ο καφές σε κούπα μου θυμίζει

ο καφές σε κούπα μου θυμίζει ότι ο χειμώνας ήρθε. Μου θυμίζει εμένα καθισμένη αμέτρητες ώρες στην καρέκλα του γραφείου μου, μοναδική διαδρομή αυτή απ’ το καθιστικό στην κουζίνα για ανεφοδιασμό.  Καφεϊνη να ρέει, το κυκλικό AMP να αναστέλεται και το ρολόι να μην σταματά νατρέχει. Οι μέρες να φεύγουν, τα τηέφωνα να χτυπούν αλλά τίποτα να μην αλλάζει. Μουσικές, τσιγάρα, ποτά, φίλοι και συζητήσεις σε λούπα. Μια ευχάριστη στην επίγευση καθημερινότητα, μα στιφή στην γεύση. Σκέτη γεύση μοναξιάς στο πρωινό χασμουρητό. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τις ώρες που κοιτώ την ζωή μου και αυτή δεν μπορεί να κρυφτεί, ξαπλώνει μπροστά μου και μου λέει “σύρε με, βαριέμαι να κουνηθώ” και γω δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να ακούσω τις προσταγές της. Καμιά φορά σηκώνει το πόδι για να μου δώσει μια λαβή να την τραβήξω αλλά η βαριεστημένη φάτσα της μου θυμίζει ότι ούτε γω θέλω να κουνηθώ οπότε ας έρθει κάποιος να μας σύρει και τις δύο. Και μένα και την ζωή μου. Ο χειμώνας έχει κουκούλες και πολύ μαύρο χρώμα. Ο χειμώνας έχει ρουτίνα για όσους την ζητούν και ελευθερία σ’ όσους δεν φοβούνται να βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους. Ο χειμώνας έχει άδεια πεζοδρόμια και κλειστά πατζούρια, περισσότερες γρύπες και λιγότερο ιδρώτα. Ο χειμώνας, έχει γάντια και αποφεύγουμε τα πολλά πολλά αγγίγματα, έχει περισσότερο τσίπουρο και λιγότερη μπύρα. Ο χειμώνας έχει πιο στάνταρ σκηνικά που γνωρίζεις πως να αποφύγεις. Βέβαια, έχει και φωτιά. Έχει τζάκι και παπγωμένο αέρα. Έχει κάστανα και χαλιά να κυλιστείς. Ο καφές σε κούπα μου θυμίζει τον χειμώνα. Και ο χειμώνας μου θυμίζει όλη την ζωή που ονειρεύομαι μόνη μου. Βέβαια όπως προείπα, η ζωή τελικά κείτεται δίπλα μου κοιτώντας αδιάφορα το ταβάνι ενώ οι φίλοι μου απτόητοι ζουν τους δικούς τους χειμώνες, οπότε για να βγαίνουν οι μέρες, καταλήγω να μιλάω στον τοίχο και αυτός να μου απαντά.

Για δες

Έχω ξεχάσει να γράφω. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι θέμα άμυνας απώθησης ή απλά συμβατικότητας. Μαζί με μένα σταμάτησαν και οι φίλοι μου και αναρωτιέμαι αν είναι ο Σεπτέμβρης μήνας αποτοξίνωσης ή απλά μήνας γάμησέτα και αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως για να το ξαναπιάσεις απο κάπου και να συνεχίσεις όλο αυτότο δράμα που εξιστορείς κάθε φορά μέσα απ’ τις λέξεις σου. 

Φοβάμαι δε, μην σας το κρύψω αυτό, πως αυτή η καθημερινότητα σκοτώνει την ποίηση μιας και δεν έχεις δύο λεπτά ηρεμίας να αφουγκαραστείς τον εαυτό οσυ. Τον πετάς απο την μια μεριά της πόλης στην άλλη, τον δωροδοκείς με ανθρώπινες ανάλαφρες παρουσίες και τον εξαντλείς ώστε να κοιμηθείς νωρίς χωρίς σκέψη ιδιαίτερη και να συνεχίσεις ξεκούραστος το επόμενο πρωί. 

Να σιγά-σιγά αρίζει να ρολλάρει, σαν το κουτάκι της Πανδώρας είναι αυτά, είναι να μην ανοίξει, Αν και το γράψιμο, είναι και αυτό σαν όλα τ’ άλλα, όσο το αφήνεις σε αφήνει, όλο ξεχνάς πως το κανες και γυρνάς πίσω στις εποχές που κοιτούσες το πληκτρολόγιο και τρόμαζες. Το ρίχνω στην ζωγραφική φτιάχνω κάτι δράκους να ξερνάνε φλόγες και προσπαθώ να μείνω ξύπνια.

Δεν είναι αυτή ζωή για καλλιτέχνες, δεν είναι αυτή ζωήγια συναισθήματα. 

Τα ρολόγια στον πάγο, ο κόσμος της έκφρασης δεν ξέρει απο ωράρια, απο προγράμματα και καταπίεση. Δεν ξέρει απο συνθήκες, τώρα και πρέπει. Μου βαλα κάποτε ένα φρένο, για να πουλάει πιο πολύ το χόμπι μου και με κατέστρεψα γιατί το άφησα πίσω. 

Λίγο μυαλό ακόμη, ποτέ δεν είναι πρόβλημα. 

Κάτι έμαθα και απο τούτη την βλακεία. Μην σταματάς αυτά που αγαπάς γιατί ξεχνάς πως ένιωθες μαζί τους. Μένεις μόνος με κάτι αναμνήσεις που μοιάζουν με βιώματα αλλουνού αναρωτιέσαι αν ήταν ο εαυτός σου εκείνος ο τύπος που τώρα τόσο σε κάνει να απορείς. 

Για δες, τι κάνει ένας Σεπτέμβρης, ένα ξυπνητήρι και μερικές προσδοκίες. Για δες τί κάνουν λίγοι φόβοι, λίγη ενηλικίωση και λίγος κυνισμός. 

Για δες, πως γίνεται καμιά φορά και ξεμένεις απο λέξεις, εσύ που νόμιζες πως ζεις μόνο μέσα απ’ αυτες. 

για δες..

γιατί ναι μπήκε ο σεμπτέμβρης και μη σου πω ότι βγήκε κιόλας και γω ακόμα δεν έχω βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη.

η πλήρης αταξία, αν και μεταξύ μας απο μικρή με δελέαζε πάντα αυτό, μόνο που τώρα εχω να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι μικρή.

τα συναισθήματα μου τα ζούληξα με ένα καλαμάκι μέσα σε ένα μπουκάλι και όταν το κοίταξα στο φως, είδα εκεί μεσα μονάχα φρίκη πατηκωμένη.

φοβήθηκα και το άδειασα μέσα σε έναν υπόνομο και το μετάνιωσα αμέσως.

την ήθελα αυτήν την φρίκη γιατί μου ήτανε οικεία.

είχα μεγαλώσει με τέτοιες φρίκες και τώρα την είχα πετάξει στα ποντίκια, είχα μόνο αέρα.

Ένα μπουκάλι αέρα.

τί να τον κάνεις τον αέρα, σου δίνει τόσες ελευθερίες να βάλεις μέσα στο μπουκάλι οοό,τι θες και στην τελική απλά δε βάζεις τίποτα.

Πήγα δειλά δειλά και το γέμισα με ρούμι.

και έπινα το ρούμι και έκλαιγα για την φρίκη μου.

και τώρα νομίζω πως τα δάκρυα που πετάνε τα μάτια μου, δεν ειναι δάκρυα αληθινά ειναι ρούμι μαζι με φρίκη.

και τα μαζεύω στο μπουκάλι μου να ξαναζήσω την ίδια ιστορία

γιατί αυτήν την ιστορία θελω 

γιατι αυτή μου ειναι οικεία.

για δες..

Παράνομες σκέψεις

Φαντασιώθηκα οκτώ φορες τον χωρισμό,  εφτα φορές το κέρατο και έξι λεπτά ούρλιαζα απο ηδονή. 

Το μετάνιωσα δέκα και το βούλωσα.

Την θέλω σου έλεγα και μες τα μάτια μου γραφόταν το όνομά της

Την θέλω για μενα μα τωρα πια αυτο ποτέ δεν θα 'ναι αληθινο

Κατα βάθος σκεφτεσαι πως θέλω εσένα για πάρτη μου και γι' αυτό κυνηγάω να την μαγέψω για να γίνεις πάλι  η παλιά μου φίλη.

Σε ενα κόσμο γεμάτο γυναίκες θα ηταν βαρετά και προβλεπόμενα για μένα μα πού και πού ευχομαι να 'ταν έτσι. 

Ίσως τότε ο κόσμος να 'ταν τόσο διαφορετικος που δεν θα υπηρχαν στερεότυπα σαν τα δικά μας αλλά αλλιώτικα που αν στα πω θα με περάσεις για κοριτσάκι μεταλλαγμένο απο εξωγιηνους.

Αν όλων οι επιθυμίες γινόντουσαν πραγματικότητα τωρα θα 'μασταν τρεις αχώριστες φίλες που θα παίζαμε και θα ξενυχτούσαμε με ιστορίες. Θα σας πειραζα θα μου λείπατε και θα σας έκανα μεγάλες αγκαλιές.

Όσα κάνω και τώρα δηλαδή μόνο που κανενός μας οι επιθτμίες δρν έχουν πραγματοποιηθεί.

Κλείνω το κινητό μου να γλιτώσω τις ταχυπαλμίες και χάνω τις ευκαιρίες μου.

Εικοσι ενός και ακόμα οι σκέψεις και τα θέλω μου παράνομα θεωρούνται απο την κοινωνία και απ’ τους γιατρούς. 

Εικοσι ένα χρόνια τώρα δεν έχω αρκεστεί ποτέ σε όσα έχω και θέλω περισσότερο.

Αντί να με πω άπληστη με λέω ασυμβίβαστη και χαμογελώ μόνο με την ιδέα πως με σκέφτονται άνθρωποι που όμως δεν άγγιξα ποτέ.

"Άλλοι βλέπουν κι άλλοι αφήνουν σημάδια στα πρόσωπα" λέει το ένα τραγούδι "κοίτα με γαμώτο δεν γίνεται να μην το βλέπεις" το άλλο

είκοσι χρόνια στο περίπου, γλώσσα δεν έχω βάλει μέσα και όταν δεν έχω αυτιά και μάτια, έχω τοίχους

και όταν δεν έχω σάλιο έχω μολύβι, μελάνι και σπρέη.

Ευτυχώς που με μάιθανε να γράφω και μπορώ και ηρεμώ, οι σκέψεις μου οι παράνομες γίνονται κείμενα και το πουλάω σα στύλ το ότι θα ‘μενα άυπνη αν δεν έγραφα όσα με βαραίνουν.

κύτταρα σκουπίδια και δομές

Δε ξέρω τι χρειάζομαι απο εσενα.

Νιώθω πως η ζωή ειναι πολυ μικρή για να πνίγω τις καυλες μου μεσα στο βρακι μου.

Ποτε δε θα ξαναειμαι 23 και ποτε δε θα εχω ακριβώς αυτά τα κύτταρα πάνω στο δέρμα μου.

Γιατι να μην τους δώσω την ευκαιρία να τσουτσουριασουν καθώς με γαμας;

Δε θελω να είμαι μόνο αυτό, ποιος θέλει να ειναι μόνο ενα πήδημα;

Θελω να βγαίνουνε, να πίνουμε, να αλλάζεις την φωνή σου και να γίνεσαι αστείος , να γελάμε, να ιδρώνουμε, να ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου να τρελαίνονται καθώς τελειώνεις και εγώ να ανάβω τσιγάρο.

Δε θελω να είμαστε ζευγάρι και να με αγαπάς, θελω να κανουμε όσα είπα μέχρι να βαρεθούμε.

Θελω να με θέλεις και να θέλεις να σε θελω και να κινούμαστε με γνώμονα αυτό.

Δε ξέρω τι σκουπίδια κουβαλάς απο το παρελθόν σου αλλα δε με νοιάζει κιόλας.

Οχι επειδη δε νοιάζομαι ρε παρεξηγιαρη, αλλα επειδη δε με αφορούν.

Με αφορά ότι σου εχει συμβεί απο τη στιγμή που σε γνώρισα και έπειτα.

Το ίδιο θελω να συμβαίνει και με σενα για μένα.

Τόσο απλά.

Τόσο δομημένα.

Γίνεται;

Πώς να σου το εξηγήσω τώρα αυτό..

Ρε παιδί μου, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να μην ενθουσιαστούν γιατί έτσι τους φαίνεται ότι πρέπει και γω ελπίζω να έχω κάποτε ξανά ενθουυσιασμό που να μπλοκάρει τις σκέψεις μου. Βλέπεις η σκέψη δεν πολυ-βοηθά και μετά απο μερικές κατραπακιές δεν σου είναι δύσκολο να μείνεις ένας κοινός κυνικός απέναντι στα σκαμπανεβάσματα της ζωής. Δεν ξέρω τι μπορεί να χρειάζομαι απο σένα, πάντως ό,τι κι αν είναι μου την σπάει. Δεν μ’ αρέσει να χρειάζομαι τίποτα και απο κανέναν γι’ αυτό αποτραβιέμαι και κάπου εκεί μακριά όσο παρατηρώ αρχίζω και βουλιάζω γιατί οι συνθήκες στην απέξω δεν έχουν αρκετά θρεπτικά συστατικά για να μεγαλώσεις υγειώς και έτσι καταλήγω κατ’ επιλογήν ασθενική στην προσπάθεια μου ν’ απέχω απο μια νοσηρή πραγματικότητα. 

Κίβδηλη πραγματικότητα. Μα μέσα της δυστυχώς υπάρχουν οι αυθεντικές πρώτες ύλες. Αυτή είναι η βασική της διαφορά απ’ τον κόσμο μου. Είναι πολύ πιο εντάξει αλλά είναι πλασματικός, δυστυχώς για να επιβιώσωσ χρειάζομαι και τα κύτταρα αίματος. 

Ποτέ ξανά δεν θα είμαι εικοσιενός και ποτέ ξανά δεν θα έχω αυτά τα κύτταρα πάνω μου, τα περισότερα κύτταρά μου πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσουν γλυκιές πτυχές πραγματικής ζωής και αυτό λόγω της διαρκούς αναζήτησής μου. 

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι πολύ λάθος ή αν όντως αυτό τον δρόμο πρέπει να διασχίσεις αν έχεις στο κεφάλι σου τόσα σκουπίδια όσα έχω εγώ. 

Έχω και σένα  να με κοιτάς με απορία να μου λες πως δεν σε νοιάζει τι σκουπίδια κουβαλάω απ’ το παρελθόν αλλά δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί το τώρα μου σε γοητεύει, θέλω να σε αγκαλιάσω αλλά αλήθεια δεν μπορώ γιατί βλέπεις σε μένα κάτι που αλήθεια δεν υπάρχει.

Τα σκουπίδια δεν είναι απο το παρελθόν, είναι απο το μυαλό μου. Και αν αυτό δεν γίνει κατανοητό, θα ξαναγυρνάμε σε λάθος μέρη να ψάξουμε τον φταίχτη, έναν φταίχτη που δεν υπήρξε ποτέ. Θα ρίχνουμε κατσαριδοκτόνο στα παλιά μας λημέρια και θα νομίζουμε οτι μας εξοντώσαμε ενός μας κουβαλάμε. Γι αυτό δεν μαρέσει να σε γοητεύω. Γιατί ξέρω πως δεν έχεις καταλάβει. 

Κοινές φράσεις άλλες φάσεις

Ώρα: νωρίς
Μέρα: συνηθισμένη
Μέρος: βυθισμένη μεσα στο μυαλό μου

Παίρνω το θάρρος και δίνω ενα μπρέικ στον εαυτό μου ,και κάθομαι να πιω μερικές γουλιές καφέ μόνη μου.
Με εμένα και την _ .
Και άλλος κανεις.
Και εκεί που κάθομαι στη καρέκλα σταυροπόδι, με το σώμα μου φουλ χαλαρό, το κεφάλι μου εχει αποφασίσει να βαρέσει παλαμάκια εκεί μεσα.
Θελω να καταλάβω.
Θελω να σε καταλάβω.
Δε θελω να σου προσφέρω παρηγοριά.
Ούτε ώμο να κλαις.
Ούτε να γίνω ο αποφόρτισης σου.
Ούτε να ερωτευτούμε.
Δε θελω να ξεσκόνιζω τα πάνω πάνω απο υα ψυχολογικά σου.
Γιατί να ξέρεις και τα ξεσκονόπανα θέλουν κάποτε αντικατάσταση.
Γεμίζουν σκόνες και μικρόβια, και μετά απο καιρό αντί να ξεσκονίζουν , μολύνουν.
Ε κάπως ετσι δεν δημιουργούνται και οι τοξικές σχέσεις;
Ναι οχι δε θελω αυτό.

Αλλα δε μπορώ να σε επισκευάσω ώστε να με βολευεις και να μου ταιριαζεις.
Το λες και απο τις πιο άδικες απαιτήσεις που έχουν μερικοί άνθρωποι απο τους άλλους.

Μπορώ να αποφασίσω να είμαι κουφή όποτε ιστορίες και το παρελθόν σου χτυπάει την πορτα.

Μα ελάτε κυρία μου..
Ας μην εθελοτυφλούμε, δε θα δουλέψει αυτό..

Θελω να σου ζωγραφίσω δυο ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να σου δώσω την ζωγραφιά.
Γιατί αυτό νιώθω για σενα.
Αν ήσουν στάση θα ήσουν αγκαλιά.
Βγάζω μολύβι αλλα παλι δεν εχω το τετράδιο μαζί..
Όλο κάτι εχω ξεχάσει και μου χαλάω τις φαντασιώσεις.

Σκατα.
Ας τερματίσω το μπρέικ μου εδω, γιατί εκτός απο το μυαλό που ειναι στην τσίτα , γίνεται και το σώμα.
Καφεΐνη σε ευχαριστω..


                                               ~ ~ ~


Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ρεζίλι μου στην πρώτη δημοτικού μια μέρα που η δασκάλα ζήτησε το τετεάδιο μου και γω δεν το είχα μαζί. Έκλαψα και της ζήτησα συγγνώμη. Απο τότε φαινόταν πόσο στα σοβαρά έπαιρνα τους άλλους, τις καταστάσεις, γενικά την ζωή. Απο τότε που με θυμάμαι αλλοτε το σώμα ειναι στην τσίτα άλλοτε χαλαρό μα το μυαλό εκεί,  τσιταρισμένο να βαράει φρίκες εφτά μέρες την βδομάδα/ δώδεκα μήνες τον χρόνο. 

Καποιους μήνες αργότερα, την ώρα της ορθογραφίας μου βγήκε το δόντι έσταξε αίμα στο τετράδιο και μπουκωμενη βγήκα απ την τάξη να πλυθώ. Η δασκάλα μου ξαναέκανε παρατήρηση επειδή λέρωσα το τετράδιο μου. Μα είχα δίκιο, τί να είχα κάνει με ένα στόμα γεμάτο αίμα; Κάπως έτσι με έπεισα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και ήμουν μόλις έξι.  

Κάπως χαράζονται οι μνήμες και μας διαμορφώνουν και έχουμε φτάσει στο '16 και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Προσπαθώ να πάρω τη ζωή πιο πολύ στην πλάκα και να μην θεωρώ πράγματα αυτονόητα. Έχω κολλήσει στα δύο αυτά διδάγματα και οτιδήποτε άλλο περνά απαρατήρητο. Ακόμα και αν το παρελθον χτυπά την πόρτα εγώ είμαι κουφή.  Δεν θέλω να θυμάμαι κυρίως γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως πάλι θα βρεθώ να ζητάω συγγνώμη για το τίποτα και να βρίσκω με υπόλογη για κάτι οφθαλμοφανές. Καθάριζα τις ενοχές μου με ξεσκονόπανα, τις αντοχές μου, προσπαθούσα κι άλλο κι άλλο, να μην ξαναβρεθώ σε τέτοια θέση.  Τώρα που μεγάλωσα καθαρίζω τις τύψεις μου και τις σκονισμένες σκέψεις μου με όλα τα πτυχία που μάζεψα. Βλέπεις, ακόμα και τα ξεσκονόπανα θέλουν αντικατάσταση. 

Μετά ίσως σφουγγαρίσω με τα δάκρυα όσων πλήγωσα ή με πλήγωσαν. Που μάλλον είναι οι ίδιοι. 

Θέλω να καθαρίσω μια για πάντα το σκηνικάκι της ζωής μου και ακομα δεν λέω να καταλάβω πως θα ξαναλερώνεται όσο ζω. 

Οπότε μήπως απλά...........

άστο καλύτερα.

Σκαλώματα και έλεγχος

Σκαλώματα. Τα τρώς συνήθως όπως και τα μούτρα σου. Σε ανύποπτο χρόνο, αναίτια και εκνευριστικά. Ακριβώς την ώρα που δεν πρέπει και κυρίως ενώ δεν είχες ψήγμα πρόθεσης. 

Σκαλώματα. Σαν αυτά που σε κάνουν να επιμένεις και να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, να ξενυχτάς και να χαλιέσαι.

Σκαλώματα. Σαν αυτά του ίντερνετ που σε κάνουν να σιχτιρίζεις με τις ώρες ή σαν αυτά πουσε προδίδουν τις χειρότερες στιγμές.

Όλη μου η ζωή ένα σκάλωμα, μ΄έναν άνθρωπο, ένα μια ασχολία, μια καφρίλα, ένα στόχο. Ένα σκάλωμα συνήθως αυτοκαταστροφικό και σχετικά επώδυνο εκτός αν μιλάμε για τα σκαλώματα με σειρές που σε κάνουν να ξενυχτάς και να ξεροσταλιάζεις αναψοκοκκινισμένος μπροστά απ την οθόνη για ώρες.

Κάτι σκαλώματα που σε σπρώχνουν στις πιο μεγάλες συνειδητοποιήσεις, που σε οδηγούν σε αυτόν τον βράχο του Βασιλιά των Λιονταριών και σου δείχνουν τον εαυτό σου, σου λένε όσα βλέπεις εκεί σου ανήκουν, τρομάζεις και χαίρεσαι μα ξέρεις πως θα τα εξερευνήσεις μόνο αν τα περπατήσεις.

Σκαλώματα, που μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις, που σε προστατεύουν και σε κάνουν να ζεις μια φυσιολογική ζωή ή αλλιώς, σκαλώματα που σε σπρώχνουν να πας εκεί που πάντα ήθελες.

Αντί για σκαλώματα, μπορεί κανείς να πει πολλές λέξεις. Μικρή σημασία έχουν όμως. 

΄Άλλωστε και η έννοια μια σύμβαση είναι. Σημασία εδώ έχει το πόσο μπορεί να σου αλλάξει την ζωή ένα σκάλωμα.

Και για αυτό είναι καλό, όταν μαγκώνει κάπου η ζωή σου όπως το φερμουάρ στην ζακέτα να κοιτάξεις πιο προσεκτικά πριν αρχίσεις να ανεβοκατεβάζεις με μανία χαλώντας το εν τέλει ή απλώς διορθώνοντας  το με επίμονη και επαναλαμβανόμενη τυχαιότητα αν σταθείς βέβαια τυχερός και δεν πιάσεις και το δάχτυλό σου.

                                               ~ ~ ~

"Γιατί σκαλωνεις..καλα είμαι το χω"

Και πραγματικά δεν το ειχα.

Δεν το ειχα επειδη δεν ήθελα να το εχω, ήθελα να ξεφύγω, ήθελα να μην εχω τον έλεγχο και με ενα τροπο όπως πάντα παιζει στις ταινίες να πάνε ολα καλα.

Ατιμουτσικο ποτό,

Ατιμουτσικες καυλες,

Και αλλα πολλά που μπορώ να κατηγορήσω οταν το μυαλό μου λέει δεν αντέχω άλλο και απλά παραδίνομαι.

Δε χαλαρώνω.

Να μην χάσω τίποτα.

Να είμαι παντού μέρος, γιατί ετσι εχω μάθει να κάνω.

Να συντονίζω για να συντονίζομαι.

Δεν χάνω τον έλεγχο συχνά.

Αλλα οταν τον χάνω κάποια ουσία θα το εχει κάνει για μένα.

Γιατί οταν εισαι υπό την επήρεια , ολα μοιάζουν με ιστορίες συνομωσιών και όλοι οι άλλοι ειναι κακοί.

Μα ακόμα και οταν χάνω τον έλεγχο πειθώ τον εαυτό μου και τους άλλους ότι το χω.

Κυρίως τον εαυτό μου. 

Και αυτό στεναχωρεί τους άλλους.

Και ετσι οι άλλοι οργανώνουν το σχέδιο καταστροφής μου αφού θέλουν το κακό μου.

Το χω οταν κρεμιέμαι απο τον 3ο όροφο, το χω οταν πέφτω σε γυάλινα τραπέζια, το χω οταν αράζω με τα πόδια ανοιχτά στη τουαλέτα με τον ύψιστο λέγοντας του τα ψυχολογικά μου, αντί να τον φασωνω ανελέητα.

Τωρα νιώθω ότι μου κανεις επίθεση.

Ότι πας να με στριμώξεις και να νιώσω άσχημα.

Και συ μου απαντάς ότι ακόμα δεν εχω βρει τον έλεγχο, ότι τον εχω χάσει καιρό γιαυτο δε βρίσκω νόημα σε τίποτα και μου φαίνεται ότι δε ταιριάζω με κανέναν.

Οτι και καλα δεν υπαρχει Συνομωσία , πρέπει να ξεσουρωσω και να ξαναβρώ τον έλεγχο της _  .

Τι είπες;

Ότι με αγαπάς φουλ;

Τι ; 

Δεν σακουω.. 

Δεν εχει καλό σήμα..