η κοπέλα αριστερά γουργουρίζει στο σβέρκο μου
με αγκαλιάζει
είναι όμορφα
αλλά - .
φοράω την κουκούλα μου, να κρύβω με το north το sad face μου
πάλι κλαίω
- είχα καιρό να κλάψω σαββατόβραδο-
η κοπέλα δεξιά
δεν είναι μαζί μας
έχει γεμίσει πάλι ασφυκτικά το κεφάλι της
με αυτό το τεράστιο σακί
θόρυβος και παράσιτα το νιώθω χωρίς να την κοιταω
την αγαπάω και μάλλον υποφέρω για αυτήν απόψε
κι ας μην το καταλαβαίνω
η κοπέλα αριστερά
προσπαθεί να μας πείσει
λέει κάτι για μαρμελάδες
και τσόντες με μπαλέτο
- πάει εγώ χάθηκα-
η κοπέλα δεξιά σηκώνεται να μας κοιτάει
δίνει το σήμα
φτάνει για απόψε
η κοπέλα αριστερά
λέει πως δεν γίνεται 2018 και να μην έχουμε πατέντα
να μην γυρνάμε πάντα αχτένιστες
η κοπέλα δεξιά
γελάει
βιάζεται να καταρρεύσει μόνη σπίτι
μη μας πιάσει ο ήλιος
όσο προλαβαίνουμε ακόμα το σκοτάδι
ούτε αυτή αντέχει να με βλέπει έτσι
η κοπέλα αριστερά
έχει διαλυμένους χόνδρους
η κοπέλα δεξιά
δεν έχει και επίσημα γόνατα
πιέζω με όλη μου τη δυναμη σφαδάζοντας
αριστερή βουβωνική
"έχεις πάγο;"
"μπορώ να πάρω απ' της ψυχής"
*** αρχίζω να μιλάω πάλι για θάνατο ***
"σταμάτα" μου λέει
είναι αργά όμως
"μόνο εσύ θα γυρνάς ένα χρόνο πίσω;" της λέω και ξέρουμε καλά
πως είμαστε και οι δύο ακριβώς στον ίδιο βούρκο κολυμβήτριες
με μανταλάκια στη μύτη
και η κοπέλα δεξιά
με την κοπέλα αριστερά
παίρνουν το ίδιο τρόλλεϋ
και γω
όπως πάντα
το μεσαίο και ψηλότερο
υπερηφανο πουτσάκι
φεύγω μόνη
και εύχομαι
να 'ταν όλη μου η ζωή
κατέβασμα σε υπόγεια
με κυλιόμενες σκάλες.
πόουζ.
σπίτι θυμήθηκα
ένα χρόνο πριν
ήμουν πολύ χειρότερα
ουάου
πρώτη φορά που σπάω
το κάθε φέτος και χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου