p.s.

το μπλόγκ αυτό
αποχαιρετά
κυρίως γιατί αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό
όσο κι αν δεν το αντέχουμε
είναι το τέλος πλήρως ενταγμένο στη ζωή
κι είναι κρίμα να μοιάζουν όλα
μασημένες τσίχλες χωρίς γεύση
απο τις αναβολές και την αδράνεια.

δεν χρειάζεται να τα δεις όλα να φθήνουν
και να καταστρέφονται
μπορείς απλά
να γλείψεις το ανάμεικτο παγωτό του τέλους


αυτό άλλωστε μάθαμε

δεν είναι εδώ το μέρος για αποτιμήσεις
ούτε δράματα
όλα αυτά
θα διαφανούν μέσα απ' τα απόμενα
-εεε, οκ
                  Επόμενα εννοούσα
αλλά απο μένα, είναι η αλήθεια.

υπήρχαμε και υπάρχουμε ακόμα
ξεχωριστά
λιγότερο ή περισσσότερο ενεργά

εκεί που ξέρετε
ή
δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία εν τέλει να βρείτε.

αποχαιρετιστήριο

έι έχω καιρό να υπάρξω εδώ
αλλά αφού έτσι είναι ας πούμε αντίο
οι σκουριασμένες αναρτήσεις μου κάπως δυσκολεύονται
έχω πολλά να διαχειριστώ
αλλά έχω έντονα αυτην την αίσθηση πως δεν πάω πίσω
-τίποτα δεν πάει πίσω-
θα ήθελα οι άνθρωποι να 'ταν απλούστεροι και ξεκάθαροι
να μην μου άφηναν περιθώρια και προσδοκίες που δεν στέκουν
αλλά κι αυτό τώρα μικρή σημασία έχει
τα πράγματα θα στρώσουν
αυτό είναι το μότο
και πρώτη φορά
νιώθω πως όντως συνειδητά επιλέγω να περιμένω για να τα δω στρωμένα
για να κοιμηθείς πρέπει να στρώσεις
και γω τώρα
μαζι με αυτόν θα αρχίσουμε να (κάτα)στρώνουμε αυτή τη ζωή
μεγαλώνω και μ' αρέσει
αυτός ζητά να με μάθει
και γω τρέχω να με βρώ για να έχει διαρκώς κάτι να βρίσκει
και αυτή η συνθήκη μάλλον μας χαρακτηρίζει βαθύτερα

η ζωή που αχνοφαίνεται δεν είναι άμεσα ιδανική
αλλά μεγαλώνοντας καταλαβαίνω
πως κάτι στερείσαι για να ομαλοποιηθούν όλα
γίνομαι πιο ώριμη και πιο ειλικρινής
και κυρίως
δεν πάω πίσω
τίποτα δεν πάει πίσω και αυτό είναι το ευχάριστο
απλώς θα 'θελα κάπως να  'τρεχα το χρόνο
στο σημείο που το καράβι δένει πίσω στο λιμάνι
και όχι τη στιγμή που ξεμπαρκάρει
γαμώτο
τόσο εκτός εποχής που όλοι ανυπομονούν για τα ταξίδια τους
-τί να κάνουμε.

όσον αφορά αυτό το αντίο
θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή
τώρα δεν έχω χρόνο
σε καταλαβαίνω μερικώς γενικώς
αγχώνομαι επαρκώς διαρκώς
τέλος πάντων
άλλη στιγμή
τώρα έχουμε δουλειές που δεν θέλω να κάνω
αλλά πρέπει.

-

είμαι υπερβολικά χαρούμενη και νιώθω άσχημα γι' αυτό
δεν θέλω να το δεις
αλλά ούτε να μη το δείς
περιμένω να ξαναγίνουμε φίλες

είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφασίζω
πως δεν πρέπει πια να στερούμαι και να συμβιβάζομαι
πρώτη φορά που στέκομαι και λέω
"έχω το τώρα, δεν με νοιάζει το μετά, το μέλλον μου προκαλεί μόνο φόβο
και έχω ήδη αφήσει άπειρα πράγματα στη ζωή μου για μετά
γεμίζοντας πληγές και τραύματα
ζώντας συνετά ζώντας στο πρόγραμμα
και τώρα πρώτη φορά
λέω enough

αν όχι τώρα ίσως ποτέ
αφήνω πίσω τα πάντα
νιώθω πρώτη φορά
πως έχω ξεχτρεώσει τ' απωθημένα και τα τραύματα
πρώτη φορά τόσο ήρεμη και οριοθετημένη
πρώτη φορά πίσω απ' την πλάτη μου και κάτω απ' τα πόδια μου
όλα είναι ομαλά και τώρα απλώς πάω

είναι η τελευταία και η πρώτη χρονιά
συνάμα η έκτη
και τέλος πάντων απλά ένα ακόμα κάτι
για το οποίο θα μπορούσα να μιλάω ξοδεύοντας άπειρους χαρακτήρες
και αργώντας για άλλη μια φορά στο αποψινό μου ραντεβού

αλλά όχι
σε έμαθα πάρα πολύ
και μαλάκωσα πάρα πολύ
είμαι ένας δύσκολος γαμώ
δύσκολος άνθρωπος το ξέρω
μάλλον πιο ακατανόητη απ' όσο φροντίζω να επεξηγώ

και συ είσαι
και θα 'θελα να 'χα το χρόνο να σε αποχαιρετώ
κάθε μέρα
και να σου λέω όλα τα όμορφα και δύσκολα πράγματα που σκέφτομαι
/σκέφτηκα για σένα
αλλά δεν βοηθούν καθόλου αυτές οι συνθήκες
τους συναισθηματισμούς μου

θα σου τα πώ ήρεμα
πίνοντας καφε
όταν ξαναγίνουμε φίλες
κολλητή x roommate μου
τώρα ας πούμε γειά
ήταν δύο γάμησέτα χρόνια
-ίσως έπρεπε να βάλω τόνο σε κάθε συλλαβή,
ήταν ένας γάμησέτα και ένας πολύ μεταβατικός χρόνος
απλώς η αναδρομή στο πώς όλα ξεκίνησαν
με έχει αφήσει να απορώ
με το πόσο πάτο έχω φτάσει στη ζωούλα μου
τέλος πάντων
δύο χρόνια
που όμως κοίτα να δείς
μας έφτιαξαν
υπέροχες
σε αρκετά απομακρισμένα μονοπάτια

και επειδή όταν το δεις
θέλω να κλάψεις
θα θυμάμαι για πάντα
όλες τις στιγμές στο σαλόνι ή στο δωμάτιο σου
που τίναζες τα ρούχα να φύγει η αναρχία
που με κορόιδευες επειδή όλο σκέφτομαι και δεν κάνω
που τρώγαμε σως μπέικον
που με κορόιδευες που είμαι μια γιαγιά όλη την ώρα στο κρεβάτι μου
και κυριότερα
όλες τις φορές που προσπαθούσα να καταλάβω
αν τώρα σου έκανα εγώ κάτι
και θύμωσες
ή αν είναι οκ να διακόψω τη σειρά σου
κάνοντας τοκ-τοκ
και μη σταματώντας να μιλάω.

πάντα θα είμαι δω
για να ενώσουμε λέξεις ζωγραφιές
και τέλος πάντων
τις ζωές μας.

lick it lick it

εγω μικρή ήθελα να κάνω τις πιο πολλές

και τις πιο κουλ διακοπές

-κρατάμε το πολλά και το κουλ-

να ΄χω το πιο έντονο σημάδι μαγιώ στην πλάτη

και σαφώς να ‘χω κάνει τα περισσότερα μπάνια

τώρα ούτε μαγιώ φοράμε ούτε τα σημάδια τα βρίσκουμε κουλ
και γενικά δεν λέμε κουλ
μόνο κλάην και τσίλ

η νονά μου έλεγε

πως μετράει τα καλοκαίρια της σε παγωτά και συναυλίες

το ‘χα βρει ξενέρωτο

κατέληξα

να μετράω όμως και γω το καλοκαίρι μου

σε ‘πάγο-κρέμα’

είναι κάπως θλιβερό και ευχάριστο οι συζητήσεις μας

να είναι κολάζ απο στίχους του λεξ

και να μας βρίσκει πάλι το ξημέρωμα κλαμμένες

να κοροϊδεύουμε τα όνειρα που δεν κάνουμε

κρίμα που ο θεός είναι κοντός

γιατί δεν μ’ αρέσουν οι κοντοί

και κρίμα 

που το σαγόνι μου με πείθει διαρκώς για κάτι

που δεν ξέρω

τ’ όνομα της μάνας μου είναι nasty

τί περίμενα απο μένα

προφανώς αναζητώ την πιο αργή διείσδυση

γιατί το περιβάλλον γύρω

για να ‘ναι προστατευτικό

έχει υπερβολικά υψηλό  ιξώδες

προσπαθώ να κλείσω τα αυτιά μου

για να μη χάσω τα μαλλιά μου

και να μην ξεχνάω πως δεν έχω άλλα πόδια

μ’ αυτά θα πορευτώ

οπότε

προσοχή.

σε άλλα νέα

δεν έχω νιώσει ποτέ πως με κοιτάς

με βλέμμα πέραν της γλύκας

της περιέργειας

και της παιδικότητας που δεν παραδέχεσαι

γιατί η φροντίδα σε τρομάζει τόσο

που την αποστρέφεσαι.

η γλώσσα μαζί με άλλη γλώσσα στον χώρο ανάμεσα στα δύο στόματα

είναι τόσο αδιάφορες

όσο ο ήχος απο δύο στόματα που μιλάν άλλες γλώσσες και δεν ενδιαφέρονται καν να επικοινωνήσουν.

το καλοκαίρι μου λιώνει και τον ειρμό

μουυυυυυυυτς

αφυλοφιλόξενώ

το σουτιέν μου μ'ενοχλεί
η τσάντα μου παραείναι βαριά
      -αν και στην ελαφρότερη βερσιόν της χρονιάς που προηγήθηκε-
αυτό το σπίτι άδειο και ξαναγεμισμένο μοιάζει περίεργα
αφιλο-φιλόξενο
χαχ, κοίτα να δεις: αφυλοφιλόξενο
                     -μικρή το 'χεις κάψει, πάψε.

λιώνω κι όλο εξατμίζομαι
τα ρούχα μου φαρδαίνουν
τα μαλλιά μου όλο και σπάνε περισσότερο σε αυτές τις μπούκλες που βασικά είναι έλικες dna
-έχετε ξαναδεί ινδιάνα με μπούκλες;-
έχουμε χάσει όλα τα πλάνα μας
και αυτό ειναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα

αυτό το καλοκαίρι φαντάζει
πολύ πραγματικό
και άστατο
μα
μετά τα ΄όσα πέρασαν δεν έχω πια να φοβηθώ

τα μεσημέρια είναι τόσο γλυκά
η μουσική είναι η μήτρα
μη μου φεύγετε αγάπες μου θα κλάψω
κι ας επιμένω
να χορεύω πάντα μόνη.

overall
θέλουμε να φτιάξουμε αυτην την σπηλιά
λαγούμι;
φωλιά;
πατάρι;
κάτι τελος πάντων
θα σέρνουμε εκεί μέσα τις λείες μας
και θα τις αγαπάμε.

shake
rocking
μασαζάκι
για τις τσίτες
και τις αδυναμίες μας.

το σύνδρομο της κυψέλης                      (κατα της Στοκχόλμης)
"ελάτε να σας υιοθετήσουμε"
"περνάμε υπέροχα όσο σας χρησιμοποιούμε"

υ.γ.
she said "i want you to be a special furniture in my weird  living (room)"

gimme more

έχεις χορέψει ποτέ πραγματικά;

ψάχνω το βλέμμα σου και το άγγιγμα

ψάχνω την προσοχή σου

γιατί αλήθεια

δεν βρίσκω λόγο να μιλάμε όταν μπορούμε να χορεύουμε

αλλά τί σημαίνει να αγνοείς επιδεικτικά τους ανθρώπους στο dancefloor;

είναι υπέροχο να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς να χορεύουν σε release

οι λέξεις είναι πια πολύ αδύναμες κι ας τις λατρεύω

η σχέση μου με τις λέξεις είναι ίδια με την εαυτή μου

όσο πιο πολύ τις αγαπώ τόσο πιο ελφρές τις νιώθω
όσο δε τις φοβάμαι δεν είναι πια ούτε τοτέμ ούτε ταμπού δεν έχουν πάνω μου εξουσία
απλά είναι 
                  και παίζουμε, πορευόμαστε παρέα

όχι επειδή δεν σημαίνουν κάτι

όχι βέβαια 

και σίγουρα να τις προσέχουμε και τις διαλέγω μία- μία πριν τις αφήσω με τη γλωσσίτσα μου στον ενδιάμεσο χώρο μας για να τις καταπιείς ή να τις μυρίσεις ή να τις αγνοήσεις

και ούτε τις φτύνω ούτε τις μασάω

καμιά φορά λίγο τις πιπιλάω αλλά όχι πολύ ίσα-ίσα να μουσκέψουν

να κολλάει καλύτερα πάνω το γκλίτερ

δεν χωράει εύκολα κάτι στο χορό μου

ούτε στο χώρο μου

ο κόσμος μου με απαιτεί μόνη στο παρόν

ώστε αυτόματα να βρίσκομαι σε συνειδδητή επαφή με όλα

και σου είναι δύσκολο αυτό κάπως -έτσι νιώθω-

βλέπεις

παίρνω χρόνο στην οριακή ακινησία

εξερευνώντας χώρους 

-μέσα μου κυρίως αλλά και γύρω-

η απόσταση δεν έχει ούτε φυσικό χρόνο ούτε φυσικό χώρο

(αυτό είναι ένα βασικό μου συμπέρασμα)

και 

έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις χωρίς βιασύνη

half meditational half tense

εκεί κινούμαστε και εμένα μου αρέσω

εσύ σου αρέσεις σε αυτό;

γιατί ο ζεστός ήλιος

είναι η αυτοαναφορικότητά μας

αυτή έχουμε τώρα

τί να κάνουμε

πάντα αυτή θα έχουμε

και πάντα τί να κάνουμε

*πριν κοιμηθείς υπάρχει μια στιγμή που προσποιείσαι ύπνο

-κάπως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρώ,

που θα προσποιηθώ okayness και ανοιχτότηα και επιθυμία

πριν όντως συμβεί

και κάπως αναρωτιέμαι αλλά πια έχω μάθει να μην αναρωτιέμαι

διότι όσο αναρωτιέμαι καταστρέφω

κάποιες φορές ένα πούρο είναι απλά ένα πούρο έλεγε ο παππούς freud

έτσι σκέφτομαι για όσα συμβαίνουν

το ζήτημα είναι

η ζωή -παππού κι ας πέθανες άκου-

να μη σου βγαίνει αλλά ούτε να σου μπαίνει απ’ τη μύτη

(self quoting is the new black) 

και αν θέλεις να σου πω μια αλήθεια

δεν γουστάρω πια

να τραβάνε τα μαλλιά μου όσ_ πνίγονται

γι’ αυτό δεν έχω ήδη σκαλίσει εξωνυχιστικά τις ανάγκες σου

για να μην μπω στον πειρασμό να στις καλύψω

δεν θέλω πια το toxic σκηνικό

κι ας κάνω εναέριο σπαγκάτο στο ρυθμό του

το gimme more μ’ αρέσει πιότερο

σαν κονσεπτ.

με χαρά και λύπη

"με χαρά και λύπη
σε αποχαιρετώ"

αν το σκεφτείς
είναι όλη η αλήθεια της ζωής σε μια πρόταση
ακόμα καλύτερα
μέσα σε μια λέξη

χαίρετε χαιρετώ
αποχαιρετώ
είναι τρελό να διαχειριστείς χωρίς θυμό
χωρίς μηδέν αρνητικό συναίσθημα
απλά με χαρά και λύπη
με τα δύο πιο απλά
και εν τέλει δυσκολότερα

ωραία τα κομ-πλικέ
περάσαμε μαζί άγχη, φοβίες και φρίκες
ήσουν ο πρώτος βιασμός που άκουσα
μέσα απ' τις λέξεις σου βρήκα τις δικές μου

                                                   με χαρά και λύπη

ευχαριστώ για τον θαυμασμό και θα προσέχω
έχω κλάψει πολύ
για να μιλήσω

τώρα ανταλλάξαμε βιβλία
θα προσέχω
σου το χρωστάω που ήσουν η πρώτη μάνα
που δε μίσησα

τα ταξίδια είναι επίπονα
και είμαστε σύντροφοι
είναι δύσκολο
με χαρά και λύπη
αποδέχομαι πως
μόνο έτσι
αξίζει η ζωή
με τέτοιους ανθρώπους
τέτοιες σχέσεις
γευστικές
χωρίς ψήγμα κανιβαλισμού
με κρασιά απ' όλο τον κόσμο
όλες τις ποικιλίες
με όρια
με όλες τις υφές της ύπαρξης
ξεκινώντας
απο το πλάνο της αυτοκτονίας στα 18
ως την επιθυμία για αναγέννηση
διαρκώς.

με χαρά και λύπη

                          με χαρά και λύπη
έτσι αξίζει σε ανθρώπους σαν εμάς

με χαρά και λύπη
                           τα ταξίδια μας
δεν σταματούν
                                 διαφοροποιούνται.

επείγει

έπιασα κι έγραψα

πολλά

τ’ άφησα όλα μισά

γιατί δεν ήξερα βασικά τί ήθελα να πρωτοπώ.

φοβήθηκα να γράψω βασικά 

αυτά που ήθελα

                    γιατί τα ήξερα

και αν τα 'βλεπα μπροστά μου

δεν θα άντεχα τον πειρασμό

να τα τοιχοκολλήσω στην πόρτα όσων

στην πόρτα τόσων

-τα 'χετε κάνει σκατά ε, εντελώς όμως-

κάποιες μέρες θέλω να είμαι πλάτη

σκέτη πλάτη

σκληρή ελκυστική υπέροχη χωρισμένη στη μέση

με τις τέλεις ωμοπλάτες τις μικρές καμπύλες

η πλάτη είναι ο μεταβατικός χώρος της τέχνης

εκεί που πλαισιώνεται η φαντασίωση

εκεί που απελευθερώνεται το ατομικό προσπαθώντας 

να βρει το συλλογικό

εκεί που μπλέκουν οι έννοιες

εκεί που όλα ρέουν μα δεν χάνονται

ενώνει το κεφάλι με τα πόδια

όλο νομίζουμε πως ασχολούμαστε με αυτά 

αλλά όλα

τα κάνει η πλάτη, ε λοιπόν και γω είμαι μια πλάτη

τα ενδομυικά εμφυτεύματα λάμψης

μετά απο χρόνια επώασης

είναι πλέον ευδιάκριτα

όσο τρίβω το μέσα μου, αυξάνονται

και αυτά τα λίγα κοντινά μου

δοκιμάζουν γλείφουν

εγώ τα χαϊδεύω τα αγκαλιάζω

τους λέω "και 'σεις λάμπετε καλέ” όλο χαμόγελο

με κοιτούν με μάτια γουρλωμένα

“ναι βρε” λέω γλυκά και τους πλάθω τους μύες στο μπρατσάκι

αυτό το τεράστιο σώμα

χρειάζεται μια επιβολή

άμεσα

release και rocking

θα το αναλάβω

μπορώ και σκέτο με λέξεις.

εκείνη έλεγε πως οι ιστορίες μου κάνουν μασαζ στο μυαλότης

θα βάλω τα δυνατά μου

δεν φοβάμαι να σε δω να πεθαίνεις

πεθαίνω να σε βλέπω να φθείρεσαι όμως.

μόνο μπροστά

"we got the best of both worlds” μου λες

-meaning brain and mind

meaning reaction and interaction-

          οδεύοντας στο μέρος

                   μακριά απ’ τον παράδεισο

χιώσαμε το θεό απόψε

το ξέρεις

με δύο λέξεις και χαμόγελο απ’ το στόμα μου

ας μη θαρρεί πως είναι κάποιος, επειδή τον προσκυνάμε ε;

και το χειρότερο ή καλύτερο

-ή τίποτα απ’ τα δύο-

είναι πως δεν σκέφτηκα ποτέ το ενδεχόμενο του ‘ναι’

χωρίς το πραγματικό δεν θα πετούσαμε

φτάνεις πρώτη 

“έρχομαι” σου λέω

και ζητάς ακόμα συγγνώμη

που κάνεις το αγαπημένο μου πράγμα

     -κοίτα που φτάσαμε

                     ή που μαστε ακόμα  -

το πρωινό σκαλοπάτι είναι πάντα αυτό

της μεγάλης αλήθειας

k αυτά

Κ εσύ

με ό,τι ηρεμεί το καθένα μας.

-

ένα χρόνο πριν ακριβώς

συζητούσαμε μόνο την αυτοκτονία

έλα δες ρε

έλα δες

έλα

έλα να σε μάθω

πως απλώνεται το “είναι” σου στο σώμα σου

έλα να σε μάθω το release

τί θα πεί με σπάω με λιώνω

μέχρι να βρω τί κατοικεί στα έγκατα μου

έλα να δεις τί θα πει αποδόμηση

χωρίς παραίτηση

και τί

μπαίνω στο τρανς

και η ζωή είναι το πιο απελευθερωτικό πάρτυ που ποτέ θα πας.

-

μακάρι να μπορούσα

να μοιραστώ

όλα όσα έχω δουλέψει 

και τώρα όποτε θέλω

μεταμορφώνομαι σε

πήγασσο

και

ιππόκαμπο.

-

όταν γυρνώ και βλέπω τους πενήντα στατικούς

θυμάμαι πως κάποιους δεν τους πιάνει

ούτε η τετραπλή αγωγή υπέρτασης.

γι’ αυτό και μεις

στα φαρμάκια

χρωστάμε μόνο 

τα μάγουλα κιμά

και τις κόρες μπελαντόνες.

-

ο κύκλος των υπαρξιακών

δεν γυρνά πίσω

μόνο μπροστά τον πας και πάρ’το δρόμο πριν σε ρουφήξει ο χωματόδρομος

“μόνο μπροτσά” 

'μην κοιτάς πίσω, σου λέω

χόρευε'

“μόνο μπροστά” 

.

it's sunny/ i 'm high

κατάπινα λαίμαργα τις μέρες
για να φτάσω σε αυτή
που επιτέλους έγινα σαύρα
και χλαπάτσα
και όλο υγραινόμουν
για να με στεγνώσει ο ήλιος
που τα στεγνώνει όλα

-έλεγα για τη θλίψη αλλά τώρα
θα πώ και γενικά για το έξω συναίσθημα,
το κάνει να ατονεί
τόσο γλυκά
κερδίζει η θαλπωρή τα χρώματα.

αν το δέρμα μου κάνει το βλέμμα σου λάγνο
στα neon blue or purple lights
που να δεις, τίι κάνει ο ήλιος.

οι βελόνες μου έχουν ήδη
στερεωθεί καλά στο δέρμα σου
και έχω ήδη πλέξει τις μικρές θηλιές του σπάγγου
γύρω απ' τα δαχτυλά μου
τώρα θα σου δείξω πως χορεύουν
         **θα είναι ηδονικά λυτρωτικό
                  σίγουρα καμία σχέση με αυτό που νόμιζα,
              αλλά δεν διανοείσαι πόσο καλή είμαι σ' αυτό που τελικά θες**

είμαι σαν εκείνες τις δασκάλες που μισούσες
έχω μάτια παντού
αλλά ταυτόχρονα
τα μάτια μου σε κάνουν αόρατο

δεν παίζεις εδώ
δεν μπλέκεις
        ναι μάλλον         ναι ίσως         ναι χαχαχα
θέλω πολλά πάρα πολλά, η ζωή στα θολά
σε γλιτώνει απ' τα πρίσματα τη μίμηση και τον καθρέφτη'
_αποκτάς το μεγαλύτερο ατού στην λεπτομέρεια.


σπίτι εξειδικεύομαι
στα πορτρέτα με κάρβουνο
και ήδη γίνεται ευδιάκριτη η μορφή σου

_
τα πρωινά μας
ποτέ δεν είναι αρκετά
και περιμένουμε το επόμενο που θα-
για να-
επειδή,
είσαι το μόνο που μπορώ να του μιλάω για μουσική
και αυτό μαρτυρά
όλα τα 'γιατί
ανάμεσά μας'
έχουμε δημιουργήσει
τον πιο όμορφο κόσμο.

υγ= αυτά τα ρούχα μου πάνω σου είναι σαν να σε περίμεναν.

μηδέν εκατό

"γίνεται πραγματικό"
τα χαλασμένα μου μάτια
έγιναν χαλασμένα πόδια
στιςφαντασιώσεις τους
και αυτό
ήταν η απέλπιδα προσπάθεια κάποιων
για να μην φύγω ποτέ
μα εγώ έφευγα
πάντα θα φεύγω
                         -γυρνώντας πάντα με σεβασμό
                          εάν οι συνθήκες τέτοιες,
                                           αλλά πάντα θα φεύγω-

δεν θα μικρύνει ποτέ η απόσταση στις πτώσεις
μην σου πω αυξάνεται
μα δεν πρέπει να φρικάρω

ο χρόνος ανάδυσης μικραίνει αδιανόητα
και μήνες θλίψης
γίνονται ώρες

όσο λυγίζω στον αέρα
ίσως τρομάζω με την πλαστικότητα μου
όσο βυθίζομαι
ο πυθμένας ποτέ δεν θα ανέβει


δεν θα μπετώσουμε τη θάλασσα ποτέ
μα χτίσαμε πνευμόνια κι αντοχές
κι είναι ολοένα και πιο εύκολη
η ανάδυση
απ' τις ρίζες στο παρόν

τα μάτια πια δεν τσούζουν
τα ανοίγω
και ο βυθός δεν τρομάζει
είναι πανέμορφος
- τον ξέρω εγώ και λίγα ακόμα γενναία δυτάκια
γενναία όχι επειδή δεν φοβήθηκαν
αλλά γιατί εμπιστεύτηκαν-

το φετινό μας πάσχα
ήταν αναστάσιμο δεν λέω
και τί ωραίος ο ήλιος
της αποσύνθεσης ε;

το γόνατο το ισχίο και ο πάγος

η κοπέλα αριστερά γουργουρίζει στο σβέρκο μου

με αγκαλιάζει

είναι όμορφα 

αλλά - .

φοράω την κουκούλα μου, να κρύβω με το north το sad face μου

πάλι κλαίω

 - είχα καιρό να κλάψω σαββατόβραδο-

η κοπέλα δεξιά

δεν είναι μαζί μας

έχει γεμίσει πάλι ασφυκτικά το κεφάλι της

με αυτό το τεράστιο σακί 

θόρυβος και παράσιτα το νιώθω χωρίς να την κοιταω

την αγαπάω  και μάλλον υποφέρω για αυτήν απόψε

κι ας μην το καταλαβαίνω

η κοπέλα αριστερά

προσπαθεί να μας πείσει

λέει κάτι για μαρμελάδες

και τσόντες με μπαλέτο

 - πάει εγώ χάθηκα-

η κοπέλα δεξιά σηκώνεται να μας κοιτάει

δίνει το σήμα

φτάνει για απόψε

η κοπέλα αριστερά

λέει πως δεν γίνεται 2018 και να μην έχουμε πατέντα

να μην γυρνάμε πάντα αχτένιστες

η κοπέλα δεξιά

γελάει

βιάζεται να καταρρεύσει μόνη σπίτι

μη μας πιάσει ο ήλιος

όσο προλαβαίνουμε ακόμα το σκοτάδι

ούτε αυτή αντέχει να με βλέπει έτσι

η κοπέλα αριστερά

έχει διαλυμένους χόνδρους

η κοπέλα δεξιά

δεν έχει και επίσημα γόνατα

πιέζω με όλη μου τη δυναμη σφαδάζοντας

αριστερή βουβωνική

"έχεις πάγο;"

"μπορώ να πάρω απ' της ψυχής"

*** αρχίζω να μιλάω πάλι για θάνατο ***

"σταμάτα" μου λέει

είναι αργά όμως

 "μόνο εσύ θα γυρνάς ένα χρόνο πίσω;" της λέω και ξέρουμε καλά

πως είμαστε και οι δύο ακριβώς στον ίδιο βούρκο κολυμβήτριες

με μανταλάκια στη μύτη

και η κοπέλα δεξιά

με την κοπέλα αριστερά

παίρνουν το ίδιο τρόλλεϋ

και γω

όπως πάντα

το μεσαίο και ψηλότερο

υπερηφανο πουτσάκι

φεύγω μόνη

και εύχομαι

να 'ταν όλη μου η ζωή

κατέβασμα σε υπόγεια

με κυλιόμενες σκάλες.

πόουζ.

σπίτι θυμήθηκα

ένα χρόνο πριν

ήμουν πολύ χειρότερα

ουάου

πρώτη φορά που σπάω

το κάθε φέτος και χειρότερα.

βολβοστροφικότητα

έχω πολύ καλό μπαμπά
και κάπως
ούτε θέλω ούτε μπορείτε να του μοιάσετε
ευχαριστώ πολύ για τις προτάσεις σας
-είμαι και γω άξια κόρη δεν λέω,
jumping into conclusion  όμως
κι όπως δάγκωνα το χέρι μου και έλεγα "με δάγκωσε"
όπως απέφευγα πάντα τις ποινές

έτσι και τώρα
έχω ξεπουληθεί στο διάολο
και δεν ξέρω γιατί
 φθείρομαι
φθείρομαι
 φθείρομαι

απλά μαθαίνω να λέω τέσσερις λέξεις παραπάνω τη φορά
και να θυμάμαι
πως το μάτι
συντονίζεται μηχανικά με το χέρι
και σημαδεύω εκεί που κοιτάω
και όχι εκει που βλέπω
δηλαδή:
σημασία δεν έχει τί εικόνα δημιπουργείται στο μυαλό μου
όσο κι αν αυτή είναι η βέλτιστη δυνατή
δηλαδή:
η καρδιά είναι όργανο μορφολειτουργικό
το βλέπεις
πλαφ πλαφ τουκ τουκ =  α ν τ λ ί α

ο εγκέφαλος όμως
ένα γκρί χταπόδι και ζουμιά
μορφοπλαστικό
φτιάχνει ολόκληρο κόσμο

"do not open that box" νιαουρίζεις δίπλα

και γω δηλώνω
πως τόσα χρόνια
δεν βρήκα λόγο
να βγώ εξω απ' αυτό το κουτί.

Το delirium είναι ένα δομημένο σενάριο με αρχή μέση και τέλος που αποκλίνει πλήρως απο την πραγματικότητα των εκάστοτε συνθηκών

οι ορισμοί δίνονται τέλεια
απλώς ξεχνάμε και τα υποσύνολα
ας πούμε το "εκάστοτε" στην περίπτωση μας.

nothing changes if nothing changes
τέσσερις λέξεις τη φορά
και ίσως κάποτε
να τους γυρίσουμε την πλάτη γαμω τα σπιτια.

απόηχος

στο κρεβάτι μου,

ακούω κάθε βράδυ το ίδιο τραγούδι

για να κοιμηθώ και μεγαλώνω

το τέλος δεν χρειάζεται να είναι πάντα τρυφερό

τα θραύσματα της παρατήρησης του παρόντος

οδηγούν στην γνωσία

βλ. αυτοαναφορικότητα

τελευταία,

πάσχω απο διάχτυτη ενδαγγειακή θλίψη

να μην ξεχάσω,

στο σημείο αυτό

θέλω να ευχαριστήσω

την εν τω βάθει αισθητικότητά μου

που μου επιτρέπει

να νιώθω

τις παλλόμενες αρτηρίες.

Αμην. 

melting

όχι άλλο

όχι πια

ο έρωτας εμπεριέχει τη βία

του κατασπαράζω

και γω

βυθισμένη στο σπαράζω

εμμονικά αρνούμενη την παραδοχή

αδυνατώ να υπάρξω στον έρωτα

αδυνατώ να πράξω βίαια

καταστροφικά και βουλημικά

δεν θέλω να σε φάω

δεν θέλω να σε ξεσκίσω

δεν θέλω να σε χωρέσω μέσα μου με βία

θέλω να σταθούμε δίπλα

να λυγίσω τόσο

να ρευστοποιηθώ

να λιώσουμε παρέα

και να ενωποιηθούμε για λίγο

θέλω να λιώσουμε

όχι να αναμειχθούμε βίαια σαν στερεά

που πάντα θα μένουν ευδιάκριτα

στο βάζο

δεν θέλω να παραδοθώ σε κανένα και σε τίποτα

σε κανέναν και καμία

απέναντι στο έμφυλο

στο έκφυλο

στο άφυλο

δεν έχω να υποκριθώ

                                                                  δεν είμαι άντρας πια

αυτό το “πάνω και έξω” που φουσκώνει

και προβάλει

επιθετικά

                                                                  έκοψα τον πούτσο μου

θέλω να λιώσω να λιώσω

να λιώσουμε

όχι άλλη βία

δεν έχω κουράγιο πια να ξεσκιστούμε

να λιώσουμε 

έλα

μας έφαγε η γλύκα

oh don't be that bitchy baby

οι οπτικές αλλάζουν
τα ίδια άτομα περίπου στα ίδια μέρη
μου κάνει εντύπωση να χώνεις το κεφάλι σου στην κλείδα μου
που ακόμα δεν έχω τραυματίσει
και τα μάτια σου να λένε
όσα δεν είπαν τόσες φορές που τα παρακάλεσα

και είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό
πως εγώ χαμογελώ
στεναχωριέμαι απ' τη γλύκα
δεν τη χωράω τόση γλύκα,
τόσο που στριμώχνομαι αλλά ξέρεις
πάει καιρός που όλα έχουν αλλάξει
και ούτε σε θαυμάζω ούτε ανάγκη σε έχω
μα δεν σε αγαπώ λιγότερο

τα 192 υθα φταίς έχουν διαγραφεί
και τί έμεινε; η γλύκα

και έρχεσαι με άλλο πρόσωπο μετά
να μ' αγκαλιάσεις και να απολογηθείς που τόση ώρα με πλήγωνες
καψερό μου
και γω δεν έχω μάθει να ισχυροποιούμαι στιγμιαία και ανύποπτα
αλλά θα μάθω
"αλήθεια" μου λες και μου περνάει μετά απο λίγο

δεν αφήνω κανένα σημείωμα
κανένα δικαίωμ
βάζω σκούπα για ουρά να σβήνω τα ίχνη
και όσο μπιτσιάζεις
τραγουδάω fem punk
oh, don't be that bitchy baby

εσύ θα χάσεις,
γιατί εμείς αχ εμείς
δεν θέλαμε τίποτα παραπάνω
απο το bitchιάρικο ύφος σου χρυσή μου
το μούσι σου κάνει την ψυχή μου να τρέμει
και το ποιός θα γίνει ποιό επιδεικτικός
και υπερόπτης
ανέκαθεν ήταν το παιχνίδι μας

σε αναζητώ
και επιστρέφω γιατί μου έλειψες κάπως
δες, το παραδέχομαι

δεν είσαι ένας
είναι μία
είμαστε πολλά

το εσωτερικό μου polyamory κανένα δεν θα μου το καταρρίψει
και η αλήθεια του
είναι η αυτοαναφορικότητα είναι οι ηλιόλουστες μέρες
που ζεσταίνουν την ύπαρξη

πολύ μωβ
λίγο μαύρο
και πολλή αγάπη

το είπες με μια άλλη σου μορφή
και το αγάπησα όσο
το

είσαι τόσο γλυκό
γίνε λίγο πιο ρευστό
μη βράζεις μόνο

η ζωή προχωρά
η γλύκα με συνέθλιψε
και δεν μπορώ να βγω απ' το second space

-ακόμα περιμένω να το συζητήσουμε
και το επιθυμητό
και το αυτονόητο
και ευελπιστώ να μην καταστραφώ γι' αυτό-

κατάλαβες γιατί τώρα επιμένω για το εξωλεκτικό;
γιατί όσο ρωτάς τί θα κάνουμε θα απαντάω "θα μιλάμε"
και όσο δεν μιλάμε

όλα θα γλυκαίνουν ολόγυρα με χρώματα.

φλασμπακζ και παρόν

οι παλάμες και τα γόνατα μου σύρθηκαν και μάτωσαν

το μικρό αγόρι που ανέβαινε τις σκάλες μπροστά μου, βρέθηκε δίπλα μου μου μύλησε στον πληθυντικό μου έδωσε το χέρι και εγώ σκέφτηκα πως ήταν τόσο γλυκό που θα ήθελα να του πάρω ένα γλειφιτζούρι και μια να το κάνω μια τεράστια αγκαλιά αλλά μετά ένιωσα εντελώς ανήθικη και προχώρησα

σηκώθηκα απ' το αναπητικό καροτσάκι αγανακτισμένη πήρα τη βαλίτσα μου απο το λαστιχένιο διάδρομο ή όπως σκατά λέγεται και βγήκα γεμάτη υπεροψία εκεί που τα πλήθη ζητωκραύγασαν

κρατήθηκα πολύ για να μην κλάψω το πρόσωπο μου έκανε ανάμεικτες συσπάσεις προκαλώντας και αποτρέποντας ταυτόχρονα το κλάμα, η κλείδα μου μεπέθαινε και το κεφάλι μου ήταν έτοιμο νε εκραγεί

σε λιγότερο απο εικοσιτέσσερεις ώρες, είχα μεταλλαχτεί απο ένα άγνωστο κορίτσι με φούτερ στο ξεκούρδιστο πιάνο στην Υφανετ, σε ένα ακόμα πιο άγνωστο κορίτσι με μακρύ φόρεμα στο εκλεκτό πιάνο του Μεγάρου Αθηνών

"αν ήταν λίγο πιο κοντός" σκεφτόμουν, "θα τον φιλούσα" και τον κοίταζα επίμονα προσπαθώντας να κρύψω κάπως την έξαψή μου μιας και η καρωτίδα μου παλλόταν τόσο δυνατά που ένιωθα πως την έβλεπε

την πρώτη φορά που φίλησα εκείνη την κοπέλα είχα νιώσει πως κάνω κάτι λάθος που όμως ήταν πολύ ωραίο

for all the kings and queens and criminal queers the in betweens and your beloved sins

- my post-Berlin mood is kind of weird-

περπατούσα στο Σικουάνα και μου έλειπε εκείνος κι εκείννη

έκλαιγα στο χιονισμένο Λονδίνο και στην λασπωμένη Βενετία για άλλον και άλλη

για μένα πουθενά

ή και παντού

ή και πάντα

όταν γύρισα απ' την Κίνα ήξερα πως όλα είχαν πλέον αλλάξει

το κατάλαβα καλύτερα βέβαια, όταν γύρισα μια μέρα σπίτι μου απο την Κυψέλη.

απ' το πούθεν

σου αρέσει πολύ να μιλάω

και ενώ είχα μπερδευτεί

έχω γλυκαθεί

και μάλλον έτσι θα πηγαίνει

let it flow 

και

unexpected

αλλιώς whatever is forced

is usually lost

και κάπως έτσι

χωρίς καν να καταλάβω το πώς

δεν μπορώ άλλο 

να περιμένω

για να μάθω

ποιά είναι η μυρωδιά σου.

υ.γ. 1= επιτέλους ένα στέρνο που ξέρω να διαχειριστώ (αμάν πια με τα κεφάλια)

υ.γ.2= είσαι τόσο γλυκό που  γλείφω μπας και ξεκολλήσω.