς που με μάιθανε να γράφω και μπορώ και ηρεμώ, οι σκέψεις μου οι παράνομες γίνονται κείμενα και το πουλάω σα στύλ το ότι θα ‘μενα άυπνη αν δεν έγραφα όσα με βαραίνουν.

κύτταρα σκουπίδια και δομές

Δε ξέρω τι χρειάζομαι απο εσενα.

Νιώθω πως η ζωή ειναι πολυ μικρή για να πνίγω τις καυλες μου μεσα στο βρακι μου.

Ποτε δε θα ξαναειμαι 23 και ποτε δε θα εχω ακριβώς αυτά τα κύτταρα πάνω στο δέρμα μου.

Γιατι να μην τους δώσω την ευκαιρία να τσουτσουριασουν καθώς με γαμας;

Δε θελω να είμαι μόνο αυτό, ποιος θέλει να ειναι μόνο ενα πήδημα;

Θελω να βγαίνουνε, να πίνουμε, να αλλάζεις την φωνή σου και να γίνεσαι αστείος , να γελάμε, να ιδρώνουμε, να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου να τρελαίνονται καθώς τελειώνεις και εγώ να ανάβω τσιγάρο.

Δε θελω να είμαστε ζευγάρι και να με αγαπάς, θελω να κανουμε όσα είπα μέχρι να βαρεθούμε.

Θελω να με θέλεις και να θέλεις να σε θελω και να κινούμαστε με γνώμονα αυτό.

Δε ξέρω τι σκουπίδια κουβαλάς απο το παρελθόν σου αλλα δε με νοιάζει κιόλας.

Οχι επειδη δε νοιάζομαι ρε παρεξηγιαρη, αλλα επειδη δε με αφορούν.

Με αφορά ότι σου εχει συμβεί απο τη στιγμή που σε γνώρισα και έπειτα.

Το ίδιο θελω να συμβαίνει και με σενα για μένα.

Τόσο απλά.

Τόσο δομημένα.

Γίνεται;

Πώς να σου το εξηγήσω τώρα αυτό..

Ρε παιδί μου, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μην ενθουσιαστούν γιατί έτσι τους φαίνεται ότι πρέπει και γω ελπίζω να έχω κάποτε ξανά ενθουυσιασμό που να μπλοκάρει τις σκέψεις μου. Βλέπεις η σκέψη δεν πολυ-βοηθά και μετά απο μερικές κατραπακιές δεν σου είναι δύσκολο να μείνεις ένας κοινός κυνικός απέναντι στα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Δεν ξέρω τι μπορεί να χρειάζομαι απο σένα, πάντως ό,τι κι αν είναι μου την σπάει. Δεν μ’ αρέσει να χρειάζομαι τίποτα και απο κανέναν γι’ αυτό αποτραβιέμαι και κάπου εκεί μακριά όσο παρατηρώ αρχίζω και βουλιάζω γιατί οι συνθήκες στην απέξω δεν έχουν αρκετά θρεπτικά συστατικά για να μεγαλώσεις υγειώς και έτσι καταλήγω κατ’ επιλογήν ασθενική στην προσπάθεια μου ν’ απέχω απο μια νοσηρή πραγματικότητα. 

Κίβδηλη πραγματικότητα. Μα μέσα της δυστυχώς υπάρχουν οι αυθεντικές πρώτες ύλες. Αυτή είναι η βασική της διαφορά απ’ τον κόσμο μου. Είναι πολύ πιο εντάξει αλλά είναι πλασματικός, δυστυχώς για να επιβιώσωσ χρειάζομαι και τα κύτταρα αίματος. 

Ποτέ ξανά δεν θα είμαι εικοσιενός και ποτέ ξανά δεν θα έχω αυτά τα κύτταρα πάνω μου, τα περισότερα κύτταρά μου πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσουν γλυκιές πτυχές πραγματικής ζωής και αυτό λόγω της διαρκούς αναζήτησής μου. 

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι πολύ λάθος ή αν όντως αυτό τον δρόμο πρέπει να διασχίσεις αν έχεις στο κεφάλι σου τόσα σκουπίδια όσα έχω εγώ. 

Έχω και σένα  να με κοιτάς με απορία να μου λες πως δεν σε νοιάζει τι σκουπίδια κουβαλάω απ’ το παρελθόν αλλά δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί το τώρα μου σε γοητεύει, θέλω να σε αγκαλιάσω αλλά αλήθεια δεν μπορώ γιατί βλέπεις σε μένα κάτι που αλήθεια δεν υπάρχει.

Τα σκουπίδια δεν είναι απο το παρελθόν, είναι απο το μυαλό μου. Και αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, θα ξαναγυρνάμε σε λάθος μέρη να ψάξουμε τον φταίχτη, έναν φταίχτη που δεν υπήρξε ποτέ. Θα ρίχνουμε κατσαριδοκτόνο στα παλιά μας λημέρια και θα νομίζουμε οτι μας εξοντώσαμε ενός μας κουβαλάμε. Γι αυτό δεν μαρέσει να σε γοητεύω. Γιατί ξέρω πως δεν έχεις καταλάβει. 

Κοινές φράσεις άλλες φάσεις

Ώρα: νωρίς
Μέρα: συνηθισμένη
Μέρος: βυθισμένη μεσα στο μυαλό μου

Παίρνω το θάρρος και δίνω ενα μπρέικ στον εαυτό μου ,και κάθομαι να πιω μερικές γουλιές καφέ μόνη μου.
Με εμένα και την _ .
Και άλλος κανεις.
Και εκεί που κάθομαι στη καρέκλα σταυροπόδι, με το σώμα μου φουλ χαλαρό, το κεφάλι μου εχει αποφασίσει να βαρέσει παλαμάκια εκεί μεσα.
Θελω να καταλάβω.
Θελω να σε καταλάβω.
Δε θελω να σου προσφέρω παρηγοριά.
Ούτε ώμο να κλαις.
Ούτε να γίνω ο αποφόρτισης σου.
Ούτε να ερωτευτούμε.
Δε θελω να ξεσκόνιζω τα πάνω πάνω απο υα ψυχολογικά σου.
Γιατί να ξέρεις και τα ξεσκονόπανα θέλουν κάποτε αντικατάσταση.
Γεμίζουν σκόνες και μικρόβια, και μετά απο καιρό αντί να ξεσκονίζουν , μολύνουν.
Ε κάπως ετσι δεν δημιουργούνται και οι τοξικές σχέσεις;
Ναι οχι δε θελω αυτό.

Αλλα δε μπορώ να σε επισκευάσω ώστε να με βολευεις και να μου ταιριαζεις.
Το λες και απο τις πιο άδικες απαιτήσεις που έχουν μερικοί άνθρωποι απο τους άλλους.

Μπορώ να αποφασίσω να είμαι κουφή όποτε ιστορίες και το παρελθόν σου χτυπάει την πορτα.

Μα ελάτε κυρία μου..
Ας μην εθελοτυφλούμε, δε θα δουλέψει αυτό..

Θελω να σου ζωγραφίσω δυο ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να σου δώσω την ζωγραφιά.
Γιατί αυτό νιώθω για σενα.
Αν ήσουν στάση θα ήσουν αγκαλιά.
Βγάζω μολύβι αλλα παλι δεν εχω το τετράδιο μαζί..
Όλο κάτι εχω ξεχάσει και μου χαλάω τις φαντασιώσεις.

Σκατα.
Ας τερματίσω το μπρέικ μου εδω, γιατί εκτός απο το μυαλό που ειναι στην τσίτα , γίνεται και το σώμα.
Καφεΐνη σε ευχαριστω..


                                               ~ ~ ~


Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ρεζίλι μου στην πρώτη δημοτικού μια μέρα που η δασκάλα ζήτησε το τετεάδιο μου και γω δεν το είχα μαζί. Έκλαψα και της ζήτησα συγγνώμη. Απο τότε φαινόταν πόσο στα σοβαρά έπαιρνα τους άλλους, τις καταστάσεις, γενικά την ζωή. Απο τότε που με θυμάμαι αλλοτε το σώμα ειναι στην τσίτα άλλοτε χαλαρό μα το μυαλό εκεί,  τσιταρισμένο να βαράει φρίκες εφτά μέρες την βδομάδα/ δώδεκα μήνες τον χρόνο. 

Καποιους μήνες αργότερα, την ώρα της ορθογραφίας μου βγήκε το δόντι έσταξε αίμα στο τετράδιο και μπουκωμενη βγήκα απ την τάξη να πλυθώ. Η δασκάλα μου ξαναέκανε παρατήρηση επειδή λέρωσα το τετράδιο μου. Μα είχα δίκιο, τί να είχα κάνει με ένα στόμα γεμάτο αίμα; Κάπως έτσι με έπεισα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και ήμουν μόλις έξι.  

Κάπως χαράζονται οι μνήμες και μας διαμορφώνουν και έχουμε φτάσει στο '16 και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Προσπαθώ να πάρω τη ζωή πιο πολύ στην πλάκα και να μην θεωρώ πράγματα αυτονόητα. Έχω κολλήσει στα δύο αυτά διδάγματα και οτιδήποτε άλλο περνά απαρατήρητο. Ακόμα και αν το παρελθον χτυπά την πόρτα εγώ είμαι κουφή.  Δεν θέλω να θυμάμαι κυρίως γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως πάλι θα βρεθώ να ζητάω συγγνώμη για το τίποτα και να βρίσκω με υπόλογη για κάτι οφθαλμοφανές. Καθάριζα τις ενοχές μου με ξεσκονόπανα, τις αντοχές μου, προσπαθούσα κι άλλο κι άλλο, να μην ξαναβρεθώ σε τέτοια θέση.  Τώρα που μεγάλωσα καθαρίζω τις τύψεις μου και τις σκονισμένες σκέψεις μου με όλα τα πτυχία που μάζεψα. Βλέπεις, ακόμα και τα ξεσκονόπανα θέλουν αντικατάσταση. 

Μετά ίσως σφουγγαρίσω με τα δάκρυα όσων πλήγωσα ή με πλήγωσαν. Που μάλλον είναι οι ίδιοι. 

Θέλω να καθαρίσω μια για πάντα το σκηνικάκι της ζωής μου και ακομα δεν λέω να καταλάβω πως θα ξαναλερώνεται όσο ζω. 

Οπότε μήπως απλά...........

άστο καλύτερα.

Σκαλώματα και έλεγχος

Σκαλώματα. Τα τρώς συνήθως όπως και τα μούτρα σου. Σε ανύποπτο χρόνο, αναίτια και εκνευριστικά. Ακριβώς την ώρα που δεν πρέπει και κυρίως ενώ δεν είχες ψήγμα πρόθεσης. 

Σκαλώματα. Σαν αυτά που σε κάνουν να επιμένεις και να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, να ξενυχτάς και να χαλιέσαι.

Σκαλώματα. Σαν αυτά του ίντερνετ που σε κάνουν να σιχτιρίζεις με τις ώρες ή σαν αυτά πουσε προδίδουν τις χειρότερες στιγμές.

Όλη μου η ζωή ένα σκάλωμα, μ΄έναν άνθρωπο, ένα μια ασχολία, μια καφρίλα, ένα στόχο. Ένα σκάλωμα συνήθως αυτοκαταστροφικό και σχετικά επώδυνο εκτός αν μιλάμε για τα σκαλώματα με σειρές που σε κάνουν να ξενυχτάς και να ξεροσταλιάζεις αναψοκοκκινισμένος μπροστά απ την οθόνη για ώρες.

Κάτι σκαλώματα που σε σπρώχνουν στις πιο μεγάλες συνειδητοποιήσεις, που σε οδηγούν σε αυτόν τον βράχο του Βασιλιά των Λιονταριών και σου δείχνουν τον εαυτό σου, σου λένε όσα βλέπεις εκεί σου ανήκουν, τρομάζεις και χαίρεσαι μα ξέρεις πως θα τα εξερευνήσεις μόνο αν τα περπατήσεις.

Σκαλώματα, που μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις, που σε προστατεύουν και σε κάνουν να ζεις μια φυσιολογική ζωή ή αλλιώς, σκαλώματα που σε σπρώχνουν να πας εκεί που πάντα ήθελες.

Αντί για σκαλώματα, μπορεί κανείς να πει πολλές λέξεις. Μικρή σημασία έχουν όμως. 

΄Άλλωστε και η έννοια μια σύμβαση είναι. Σημασία εδώ έχει το πόσο μπορεί να σου αλλάξει την ζωή ένα σκάλωμα.

Και για αυτό είναι καλό, όταν μαγκώνει κάπου η ζωή σου όπως το φερμουάρ στην ζακέτα να κοιτάξεις πιο προσεκτικά πριν αρχίσεις να ανεβοκατεβάζεις με μανία χαλώντας το εν τέλει ή απλώς διορθώνοντας  το με επίμονη και επαναλαμβανόμενη τυχαιότητα αν σταθείς βέβαια τυχερός και δεν πιάσεις και το δάχτυλό σου.

                                               ~ ~ ~

"Γιατί σκαλωνεις..καλα είμαι το χω"

Και πραγματικά δεν το ειχα.

Δεν το ειχα επειδη δεν ήθελα να το εχω, ήθελα να ξεφύγω, ήθελα να μην εχω τον έλεγχο και με ενα τροπο όπως πάντα παιζει στις ταινίες να πάνε ολα καλα.

Ατιμουτσικο ποτό,

Ατιμουτσικες καυλες,

Και αλλα πολλά που μπορώ να κατηγορήσω οταν το μυαλό μου λέει δεν αντέχω άλλο και απλά παραδίνομαι.

Δε χαλαρώνω.

Να μην χάσω τίποτα.

Να είμαι παντού μέρος, γιατί ετσι εχω μάθει να κάνω.

Να συντονίζω για να συντονίζομαι.

Δεν χάνω τον έλεγχο συχνά.

Αλλα οταν τον χάνω κάποια ουσία θα το εχει κάνει για μένα.

Γιατί οταν εισαι υπό την επήρεια , ολα μοιάζουν με ιστορίες συνομωσιών και όλοι οι άλλοι ειναι κακοί.

Μα ακόμα και οταν χάνω τον έλεγχο πειθώ τον εαυτό μου και τους άλλους ότι το χω.

Κυρίως τον εαυτό μου. 

Και αυτό στεναχωρεί τους άλλους.

Και ετσι οι άλλοι οργανώνουν το σχέδιο καταστροφής μου αφού θέλουν το κακό μου.

Το χω οταν κρεμιέμαι απο τον 3ο όροφο, το χω οταν πέφτω σε γυάλινα τραπέζια, το χω οταν αράζω με τα πόδια ανοιχτά στη τουαλέτα με τον ύψιστο λέγοντας του τα ψυχολογικά μου, αντί να τον φασωνω ανελέητα.

Τωρα νιώθω ότι μου κανεις επίθεση.

Ότι πας να με στριμώξεις και να νιώσω άσχημα.

Και συ μου απαντάς ότι ακόμα δεν εχω βρει τον έλεγχο, ότι τον εχω χάσει καιρό γιαυτο δε βρίσκω νόημα σε τίποτα και μου φαίνεται ότι δε ταιριάζω με κανέναν.

Οτι και καλα δεν υπαρχει Συνομωσία , πρέπει να ξεσουρωσω και να ξαναβρώ τον έλεγχο της _  .

Τι είπες;

Ότι με αγαπάς φουλ;

Τι ; 

Δεν σακουω.. 

Δεν εχει καλό σήμα..

Τρέξε και μην κοιτάς εκεί.

Ερωτευσου.
Κοίταξε με.
Φοραω και κραγιόν.
Σε κοιτάω στα μάτια
Μη χαμηλωνεισ το βλέμμα.
Μη κοιτάς τα βυζια μου,θα με γαμησεις μετά.
Τώρα ερωτευσου με.
Δες κάτι σε εμένα που να σου θυμίζει εσενα.
Βρες κάτι που να σε κάνει να νιώθεις πως δε μπορείς να ζήσεις δίχως αυτό.
Ερωτευσου ας πούμε το πώς ξεφυσαω τον καπνό ή πως πιάνω τα μαλλιά μου πάνω όταν ζεσταινομαι.
Κάντο εσύ και πες το μου.
Μετά και γω θα ερωτευτω στην ιδέα ότι με έχεις ερωτευτει.
Και μετά πάμε τρέχοντας να σκοτώσουν αυτήν την ιδέα μαζί.
Με ακούς?
Μη κοιτάς εκεί.
Εμένα κοίτα!

Ερωτεύσου. 
Κοίταξε με.

Ήσουν ζωή για μένα και ξέμεινα με κάτι φθηνές εναλλακτικές. Αν υπήρχε το μετρό στη γειτονιά μου θα περίμενα απ’ έξω και γω με μια σχεδία να μου δώσεις καμια ψιλή κουβέντα σου να τη βάλω στην τσέπη να βγει ο μήνας.

Κάποτε όλη μου η ζωή ήταν το να ‘ρθω να σε βρω και τώρα τρομάζω στην ιδεά μην τύχει και σε δω και προδοθώ.

Σε γνώρισα μέσα σε σώματα πολλά, σε μάτια πράσινα καφέ και μαύρα.

Σε γνώρισα σε μαλλιά μακρυά, κοντά μα αγάπησα μόνο τη μοϊκάνα. Σε είχα συμμαθητή, συμφοιτητή, άγνωστο, φίλο και γκόμενο, σε είχα δάσκαλο, σύντροφο και αδελφό.

Σε έχω δει σε τόσες σου μορφές μα δεν σε χόρτασα. Την μία σώπασες, την άλλη κώλωσες, την τρίτη έφυγες, άλλοτε δεν συναντηθήκαμε ποτέ.

Με σέρβιρες μια μπύρα, μ’ ανέβασες στην μηχανή και έσκυψα το κεφάλι μην δεις που βούρκωνα.

Αυτό που ψάχνω δεν υπάρχει. Το κάνανε κομμάτια και το τάισαν σε μπόλικες ψυχές. Όλο το βρίσκω κι όλο αλλού το ψάχνω, όλο το βρίσκω το χάνω και μετά η δόση δεν αρκεί.

Αυτό που θέλω είναι απλά να κοιτάξεις ευθεία την επόμενη φορά. Θελώ να δεις μέσα στα μάτια τα δικά μου, όχι πιο κάτω ούτε πιο πίσω. Κοίτα μες τα μάτια μου και δες εσένα.

Ζητάω πολλά, μα πείσε με. 

Εγώ ούτε εμένα εμπιστεύομαι ούτε κανέναν άλλο.

Μα σε ικετεύω πείσε με, καταστρέφοντας για πάντα τις ζωές μας.

Το τέλειο σχέδιο καταστροφής του “εγω” και του “εδώ” που κ’αποτε σου πρότεινα, βρίσκεται στο κουμπί μες το μουνί μου.

Πάτα το και κάνε όλο το κόσμο να εκραγεί.

Πάτα το κουμπί, το βράδυ που θα θέλεις να πεθάνεις, το μυστικό στις πτώσεις είναι να μην κοιτάς που πέφτεις. 

Φίλα με, πάτα το κουμπί και μην κοιτάς εκεί. 

Εμένα κοίτα.

στη μηχανή του κιμά

βάζω στην μηχανή του κιμά τ’ απωθημένα μου

στο μπλέντερ τα ψυχολογικά

και ταϊζω άδεια τετράδια

γόνιμες είναι οι σκέψεις μου

και οι σελίδες μου εγκυμονούν κινδύνους

και γεννάνε καταδίκες

τρυπώ τα εξώφυλλα απ’ τα βιβλία

και τους περνάω κορδόνια απο τότε που πήγαινα γυμνάσιο

μ’ αυτά πορεύομαι

και πάντα προτιμούσα τα παπούτσια με κορδόνια

έτσι εξηγώ εγώ αυτό το βίτσιο

γράφω στις σόλες μου στιχάκια

και μετράω σε πόσες μέρες σβήνονται

θυμάμαι να μην πιστεύω σε λέξεις

όπως και στον έρωτα

σβήνει πριν καν το καταλάβεις

υπάρχει παντού

μα δεν έχει και τόση σημασία

λατρεύω τα σκισμένα παπούτσια

τα φθαρμένα βιβλία

τις λέξεις και τον έρωτα

παρότι κανένα απ’ αυτά δεν μ’ έκανε να σε ξεχάσω

μόνο να σε θέλω περισσότερο

ήταν όλοι μαζεμένοι την ώρα εκείνη

μα εγώ πάλι σ’ άλλο κόσο είχα κλειστεί

η ευτυχία είναι κρυμμένη μπροστά σου

και συ νιώθεις τυχερός που την ξετρύπωσες απο το πουθενά.

να γλείψω λίγο;

Τί έχω πάθει ούτε που θα το πιστέψεις.

Ναι εγώ που με ήξερες έτσι ευαίσθητη, συναισθηματική και ντροπαλή, εγώ κατέληξα να αναζητώ την ηδονή με κάθε ευφάνταστο πιθανό και απίθανο τρόπο, μήπως και καταφέρω να ξαναμπώ στην φάση ‘ έχω και γω σεξουαλικότητα’.

Οι φαντασιώσεις έχουν ξεπεράσει προ πολλού το πλαίσιο του υποκατάστατου, είναι μονόδρομος, όσο πιο ακραίες τόσο πιο αποτελεσματικές.

Πλέον δεν φαντάζομαι κανέναν άνθρωπο, μηδενικό ενδιαφέρον, μηδενικός ενθουσιασμός και αποδόμηση. Οπότε σώματα κολλημένα σε κάθε λογής επιφάνεια, πρόσωπα τρίτα τέταρτα πέμπτα και αξεσουάρ ανάλογα.

Ιδρώτας, γλώσσες και μηχανές.

Ένστικτα στο καζάνι της λήθης

και κάθε φορά στο τέλος, 

τσιγάρο με την τέφρα των ονείρων μας, του κόσμου μας.

Αν δεις τη ζωή απο μακριά, εμπειρίες και ιστορίες είναι όλα οπότε καλά το πάω μάλλον.

Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά, συνεχίζουν κατα βάση να συμβαίνουν στο κεφάλι μου.

Έχω πολλές ιστορίες να σας πω, κάποιες συνέβησαν και στην πραγματικότητα πάντως.

Με πλησίασε ένα κορίτσι ενώ καθόμουν στο πάρκο και κοίταξε το τετράδιο μου.

Είχα ζωγραφίσει μια κοπέλα, που είχε ζητήσει απ΄τον παρτενέρ μου να την αφήσει ημιλιπόθυμη απο ηδονή και μετά να ασχοληθεί μαζί μου. Είχαμε συμφωνήσει και ζωγράφισα την σκηνή.

“Κοιμάται;” με ρώτησε.

“Ναι , και πριν κοιμηθεί είχε φάει παγωτό” της απάντησα αυτάρεσκα ελπίζοντας να μην ρωτήσει ποτέ τί παγωτό γιατί η καφρίλα μου δεν είχε όρια και θα της έδειχνα την προηγούμενη ζωγραφιά μου με εκείνο το παγωτό-πουτσάκι.

Ευτυχώς αρκέστηκε στην απάντηση μου και έφυγε.

Και ενώ όταν πέφτει ο ήλιος, όλοι οι πούτσοι κελαηδάνε, το μουνί μου ακόμα δεν λέει να βάλει μυαλό.

Του έχω εξηγήσει πολλές φορές πως όταν μιλάς μέσα στο υγρό κανείς δεν σ’ακούει, αλλά αυτό συνεχίζει να αφυδατώνεται άσκοπα και κανείς δεν δίνει σημασία σ΄’ ένα μουνί που ανοίγει διάπλατα για να φωνάξει μα αποτυγχάνει παταγωδώς, κανείς δεν το ακούει και απλά ρισκάρει τον πνιγμό.

γιατί αυτές είμαστε

Μα τώραι τί να σου πω και σένα..

Σε κοιτάω και βλέπω εμένα. Όχι σε εσένα. Μέσα στα μάτια σου.

Μας βλέπω να ‘ μαστε 4-6 χρονών και  εγώ να αποφασίζω να σε ενημερώσω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Είχες κλάψει πολύ ρε μαν μου.

Άλλα καλύτερα που το έμαθες απο εμένα και όχι απο κανέναν άλλο και αναγκαζόσουν να κρατήσεις εκείνα τα δάκρυα μες τα μάτια.

Βέβαια μας ιθυμάμαι και στα 10-12 που με ρώταγες με ύφος ‘κρίντεαι το σύμπαν απο αυτήν την ερώτηση’ , τί θα έκανα αν με κεράτωνε ο γκόμενος μου. Και γω, με την ωριμότητα του 12χρονου, βρήκα περιττή την συζήτηση και σου είπα με νυσταγμένα ύφος “ρε άστο αυτό, αν τα συζητάμε αυτά τώρα στα 20 τί θα λέμε;” 

Και να που τώρα καθόμαστε και ψάχνουμε ποσοστά κερατώματος στα 100, αφήνουμε γάτες να ανοίξουν τα φτερά τους και κάνουμε πρόβες κοινών αποκτημάτων με τούτο δω.

Στα 23 μου θυμάμαι -αχνά βέβαια- να σου λέω ότι δεν είμαι στην φάση του πούτσου για να πάω Ικαρία και συ γέλασες δυνατά μαζί μου και δεν με πίστεψες στιγμή!

Και να που τώρα, κάνουμε λίστες για την Χικαρία παρότι δεν είμαι στην φάση του, και κανονίζουμε ποιά θα φέρει καλαμάκια και ποιά προφυλακτικά.

Το περίμενες όλο αυτό όταν σου άνοιξα τα μάτια για τον Άγιο Βασίλη;

Τελικά φέρνω εγώ καλαμάκια…

Χρόνια πολλά ρε.

fade out

‘μου πάει το κόκκινο κραγιόν;’ με ρωτάς και καταλαβαίνω πως πάλι ρούφηξες ακόμα και όσα είχα προσποιηθεί,

πως πάλι έμεινα ωχρή και ακάλυπτη μπροστά σου,

πάλι ρούφηξες την ψυχή μου μεσ’ απ’ το στόμα μου,

πάλι έβγαλες αυτό που ήθελες και άφησες το στόμα μου γεμάτο με βρόμικες λέξεις σφηνωμένες ανάμεσα στα δόντια, να μου γρατζουνάνε τον ουρανίσκο και να με πνίγουν,

μιας και ούτε μπορώ να ανοίξω το στόμα μου μην τις ξεράσω πάνω σου, ούτε να τις καταπιώ, ούτε να αναπνεύσω

θα σκάσω!

όλα γύρω έχουν θολώσει

ο χρόνος έχει παγώσει ή λιώσει

-δεν ξέρω, δεν με αφορά μην με μπλέκετε-

είχα διαβάσει κάποτε πως μπορείς να βρεις τα χείλη του άλλου στο απόλυτο σκοτάδι με ειδικούς αισθητήρες του σώματος 

καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει, 

βρίσκω τα δικά σου μέσα στο χάος

κι απ’ την άλλη, όταν φιλάς χρησιμοποιείς τριάντα μυες προσώπου

πού την βρίσκω όλη αυτή την ενέργεια κάθε φορά που με κοιτάς, εξήγησε μου

και αφού την βρίσκω γιατί δεν χρησιμοποιώ άλλους λίγους να σου χώσω μία να εξαφανιστείς απο μπροστά μου;

‘είσαι γελοίος’ ψελλίζω και σου σκουπίζω την πασαλειμένη φάτσα σου και συ γλείφεις ό,τι φτάνει η γλώσσα σου με τα σάλια που σου άφησα

'πώς δεν με σιχαίνεσαι ρε ανώμαλε’ δεν καταφέρνω να σου αντισταθώ, σε αγκαλιάζω και κάπου εκεί που ακουμπάς τα χέρια σου στην πλάτη μου,

τα νιώθω μαχαίρια

θυμάμαι ποιός είσαι

και τί έκανες

σε σπρώχνω μακριά με όλη μου την δύναμη

νομίζεις παίζω

και έρχεσαι κοντά να σε φιλήσω

σε φτύνω και φεύγω

βάζοντας βιαστικά κραγιόν στα χείλη μου

μην τα δει κανείς που μάτωσαν

απο το δάγκωμα μου

δεν κρατήθηκα να μην με τιμωρήσω

κι ας μην το έμαθες ποτέ.

τόσα κι άλλα πόσα

αγάπη  είναι να κοιτούν κι οι δυο στην ίδια κατευθυνση

ο ορίζοντας τους ν’ απεχει πανω-κατω

το ίδιο απο την ακτή που περπατουν γελαστοί

αγάπη είναι να θες να κάνεις λίγο πίσω

γι’αυτόν που θα κανε λίγο πίσω για σένα

αγάπη είναι να εχεις το θάρρος να ζητήσεις

μα να μην προλαβαίνεις καν να το κάνεις

αγάπη είναι αυτό που είσαι στην Κίνα

μα σε νιώθω εδώ

αυτό που δεν σε ξέρω μα σε σκέφτομαι τα βραδια

είναι αυτό που θα μας κάνει

να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια

και ο κόσμος θα εξαφανίζεται

ο χρόνος θα παγώνει ή θα λιώνει

διάλεξε ο,τι θες

αγάπη είναι αυτό

που τόσο τέλεια έχω ορίσει

όλα αυτα τα βράδια που μένω μόνη

αντί να ερθω να σου πω

πως θελω να μ’αφησεις να σ’αγαπησω

σχεδόν όσο θέλω να με λατρεψεις

να σε φιλήσω

να σε πάρω αγκαλιά

και να ‘χω επιτέλους

ενα λόγο να ξυπνήσω το πρωί

ενα λόγο να μ’αρεσει η ζωη

και μην σου πω ψέματα

μια αξιοπρεπή εμπνευση για τα ποιηματα μου

βαρεθηκα να γράφω με την φαντασία μου

αμαν πια,

ελεος!                                       

έλεος!

