κύτταρα σκουπίδια και δομές

Δε ξέρω τι χρειάζομαι απο εσενα.

Νιώθω πως η ζωή ειναι πολυ μικρή για να πνίγω τις καυλες μου μεσα στο βρακι μου.

Ποτε δε θα ξαναειμαι 23 και ποτε δε θα εχω ακριβώς αυτά τα κύτταρα πάνω στο δέρμα μου.

Γιατι να μην τους δώσω την ευκαιρία να τσουτσουριασουν καθώς με γαμας;

Δε θελω να είμαι μόνο αυτό, ποιος θέλει να ειναι μόνο ενα πήδημα;

Θελω να βγαίνουνε, να πίνουμε, να αλλάζεις την φωνή σου και να γίνεσαι αστείος , να γελάμε, να ιδρώνουμε, να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου να τρελαίνονται καθώς τελειώνεις και εγώ να ανάβω τσιγάρο.

Δε θελω να είμαστε ζευγάρι και να με αγαπάς, θελω να κανουμε όσα είπα μέχρι να βαρεθούμε.

Θελω να με θέλεις και να θέλεις να σε θελω και να κινούμαστε με γνώμονα αυτό.

Δε ξέρω τι σκουπίδια κουβαλάς απο το παρελθόν σου αλλα δε με νοιάζει κιόλας.

Οχι επειδη δε νοιάζομαι ρε παρεξηγιαρη, αλλα επειδη δε με αφορούν.

Με αφορά ότι σου εχει συμβεί απο τη στιγμή που σε γνώρισα και έπειτα.

Το ίδιο θελω να συμβαίνει και με σενα για μένα.

Τόσο απλά.

Τόσο δομημένα.

Γίνεται;

Πώς να σου το εξηγήσω τώρα αυτό..

Ρε παιδί μου, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μην ενθουσιαστούν γιατί έτσι τους φαίνεται ότι πρέπει και γω ελπίζω να έχω κάποτε ξανά ενθουυσιασμό που να μπλοκάρει τις σκέψεις μου. Βλέπεις η σκέψη δεν πολυ-βοηθά και μετά απο μερικές κατραπακιές δεν σου είναι δύσκολο να μείνεις ένας κοινός κυνικός απέναντι στα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Δεν ξέρω τι μπορεί να χρειάζομαι απο σένα, πάντως ό,τι κι αν είναι μου την σπάει. Δεν μ’ αρέσει να χρειάζομαι τίποτα και απο κανέναν γι’ αυτό αποτραβιέμαι και κάπου εκεί μακριά όσο παρατηρώ αρχίζω και βουλιάζω γιατί οι συνθήκες στην απέξω δεν έχουν αρκετά θρεπτικά συστατικά για να μεγαλώσεις υγειώς και έτσι καταλήγω κατ’ επιλογήν ασθενική στην προσπάθεια μου ν’ απέχω απο μια νοσηρή πραγματικότητα. 

Κίβδηλη πραγματικότητα. Μα μέσα της δυστυχώς υπάρχουν οι αυθεντικές πρώτες ύλες. Αυτή είναι η βασική της διαφορά απ’ τον κόσμο μου. Είναι πολύ πιο εντάξει αλλά είναι πλασματικός, δυστυχώς για να επιβιώσωσ χρειάζομαι και τα κύτταρα αίματος. 

Ποτέ ξανά δεν θα είμαι εικοσιενός και ποτέ ξανά δεν θα έχω αυτά τα κύτταρα πάνω μου, τα περισότερα κύτταρά μου πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσουν γλυκιές πτυχές πραγματικής ζωής και αυτό λόγω της διαρκούς αναζήτησής μου. 

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι πολύ λάθος ή αν όντως αυτό τον δρόμο πρέπει να διασχίσεις αν έχεις στο κεφάλι σου τόσα σκουπίδια όσα έχω εγώ. 

Έχω και σένα  να με κοιτάς με απορία να μου λες πως δεν σε νοιάζει τι σκουπίδια κουβαλάω απ’ το παρελθόν αλλά δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί το τώρα μου σε γοητεύει, θέλω να σε αγκαλιάσω αλλά αλήθεια δεν μπορώ γιατί βλέπεις σε μένα κάτι που αλήθεια δεν υπάρχει.

Τα σκουπίδια δεν είναι απο το παρελθόν, είναι απο το μυαλό μου. Και αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, θα ξαναγυρνάμε σε λάθος μέρη να ψάξουμε τον φταίχτη, έναν φταίχτη που δεν υπήρξε ποτέ. Θα ρίχνουμε κατσαριδοκτόνο στα παλιά μας λημέρια και θα νομίζουμε οτι μας εξοντώσαμε ενός μας κουβαλάμε. Γι αυτό δεν μαρέσει να σε γοητεύω. Γιατί ξέρω πως δεν έχεις καταλάβει.