σήμερα δεν

σήμερα δεν έχω όρεξη ούτε για τα αγόρια που μ’αρέσουν ούτε για τα κορίτσια που αγαπώ

δεν έχω όρεξη ούτε για τις μουσικές μου/σου/του

σήμερα δεν κάνω κουβέντα

δεν βγαίνω απ’ το σπίτι

δεν έχω νέα

πώς θα μπορούσα άλλωστε;

δεν έχω χέρια για τα ποιήματα μου

για το χορό και τον ύπνο

για τα μεθύσια

τα ταξίδια και τις μηχανές

και συ να επιμένεις

πως δύο χέρια δεν ήταν ποτέ αρκετά

γελώντας χαιρέκακα

με το πάθημα που σκοπός είναι να μη γίνει μάθημα

μέρα τη μέρα

νιώθω πιο επεξεργασμένη

μετατρέπομαι σε σουγιάς σιγά-σιγά

και ονειρεύομαι μαγνήτες να με πετούν στον αέρα

μετεγχειρητικά

τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσμορφα

πιο τσιτωμένα

αλλά ανατομικά

δεν έχω χέρια για τα ποιήματα μου πια

μα βρίσκεις χώρο ν’ αποχωρείς όπως παλιά

έλα μωρό μου να κάνουμε τραγούδια με κουμπιά

έλα μωρό μου περιμένω

τόσους μήνες στο πληκτρολόγιο

δεν έχω θάρρος να σου μιλήσω γενικά

μα όταν σε βλέπω ενθουσιάζομαι και σκάω στο πάτωμα με φόρα

έλα μωρό μου έχω αλλάξει και μαλλιά

δεν σ’ έβγαλα απ’ το νού μου προφανέστατα

μη μ’ αναγκάζεις να σ’ αγνοώ επιδεικτικά

αφού το ξέρεις

δεν έβλεπα την ώρα τα μεσάνυχτα

φεύγω πρώτη και μας τιμωρώ

φεύγεις νωρίς γιατί δεν έχεις λόγο

στεναχωριέσαι και  μου κόβεται η λαλιά

χαμογελάμε ντροπαλά και εξαφανίζεσαι

έλα σου λέω έχω αλλάξει και μαλλιά

για τα μυαλά μην συζητάς 

είναι στην τσέπη σου μαζί με τις τζιβάνες.