Έχω ξεχάσει να γράφω. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα άμυνας απώθησης ή απλά συμβατικότητας. Μαζί με μένα σταμάτησαν και οι φίλοι μου και αναρωτιέμαι αν είναι ο Σεπτέμβρης μήνας αποτοξίνωσης ή απλά μήνας γάμησέτα και αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως για να το ξαναπιάσεις απο κάπου και να συνεχίσεις όλο αυτότο δράμα που εξιστορείς κάθε φορά μέσα απ’ τις λέξεις σου.
Φοβάμαι δε, μην σας το κρύψω αυτό, πως αυτή η καθημερινότητα σκοτώνει την ποίηση μιας και δεν έχεις δύο λεπτά ηρεμίας να αφουγκαραστείς τον εαυτό οσυ. Τον πετάς απο την μια μεριά της πόλης στην άλλη, τον δωροδοκείς με ανθρώπινες ανάλαφρες παρουσίες και τον εξαντλείς ώστε να κοιμηθείς νωρίς χωρίς σκέψη ιδιαίτερη και να συνεχίσεις ξεκούραστος το επόμενο πρωί.
Να σιγά-σιγά αρίζει να ρολλάρει, σαν το κουτάκι της Πανδώρας είναι αυτά, είναι να μην ανοίξει, Αν και το γράψιμο, είναι και αυτό σαν όλα τ’ άλλα, όσο το αφήνεις σε αφήνει, όλο ξεχνάς πως το κανες και γυρνάς πίσω στις εποχές που κοιτούσες το πληκτρολόγιο και τρόμαζες. Το ρίχνω στην ζωγραφική φτιάχνω κάτι δράκους να ξερνάνε φλόγες και προσπαθώ να μείνω ξύπνια.
Δεν είναι αυτή ζωή για καλλιτέχνες, δεν είναι αυτή ζωήγια συναισθήματα.
Τα ρολόγια στον πάγο, ο κόσμος της έκφρασης δεν ξέρει απο ωράρια, απο προγράμματα και καταπίεση. Δεν ξέρει απο συνθήκες, τώρα και πρέπει. Μου βαλα κάποτε ένα φρένο, για να πουλάει πιο πολύ το χόμπι μου και με κατέστρεψα γιατί το άφησα πίσω.
Λίγο μυαλό ακόμη, ποτέ δεν είναι πρόβλημα.
Κάτι έμαθα και απο τούτη την βλακεία. Μην σταματάς αυτά που αγαπάς γιατί ξεχνάς πως ένιωθες μαζί τους. Μένεις μόνος με κάτι αναμνήσεις που μοιάζουν με βιώματα αλλουνού αναρωτιέσαι αν ήταν ο εαυτός σου εκείνος ο τύπος που τώρα τόσο σε κάνει να απορείς.
Για δες, τι κάνει ένας Σεπτέμβρης, ένα ξυπνητήρι και μερικές προσδοκίες. Για δες τί κάνουν λίγοι φόβοι, λίγη ενηλικίωση και λίγος κυνισμός.
Για δες, πως γίνεται καμιά φορά και ξεμένεις απο λέξεις, εσύ που νόμιζες πως ζεις μόνο μέσα απ’ αυτες.
για δες..
γιατί ναι μπήκε ο σεμπτέμβρης και μη σου πω ότι βγήκε κιόλας και γω ακόμα δεν έχω βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη.
η πλήρης αταξία, αν και μεταξύ μας απο μικρή με δελέαζε πάντα αυτό, μόνο που τώρα εχω να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι μικρή.
τα συναισθήματα μου τα ζούληξα με ένα καλαμάκι μέσα σε ένα μπουκάλι και όταν το κοίταξα στο φως, είδα εκεί μεσα μονάχα φρίκη πατηκωμένη.
φοβήθηκα και το άδειασα μέσα σε έναν υπόνομο και το μετάνιωσα αμέσως.
την ήθελα αυτήν την φρίκη γιατί μου ήτανε οικεία.
είχα μεγαλώσει με τέτοιες φρίκες και τώρα την είχα πετάξει στα ποντίκια, είχα μόνο αέρα.
Ένα μπουκάλι αέρα.
τί να τον κάνεις τον αέρα, σου δίνει τόσες ελευθερίες να βάλεις μέσα στο μπουκάλι οοό,τι θες και στην τελική απλά δε βάζεις τίποτα.
Πήγα δειλά δειλά και το γέμισα με ρούμι.
και έπινα το ρούμι και έκλαιγα για την φρίκη μου.
και τώρα νομίζω πως τα δάκρυα που πετάνε τα μάτια μου, δεν ειναι δάκρυα αληθινά ειναι ρούμι μαζι με φρίκη.
και τα μαζεύω στο μπουκάλι μου να ξαναζήσω την ίδια ιστορία
γιατί αυτήν την ιστορία θελω
γιατι αυτή μου ειναι οικεία.
για δες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου