κάψτε τα γαμώ

πότε πρόλαβες να ξεθωριάσεις έτσι

βρε καψερέ

πότε πρόλαβε να τιναχτεί απο πάνω σου όλη η χρυσόσκονη που σε πασπάλιζα τόσο καιρό;

μάλλον είμαι (και) πολύ αποτυχημένη νεράιδα

η χρυσόσκονη μου

είναι σαν τα ξόρκια της Σταχτοπούτας

πήγε δώδεκα

σχολάσαμε

γίναμε πάλι κολοκύθες

αρχίσαμε να παίζουμε την κολοκυθιά

γιατί εγώ γιατί εσύ

να εγώ... 

πάρ'τα εσύ

και τί είχαμε - τί χάσαμε

μία που βρεθήκαμε

μία που χαθήκαμε

το σκηνικό που σιχαθήκαμε

φοβηθήκαμε

και γενικά

ούτε που γνωριστήκαμε

και καλύτερα γιατί

δεν είναι να μπλέκεις μωρέ με συναισθήματα

και άσχημα πουκάμισα

κυρίως με άσχημα πουκάμισα

καύτε τα γαμώ

πριν στεγνώσει κάθε υπόνοια υγρασίας στο βρακί μας

καλύτερα μωρέ γιατί πού να σου εξηγώ τί είναι το χιούμορ

και τί η ζωή

κυρίως αυτό

καλύτερα μωρέ γιατί άντε να σου εξηγούσα

ότι έρωτας και θάνατος πάνε μαζί

και άραγε θες 

να μάθεις τα εγκώμια;

ζωή εν τάφω 

και 

καρφιά

καλύτερα μωρέ γιατί έχουμε μια δράση αφημένη

και γενικά

ξύλο στους φα

μη φοβού το ψέμα τέκνον μου

ξέρω και γω

σάμπως ξέρω

περιμένω να σκάσω με δύναμη κάπου

πεθαίνοντας αυτή τη φορά

και όχι υποφέροντας

δεν είναι αστείο αυτό 

-δεν είναι!

δεν με καταλαβαίνεις και υποφέρω

έλα

έλα

ξέραις δεν παλεύεται η θλίψη μου

κάθομαι μόνη στη γωνία

άλλά ρε

αλήθεια έλα

μην κοιτάς που σου αφήνω το χέρι

απλά δεν θα χορέψουμε ποτέ αγκαλιά στον κόσμο

κυρίως γιατί ο κόσμος είναι ψεύτικος

ενώ ο χορός μου αληθινός

η αγκαλιά μας;

αχ μωρό μου αυτή κι αν είναι ψεύτικη

αχ μωρό μου μη χαλιέσαι

μη φοβάσαι τα ψέματα

χωρίς αυτά 

θα 'μασταν ήδη νεκροί 

                                  απ' την αλήθεια

το κάτι και το τίποτα

Ξαφνικά σταμάτησα να ξέρω και άρχισα μόνο να έχω. 

Είχα ένα σώμα, κάθε φορά ένα διαφορετικό σώμα, το ίδιο σώμα. 

Κάθε φορά ανακάλυπτα ένα διαφορετικό κάτι ή ένα καινούριο τίποτα.

Και κάθε δικό μου τίποτα, όταν άνοιγα τα μάτια και παρατηρούσα, μπορεί να ήταν ένα όμορφο κάτι για κάποιον άλλο.

Άλλες πάλι, το δικό μου ξεχωριστό κάτι για κάποιον ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Καμία απολύτως.

“Το ‘χεις νιώσει αυτό;”

“Ναι, γι’ αυτό είμαι δω”

και κάπως έτσι η ζωή είχε γίνει ένα μεγάλο τίποτα που στα μάτια των άλλων έμοιαζε με κάτι

και αυτή η αντίφαση με έκανε να γελώ

με ένα αλλόκοτο τρόπο

μιας και δεν ήταν ούτε αστείο 

ούτε σημαντικό

απλά ήταν κάτι

ήταν το δικό μου ξεχωριστό κάτι

που γεικά

ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα

αλλά αυτό

δεν είχε πια καμία σημασία.