Σκοτώνω το παιδί να δω τί έφτιαξα απο μένα
σκοτώνω όσα μου μαθες μαμά
και συ μπαμπά
διώχνω όλες εκείνες τις δασκάλες και τα ‘πρέπει’
όλους εκείνους τους φόβους και τα ερωτηματικά
όλα τα όνειρα
την ξεγνοιασιά
όλα τα ‘θα’ εκείνα τα πολύχρωμα
τις βόλτες
τα αστεία και τα χόμπυ μου
Αφήνω πίσω μου νεκρά
όσα μου έδωσαν, να δω τί είμαι εγώ
και ούτε που το κατάλαβα
πως κατέληξα τώρα
απο ‘πεθαμένο παιδί’
‘Σαπισμένος ενήλικας’
Έδιωξα και σένα
γιατί έβγαζες εκείνο το παιδί που είχα κρυμμένο μέσα μου
και απέμεινα μόνη να αντιμετωπίζω τις αϋπνίες μου με εξαντλητική δουλειά.
Πέρασα καιρό γκρινιάζοντας, νομίζοντας πως θα ανακτήσω έτσι όσα πέταξα απο βλακεία και προσποιήθηκα πολλές φορές πως μ’ αρέσει αυτός ο περίεργος κόσμος των μεγάλων που δεν κατανόησα ποτέ.
Ώσπου κάποτε, ούτε θυμάμαι ακριβώς το πότε και το πώς
κατάλαβα πως δεν ήμουν ποτέ μου παιδί
πως μικρή ήμουν ένας εν δυνάμει μεγάλος, με τα χτενισμένα μαλλιά και τους εκλεπτισμένους τρόπους
και αυτή ήταν η καλύτερη συνειδητοποίηση της ζωής μου
μιας και απο τότε, έμαθα ξαφνικά να φέρομαι αυθόρμητα, να μιλάω να περπατάω και να ντύνομαι όπως θέλω,
τους έδιωξα όλους απο μέσα μου
και βρήκα το παιδί που είχαν σκοτώσει αυτοί πριν εγώ προλάβω
σε κάτι ζωγραφιές και κάτι τετράδια στο πατάρι
-εκείνο το πατάρι που ήξερε όλα μου τα μυστικά και είχε ακούσε όλα μου τα κλάματα-
και κάπως έτσι σε ξεπέρασα μιας και κατάφερα να βρω τον τρόπο να βρίσκω εκείνο μου τον εαυτό που νοσταλγούσα γιατί ποτέ δεν έζησα, καταλαβαίνοντας πως ήμουν ερωτευμένη με αυτό το παιδάκι στο οποίο μεταμορφωνόμουν παρα με οτιδήποτε άλλο.
Κι αν έχω κρατήσει κάτι απ’ όλο αυτό, είναι μια αγάπη για εκείνα τα παιδιά, που δεν ακούγαν τους γονείς και τους δασκάλους
που ρωτούσαν πάντα και τα βράδια ξεγλιστρούσαν διαβάζοντας τα βιβλία που οι γονείς είχαν αγοράσει για “να υπάρχουν στην βιβλιοθήκη” μα ποτέ δεν διάβασαν
και που αργούσαν το πρωί στο σχολείο
γιατί είχαν σχέδια να καταστρέψουν τον κόσμο των μεγάλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου