ανταλλαγές

ζώνεσαι τα όρια σου

καταπίνεις τη σιωπή

βγάζεις όλες τις εύπεπτες λέξεις
-σαν αναγούλα απ' το αηδιαστικό φαγητό
που κάποτε μοιραζόμασταν-

λέγοντας  κλισέ και τα νέα

μιλάμε για τις ζωές μας

που κάποτε ήταν μία

ανταλλάσουμε όσα κάπτοτε

φτιάχναμε μαζί

ξέρω πως έχασα το παιχνίδι μου για πάντα

μου πήραν το αρκουδάκι

και με μεγάλωσαν πριν την ώρα μου

όπως συνέβη με το κάθε τι

στην ως τώρα -ας την λέμε-ζωή μου

σου δίνω το χέρι

και το σφίγγεις δύο φορές κρυφά

το σήμα σου

πως όλο αυτό ήταν κάτι παραπάνω

και φεύγω με σκυμμένο το κεφάλι

δεν ξέρεις ούτε τ’όνομα μου πια

η ιστορία μας στάζει ακόμα μελάνι αίμα

υγρά και δάκρυα

κι ας γέρασες

κι ας αναισθητοποιήθηκα

“το αργότερο” μου λες

κι ανανεώνεις

το υποτυπώδες αντάμωμα
δέξου το δεν είναι πια αναβολές, είσαι γιωτάς

που δεν έχει γίνει 

χρόνια τώρα

εσύ εγώ και ο Disney

είμαστε ακόμα στην κατάψυξη

όταν βρεθεί κάτι

θα μας ξεπαγώσουν

αλλά ξέρεις ποιό είναι το μυστικό;

πως πάει καιρός που έμαθα να λιώνω

δεν καταρρέω

απλώς ρέω

κι όλο θέλω να στο πω

αλλά πρέπει να σ’αγγίξω για να το καταλάβεις

και τα κομμένα χέρια μου δεν επαρκούν

χρειάζεται μάλλον να σε γλείψω

μα έχεις γεύση σαν το παλτό της γιαγιάς μου

ή σκουριά απο τα τόσα ξεχασμένα όνειρα μας

που φωλιάζουν ακόμα μες το στόμα σου

ξέρνα κι έλα

να σου δώσω ένα φιλί