οι παλάμες και τα γόνατα μου σύρθηκαν και μάτωσαν
το μικρό αγόρι που ανέβαινε τις σκάλες μπροστά μου, βρέθηκε δίπλα μου μου μύλησε στον πληθυντικό μου έδωσε το χέρι και εγώ σκέφτηκα πως ήταν τόσο γλυκό που θα ήθελα να του πάρω ένα γλειφιτζούρι και μια να το κάνω μια τεράστια αγκαλιά αλλά μετά ένιωσα εντελώς ανήθικη και προχώρησα
σηκώθηκα απ' το αναπητικό καροτσάκι αγανακτισμένη πήρα τη βαλίτσα μου απο το λαστιχένιο διάδρομο ή όπως σκατά λέγεται και βγήκα γεμάτη υπεροψία εκεί που τα πλήθη ζητωκραύγασαν
κρατήθηκα πολύ για να μην κλάψω το πρόσωπο μου έκανε ανάμεικτες συσπάσεις προκαλώντας και αποτρέποντας ταυτόχρονα το κλάμα, η κλείδα μου μεπέθαινε και το κεφάλι μου ήταν έτοιμο νε εκραγεί
σε λιγότερο απο εικοσιτέσσερεις ώρες, είχα μεταλλαχτεί απο ένα άγνωστο κορίτσι με φούτερ στο ξεκούρδιστο πιάνο στην Υφανετ, σε ένα ακόμα πιο άγνωστο κορίτσι με μακρύ φόρεμα στο εκλεκτό πιάνο του Μεγάρου Αθηνών
"αν ήταν λίγο πιο κοντός" σκεφτόμουν, "θα τον φιλούσα" και τον κοίταζα επίμονα προσπαθώντας να κρύψω κάπως την έξαψή μου μιας και η καρωτίδα μου παλλόταν τόσο δυνατά που ένιωθα πως την έβλεπε
την πρώτη φορά που φίλησα εκείνη την κοπέλα είχα νιώσει πως κάνω κάτι λάθος που όμως ήταν πολύ ωραίο
for all the kings and queens and criminal queers the in betweens and your beloved sins
- my post-Berlin mood is kind of weird-
περπατούσα στο Σικουάνα και μου έλειπε εκείνος κι εκείννη
έκλαιγα στο χιονισμένο Λονδίνο και στην λασπωμένη Βενετία για άλλον και άλλη
για μένα πουθενά
ή και παντού
ή και πάντα
όταν γύρισα απ' την Κίνα ήξερα πως όλα είχαν πλέον αλλάξει
το κατάλαβα καλύτερα βέβαια, όταν γύρισα μια μέρα σπίτι μου απο την Κυψέλη.
