μηδέν εκατό

"γίνεται πραγματικό"
τα χαλασμένα μου μάτια
έγιναν χαλασμένα πόδια
στιςφαντασιώσεις τους
και αυτό
ήταν η απέλπιδα προσπάθεια κάποιων
για να μην φύγω ποτέ
μα εγώ έφευγα
πάντα θα φεύγω
                         -γυρνώντας πάντα με σεβασμό
                          εάν οι συνθήκες τέτοιες,
                                           αλλά πάντα θα φεύγω-

δεν θα μικρύνει ποτέ η απόσταση στις πτώσεις
μην σου πω αυξάνεται
μα δεν πρέπει να φρικάρω

ο χρόνος ανάδυσης μικραίνει αδιανόητα
και μήνες θλίψης
γίνονται ώρες

όσο λυγίζω στον αέρα
ίσως τρομάζω με την πλαστικότητα μου
όσο βυθίζομαι
ο πυθμένας ποτέ δεν θα ανέβει


δεν θα μπετώσουμε τη θάλασσα ποτέ
μα χτίσαμε πνευμόνια κι αντοχές
κι είναι ολοένα και πιο εύκολη
η ανάδυση
απ' τις ρίζες στο παρόν

τα μάτια πια δεν τσούζουν
τα ανοίγω
και ο βυθός δεν τρομάζει
είναι πανέμορφος
- τον ξέρω εγώ και λίγα ακόμα γενναία δυτάκια
γενναία όχι επειδή δεν φοβήθηκαν
αλλά γιατί εμπιστεύτηκαν-

το φετινό μας πάσχα
ήταν αναστάσιμο δεν λέω
και τί ωραίος ο ήλιος
της αποσύνθεσης ε;