Ξαφνικά σταμάτησα να ξέρω και άρχισα μόνο να έχω.
Είχα ένα σώμα, κάθε φορά ένα διαφορετικό σώμα, το ίδιο σώμα.
Κάθε φορά ανακάλυπτα ένα διαφορετικό κάτι ή ένα καινούριο τίποτα.
Και κάθε δικό μου τίποτα, όταν άνοιγα τα μάτια και παρατηρούσα, μπορεί να ήταν ένα όμορφο κάτι για κάποιον άλλο.
Άλλες πάλι, το δικό μου ξεχωριστό κάτι για κάποιον ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Καμία απολύτως.
“Το ‘χεις νιώσει αυτό;”
“Ναι, γι’ αυτό είμαι δω”
και κάπως έτσι η ζωή είχε γίνει ένα μεγάλο τίποτα που στα μάτια των άλλων έμοιαζε με κάτι
και αυτή η αντίφαση με έκανε να γελώ
με ένα αλλόκοτο τρόπο
μιας και δεν ήταν ούτε αστείο
ούτε σημαντικό
απλά ήταν κάτι
ήταν το δικό μου ξεχωριστό κάτι
που γεικά
ήταν ένα ακόμα αδιάφορο μεγάλο τίποτα
αλλά αυτό
δεν είχε πια καμία σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου