ο καφές σε κούπα μου θυμίζει ότι ο χειμώνας ήρθε. Μου θυμίζει εμένα καθισμένη αμέτρητες ώρες στην καρέκλα του γραφείου μου, μοναδική διαδρομή αυτή απ’ το καθιστικό στην κουζίνα για ανεφοδιασμό. Καφεϊνη να ρέει, το κυκλικό AMP να αναστέλεται και το ρολόι να μην σταματά νατρέχει. Οι μέρες να φεύγουν, τα τηέφωνα να χτυπούν αλλά τίποτα να μην αλλάζει. Μουσικές, τσιγάρα, ποτά, φίλοι και συζητήσεις σε λούπα. Μια ευχάριστη στην επίγευση καθημερινότητα, μα στιφή στην γεύση. Σκέτη γεύση μοναξιάς στο πρωινό χασμουρητό. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τις ώρες που κοιτώ την ζωή μου και αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί, ξαπλώνει μπροστά μου και μου λέει “σύρε με, βαριέμαι να κουνηθώ” και γω δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να ακούσω τις προσταγές της. Καμιά φορά σηκώνει το πόδι για να μου δώσει μια λαβή να την τραβήξω αλλά η βαριεστημένη φάτσα της μου θυμίζει ότι ούτε γω θέλω να κουνηθώ οπότε ας έρθει κάποιος να μας σύρει και τις δύο. Και μένα και την ζωή μου. Ο χειμώνας έχει κουκούλες και πολύ μαύρο χρώμα. Ο χειμώνας έχει ρουτίνα για όσους την ζητούν και ελευθερία σ’ όσους δεν φοβούνται να βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους. Ο χειμώνας έχει άδεια πεζοδρόμια και κλειστά πατζούρια, περισσότερες γρύπες και λιγότερο ιδρώτα. Ο χειμώνας, έχει γάντια και αποφεύγουμε τα πολλά πολλά αγγίγματα, έχει περισσότερο τσίπουρο και λιγότερη μπύρα. Ο χειμώνας έχει πιο στάνταρ σκηνικά που γνωρίζεις πως να αποφύγεις. Βέβαια, έχει και φωτιά. Έχει τζάκι και παπγωμένο αέρα. Έχει κάστανα και χαλιά να κυλιστείς. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τον χειμώνα. Και ο χειμώνας μου θυμίζει όλη την ζωή που ονειρεύομαι μόνη μου. Βέβαια όπως προείπα, η ζωή τελικά κείτεται δίπλα μου κοιτώντας αδιάφορα το ταβάνι ενώ οι φίλοι μου απτόητοι ζουν τους δικούς τους χειμώνες, οπότε για να βγαίνουν οι μέρες, καταλήγω να μιλάω στον τοίχο και αυτός να μου απαντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου