Μα τώραι τί να σου πω και σένα..
Σε κοιτάω και βλέπω εμένα. Όχι σε εσένα. Μέσα στα μάτια σου.
Μας βλέπω να ‘ μαστε 4-6 χρονών και εγώ να αποφασίζω να σε ενημερώσω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Είχες κλάψει πολύ ρε μαν μου.
Άλλα καλύτερα που το έμαθες απο εμένα και όχι απο κανέναν άλλο και αναγκαζόσουν να κρατήσεις εκείνα τα δάκρυα μες τα μάτια.
Βέβαια μας ιθυμάμαι και στα 10-12 που με ρώταγες με ύφος ‘κρίντεαι το σύμπαν απο αυτήν την ερώτηση’ , τί θα έκανα αν με κεράτωνε ο γκόμενος μου. Και γω, με την ωριμότητα του 12χρονου, βρήκα περιττή την συζήτηση και σου είπα με νυσταγμένα ύφος “ρε άστο αυτό, αν τα συζητάμε αυτά τώρα στα 20 τί θα λέμε;”
Και να που τώρα καθόμαστε και ψάχνουμε ποσοστά κερατώματος στα 100, αφήνουμε γάτες να ανοίξουν τα φτερά τους και κάνουμε πρόβες κοινών αποκτημάτων με τούτο δω.
Στα 23 μου θυμάμαι -αχνά βέβαια- να σου λέω ότι δεν είμαι στην φάση του πούτσου για να πάω Ικαρία και συ γέλασες δυνατά μαζί μου και δεν με πίστεψες στιγμή!
Και να που τώρα, κάνουμε λίστες για την Χικαρία παρότι δεν είμαι στην φάση του, και κανονίζουμε ποιά θα φέρει καλαμάκια και ποιά προφυλακτικά.
Το περίμενες όλο αυτό όταν σου άνοιξα τα μάτια για τον Άγιο Βασίλη;
Τελικά φέρνω εγώ καλαμάκια…
Χρόνια πολλά ρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου