Σιχαίνομαι τις γιορτές.
Αυτην την χαρά δεν την αντέχω, ζωγραφιστά χαμόγελα και μάσκες, πολλά χρώματα και ακόμα περισσότερες γελοιότητες. Λες και τις άλλες μερες, δεν φοράμε μάσκες ή δεν είμαστε γελοίοι.
Λες και τις άλλες μέρες δεν φοράμε ρόλους και συμπεριφορές, λες και δεν δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τις ανθρώπους μας μέσα απ’ όσα υποδύονται.
Και πόσο κλισέ χριστέ μου όλα όσα με ενοχλούν και μένα.
Με ενοχλώ και γω τόσο πολύ με τις περιττές ενοχλήσεις μου.
Προσπαθώ να σταματήσω να χορεύω σε πάρτυ με σύνθια και να χωθώ κάτω απ’ το πάολωμα. Να αποκτήσω ανοσία στο τίποτα. Προσπαθώ πάρα πολύ.
Γιατί τελευταία πραγματεύομαι ΞΑΝΑ την απώλεια.
Κάποιοι μακρινοί μου πέθαναν και μου είναι ευκολότερο τώρα απ όταν θα είναι κοντινοί.
Και ο άλλος χάνεται και μιας και θα εξαφανιστεί όσο απροσδόκητα μπήκε στη ζωή μου, τουλάχιστον στις εκφάνσεις της καθημερινότητας, θα ζει κι αυτός όπως τόσοι στο κεφάλι μου- ίσως να είναι η ευκαιρία να φύγει και το μεγαλύτερο φάντασμα που στοίχειωσε ποτέ κάθε ανάσα μου.
Είμαι παρανοϊκή το ξέρω. Αλλά…
Απλά…..
Καιρός να σταματήσουν τα ζυγωματικά μου να πονάνε απο εγκλωβισμένα δάκρυα. Το χεις ξανακούσει αυτο;
Εγώ το έπαθα.
Καιρός να σταματήσω να πιστεύω σε οτιδήποτε ευχάριστο.
Πάρτο χαμπάρι κοπέλα μου. Πάρτο χαμπάρι.
Ο κόσμος πάλι απόψε διασκεδάζει και συ, αχ εσυ.
Διαβάζεις για τα στερητικά σύνδρομα και απορείς.
Σε ελκύει η σκόπιμη αυτοκαταστροφή περισότερο απ’ τους άνντρες που φαντασιώνεσαι και απο κάθε ψήγμα μέλλοντος.
Εσυ εκεί. Εκεί. Στο πουθενά, στο γαμημένο τίποτα προσκολλημένη με τη μούρη παραμορφωμένη απο την συγκρουση στο τζάμι προσπαθείς να μην γλιστρήσεις ως το πάτωμα και είσαι πιο γελοία απ’ όλους όσους τολμάς να σχολιάσεις.
Σύνελθε αυτοπυρπολήσου και τέλος πάντων ζήσε γαμημένη.
Ζήσε .
Αφού σαρέσει να πονάς τουλάχιστον βρες έναν αξιοπρεπή λόγο.
Βγες απ’ το κεφάλι σου. ΒΓΕΣ. ΒΓΕΣ.
Και απ’ το σπίτι αλλά απ’ το κεφάλι σου κυρίως.