γιατι δεν μπορεις να δεις 

την λογικη μου;

δεν χρειαζεται να ειμαστε μαζι

στον ιδιο τοπο

δεν χρειαζεται να βλεπω καθε πρωι το χαμογελο σου

αφου το θυμαμαι τοσο ζωντανα!

το βλεπω καθε βραδυ στο ονειρο μου

το θεμα ειναι να προχωραμε παραλληλα

δεν χρειαζεται να ξεκιναμε απο κοντινο σημειο

δεν ειναι καν λειτουργικο

δεν ειναι αμα δεν θεσουμε τα ορια

και τις αποστασεις μας

ας ξεκαθαρισουμε

εχω τα ονειρα μου,

μας κραταν μια αποσταση

μα δεν πειραζει

πηγαινε ευθεια

πηγαινω και γω

ας το παμε παραλληλα

ετσι κι αλλιως μου το χες πει

αγαπη δεν ειναι δυο ανθρωποι

μοναχα να αγαπιουνται

αγαπη ειναι να πηγαινουν προς την ιδια κατευθυνση.

σήμερα ονειρεύτηκα το αύριο

Σήμερα ονειρεύτηκα το αύριο. Με φαντάστηκα έτσι όπως πάντα με φαντάζομαι, δηλαδή καμία σχέση με το τώρα μου. Είχα και πλυντήριο στο αύριο και άπλωνα την μπουγάδα μου χαρούμενη στο μπαλκόνι. Μετά τελείωσε η ονειροπόληση μου. Και για φαντάσου απλά βαριόμουν ανελέητα να απλώσω τα ρούχα. Βλέπεις η κυριότερη διαφορά του αύριο με το σήμερα είναι η ύπαρξη νοήματος. Δηλαδή στο αύριο είμαι χαρούμενη απλώνοντας τα ρούχα και σκουπίζοντας. Είμαι χαρούμενη ξυπνώντας και φτιάχνοντας καφέ. Τώρα που το ξανασκέφτομαι απλά στο αύριο δεν λείπεις.  Σηκώθηκα με ξυνισμένα μούτρα απο την θύμιση σου και γέμισα το νερό στη γάτα μου. Είχα τόσες υποχρεώσεις σήμερα που ήθελα να εξαφανιστώ, ή μάλλον να ανταλλάξω ρόλους με την γάτα μου και απλά να γλείφω το τρίχωμα μου όλη μέρα τόσο ανελέητα ώσπου κάποια στιγμη΄να ξεράσω μια σιχαμερή τριχόμπαλα. Λες και κάνω κάτι διαφορετικό περιμένοντας να έρθει η Πέμπτη και να ξεράσω μια τριχόμπαλα με τρίχες σου και δικά μου σάλια σε μια γλυκιά γυναίκα απέναντι. Ξερνάω τριχόμπαλες μπας κι ηρεμήσω και απλά έρχομαι πάλι και σε κατσιάζω απο φόβο μήπως τελειώσει αυτό το σιχαμένο παιχνίδι. Νιώθω τόσο ηλίθια που απλά με έχω βαρεθεί. Νιώθω τόσο ηλίθια που θέλω να φωνάξω. 

Θέλω να το εκτονώσω. Ανεβαίνω στην ταράτσα και φωνάζω με κάθε τρόπο. 

Φωνάζω βαθιά μέσα απ’ το λαιμό μου. 

Φωνάζω τσιριχτά.

Φωνάζω κλαίγοντας.

Φωνάζω τόσο που χάνω την φωνή μου.

Και κοιτάω την απέναντι ταράτσα και τότε συνειδητοποιώ πως κανείς δεν με έχει πάρει χαμπάρι και πως ακόμα και αν πηδήξω το μεγαλύτερο πρόβλημα των δικών μου θα είναι πως η αυτοκτονία είναι αντιχριστιανική. Ούτε μια αυτοκτονία δεν θα με αφήσουν να χαρώ.

Πόσο ηλίθια ρε γαμώτο. Όλα αυτά επειδή εσύ έχεις τόσες υποχρεώσεις και ξέχασες να μου στείλεις πόσο απεγνωσμένα με σκέφτεσαι όσο σε κυνηγάνε οι μπάτσοι. Κάθομαι οκλαδόν και γελάω γιατί σε σκέφτομαι ιδρωμένο να ξεφύγεις και να κ(ξ)ερνάς τους μπάτσους τριχόμπαλες.

Γελάω παρανοϊκά.

Είμαι παρανοϊκή.

Νιώθω παρανοϊκή.

Μαμά είναι χριστιανικό να είμαι παρανοϊκή ή  το να είσαι παρανοϊκός είναι τόσο αντιχριστιανικό οπότε είναι η ευκαιρία μου να απαλλάξω την ανθρωπότητα απο την παραφροσύνη μου και να πηδήξω επιτέλους;

Ποιό είναι το αγαπημένο σου....;

Θυμάσαι όλες εκείνες τις ερωτήσεις μου;
Αγαπημένο χρώμα, 
φαγτό, 
ταινία της Disney, 
απορρυπαντικο ρούχων και λοιπά;

 Μπορεί να μην σου φανεί σημαντικό,

αλλά κάποτε το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω να φτιάχνω το αγαπημένο σου οτιδήποτε.

Ήθελα να ‘μουν το αγαπημένο σου οτιδήποτε

και οτιδήποτε κάνω να είναι το αγαπημένο σου.

Και τώρα που αναγκάζομαι να σε ξυλώνω κάθε μέρα απ’ το κορμί μου

που σιγά-σιγά λιώνεις και θολώνεις σαν ανάμνηση

τώρα που δεν σε γλείφω πια

και σταμάτησα 

όχι απλά να προσπαθώ,

αλλά και να ενδιαφέρομαι για “αγαπημένα”

ζωγράφισα εκείνη την εκδίκηση που ποτέ δεν είχα το θάρρος να έρθω να πάρω.

Και επειδή ούτε αυτό τόλμησα να σου το πω,
να ξες υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές
σεξ, χιούμορ και αγκαλιές.
      Να, ένας με ρώτησε:
-ποιο είναι το αγαπημένο σου καθαριστικό ρούχων;
-ποιά είμαι γω να αμφισβηττήσω 29 κατασκευαστές;
απάντησα και αυτός είπε
-ας κάνουμε skip αυτήν την ερώτηση

καταλήξαμε να με λέει αχάριστη βέβαια
                                                            και δεν είχε άδικο δυστυχώς.

πώς έγινα παιδί

Σκοτώνω το παιδί να δω τί έφτιαξα απο μένα

σκοτώνω όσα μου μαθες μαμά

και συ μπαμπά

διώχνω όλες εκείνες τις δασκάλες και τα ‘πρέπει’

όλους εκείνους τους φόβους και τα ερωτηματικά

όλα τα όνειρα 

την ξεγνοιασιά

όλα τα ‘θα’ εκείνα τα πολύχρωμα

τις βόλτες

τα αστεία και τα χόμπυ μου

Αφήνω πίσω μου νεκρά

όσα μου έδωσαν, να δω τί είμαι εγώ

και ούτε που το κατάλαβα

πως κατέληξα τώρα

απο ‘πεθαμένο παιδί’

                                      ‘Σαπισμένος ενήλικας’

Έδιωξα και σένα

γιατί έβγαζες εκείνο το παιδί που είχα κρυμμένο μέσα μου

και απέμεινα μόνη να αντιμετωπίζω τις αϋπνίες μου με εξαντλητική δουλειά.

Πέρασα καιρό γκρινιάζοντας, νομίζοντας πως θα ανακτήσω έτσι όσα πέταξα απο βλακεία και προσποιήθηκα πολλές φορές πως μ’ αρέσει αυτός ο περίεργος κόσμος των μεγάλων που δεν κατανόησα ποτέ.

Ώσπου κάποτε, ούτε θυμάμαι ακριβώς το πότε και το πώς

κατάλαβα πως δεν ήμουν ποτέ μου παιδί

πως μικρή ήμουν ένας εν δυνάμει μεγάλος, με τα χτενισμένα μαλλιά και τους εκλεπτισμένους τρόπους

και αυτή ήταν η καλύτερη συνειδητοποίηση της ζωής μου

μιας και απο τότε, έμαθα ξαφνικά να φέρομαι αυθόρμητα, να μιλάω να περπατάω και να ντύνομαι όπως θέλω,

τους έδιωξα όλους απο μέσα μου

και βρήκα το παιδί που είχαν σκοτώσει αυτοί πριν εγώ προλάβω

σε κάτι ζωγραφιές και κάτι τετράδια στο πατάρι

-εκείνο το πατάρι που ήξερε όλα μου τα μυστικά και είχε ακούσε όλα μου τα κλάματα-

και κάπως έτσι σε ξεπέρασα μιας και κατάφερα να βρω τον τρόπο να βρίσκω εκείνο μου τον εαυτό που νοσταλγούσα γιατί ποτέ δεν έζησα, καταλαβαίνοντας πως ήμουν ερωτευμένη με αυτό το παιδάκι στο οποίο μεταμορφωνόμουν παρα με οτιδήποτε άλλο.

Κι αν έχω κρατήσει κάτι απ’ όλο αυτό, είναι μια αγάπη για εκείνα τα παιδιά, που δεν ακούγαν τους γονείς και τους δασκάλους

που ρωτούσαν πάντα και τα βράδια ξεγλιστρούσαν διαβάζοντας τα βιβλία που οι γονείς είχαν αγοράσει για “να υπάρχουν στην βιβλιοθήκη” μα ποτέ δεν διάβασαν

και που αργούσαν το πρωί στο σχολείο

γιατί είχαν σχέδια να καταστρέψουν τον κόσμο των μεγάλων.