Κοινές φράσεις άλλες φάσεις

Ώρα: νωρίς
Μέρα: συνηθισμένη
Μέρος: βυθισμένη μεσα στο μυαλό μου

Παίρνω το θάρρος και δίνω ενα μπρέικ στον εαυτό μου ,και κάθομαι να πιω μερικές γουλιές καφέ μόνη μου.
Με εμένα και την _ .
Και άλλος κανεις.
Και εκεί που κάθομαι στη καρέκλα σταυροπόδι, με το σώμα μου φουλ χαλαρό, το κεφάλι μου εχει αποφασίσει να βαρέσει παλαμάκια εκεί μεσα.
Θελω να καταλάβω.
Θελω να σε καταλάβω.
Δε θελω να σου προσφέρω παρηγοριά.
Ούτε ώμο να κλαις.
Ούτε να γίνω ο αποφόρτισης σου.
Ούτε να ερωτευτούμε.
Δε θελω να ξεσκόνιζω τα πάνω πάνω απο υα ψυχολογικά σου.
Γιατί να ξέρεις και τα ξεσκονόπανα θέλουν κάποτε αντικατάσταση.
Γεμίζουν σκόνες και μικρόβια, και μετά απο καιρό αντί να ξεσκονίζουν , μολύνουν.
Ε κάπως ετσι δεν δημιουργούνται και οι τοξικές σχέσεις;
Ναι οχι δε θελω αυτό.

Αλλα δε μπορώ να σε επισκευάσω ώστε να με βολευεις και να μου ταιριαζεις.
Το λες και απο τις πιο άδικες απαιτήσεις που έχουν μερικοί άνθρωποι απο τους άλλους.

Μπορώ να αποφασίσω να είμαι κουφή όποτε ιστορίες και το παρελθόν σου χτυπάει την πορτα.

Μα ελάτε κυρία μου..
Ας μην εθελοτυφλούμε, δε θα δουλέψει αυτό..

Θελω να σου ζωγραφίσω δυο ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να σου δώσω την ζωγραφιά.
Γιατί αυτό νιώθω για σενα.
Αν ήσουν στάση θα ήσουν αγκαλιά.
Βγάζω μολύβι αλλα παλι δεν εχω το τετράδιο μαζί..
Όλο κάτι εχω ξεχάσει και μου χαλάω τις φαντασιώσεις.

Σκατα.
Ας τερματίσω το μπρέικ μου εδω, γιατί εκτός απο το μυαλό που ειναι στην τσίτα , γίνεται και το σώμα.
Καφεΐνη σε ευχαριστω..


                                               ~ ~ ~


Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ρεζίλι μου στην πρώτη δημοτικού μια μέρα που η δασκάλα ζήτησε το τετεάδιο μου και γω δεν το είχα μαζί. Έκλαψα και της ζήτησα συγγνώμη. Απο τότε φαινόταν πόσο στα σοβαρά έπαιρνα τους άλλους, τις καταστάσεις, γενικά την ζωή. Απο τότε που με θυμάμαι αλλοτε το σώμα ειναι στην τσίτα άλλοτε χαλαρό μα το μυαλό εκεί,  τσιταρισμένο να βαράει φρίκες εφτά μέρες την βδομάδα/ δώδεκα μήνες τον χρόνο. 

Καποιους μήνες αργότερα, την ώρα της ορθογραφίας μου βγήκε το δόντι έσταξε αίμα στο τετράδιο και μπουκωμενη βγήκα απ την τάξη να πλυθώ. Η δασκάλα μου ξαναέκανε παρατήρηση επειδή λέρωσα το τετράδιο μου. Μα είχα δίκιο, τί να είχα κάνει με ένα στόμα γεμάτο αίμα; Κάπως έτσι με έπεισα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και ήμουν μόλις έξι.  

Κάπως χαράζονται οι μνήμες και μας διαμορφώνουν και έχουμε φτάσει στο '16 και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Προσπαθώ να πάρω τη ζωή πιο πολύ στην πλάκα και να μην θεωρώ πράγματα αυτονόητα. Έχω κολλήσει στα δύο αυτά διδάγματα και οτιδήποτε άλλο περνά απαρατήρητο. Ακόμα και αν το παρελθον χτυπά την πόρτα εγώ είμαι κουφή.  Δεν θέλω να θυμάμαι κυρίως γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως πάλι θα βρεθώ να ζητάω συγγνώμη για το τίποτα και να βρίσκω με υπόλογη για κάτι οφθαλμοφανές. Καθάριζα τις ενοχές μου με ξεσκονόπανα, τις αντοχές μου, προσπαθούσα κι άλλο κι άλλο, να μην ξαναβρεθώ σε τέτοια θέση.  Τώρα που μεγάλωσα καθαρίζω τις τύψεις μου και τις σκονισμένες σκέψεις μου με όλα τα πτυχία που μάζεψα. Βλέπεις, ακόμα και τα ξεσκονόπανα θέλουν αντικατάσταση. 

Μετά ίσως σφουγγαρίσω με τα δάκρυα όσων πλήγωσα ή με πλήγωσαν. Που μάλλον είναι οι ίδιοι. 

Θέλω να καθαρίσω μια για πάντα το σκηνικάκι της ζωής μου και ακομα δεν λέω να καταλάβω πως θα ξαναλερώνεται όσο ζω. 

Οπότε μήπως απλά...........

άστο καλύτερα.