fade out

‘μου πάει το κόκκινο κραγιόν;’ με ρωτάς και καταλαβαίνω πως πάλι ρούφηξες ακόμα και όσα είχα προσποιηθεί,

πως πάλι έμεινα ωχρή και ακάλυπτη μπροστά σου,

πάλι ρούφηξες την ψυχή μου μεσ’ απ’ το στόμα μου,

πάλι έβγαλες αυτό που ήθελες και άφησες το στόμα μου γεμάτο με βρόμικες λέξεις σφηνωμένες ανάμεσα στα δόντια, να μου γρατζουνάνε τον ουρανίσκο και να με πνίγουν,

μιας και ούτε μπορώ να ανοίξω το στόμα μου μην τις ξεράσω πάνω σου, ούτε να τις καταπιώ, ούτε να αναπνεύσω

θα σκάσω!

όλα γύρω έχουν θολώσει

ο χρόνος έχει παγώσει ή λιώσει

-δεν ξέρω, δεν με αφορά μην με μπλέκετε-

είχα διαβάσει κάποτε πως μπορείς να βρεις τα χείλη του άλλου στο απόλυτο σκοτάδι με ειδικούς αισθητήρες του σώματος 

καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει, 

βρίσκω τα δικά σου μέσα στο χάος

κι απ’ την άλλη, όταν φιλάς χρησιμοποιείς τριάντα μυες προσώπου

πού την βρίσκω όλη αυτή την ενέργεια κάθε φορά που με κοιτάς, εξήγησε μου

και αφού την βρίσκω γιατί δεν χρησιμοποιώ άλλους λίγους να σου χώσω μία να εξαφανιστείς απο μπροστά μου;

‘είσαι γελοίος’ ψελλίζω και σου σκουπίζω την πασαλειμένη φάτσα σου και συ γλείφεις ό,τι φτάνει η γλώσσα σου με τα σάλια που σου άφησα

'πώς δεν με σιχαίνεσαι ρε ανώμαλε’ δεν καταφέρνω να σου αντισταθώ, σε αγκαλιάζω και κάπου εκεί που ακουμπάς τα χέρια σου στην πλάτη μου,

τα νιώθω μαχαίρια

θυμάμαι ποιός είσαι

και τί έκανες

σε σπρώχνω μακριά με όλη μου την δύναμη

νομίζεις παίζω

και έρχεσαι κοντά να σε φιλήσω

σε φτύνω και φεύγω

βάζοντας βιαστικά κραγιόν στα χείλη μου

μην τα δει κανείς που μάτωσαν

απο το δάγκωμα μου

δεν κρατήθηκα να μην με τιμωρήσω

κι ας μην το έμαθες ποτέ.