όχι άλλο ντόνατ

Καλησπέρα. 

Τα πράγματα πάνε κάπως έτσι.

Ως εξης:  

                  

πάρτυ κουζίνα αρρώστια σειρές σαπίλα

άνθρωποι πυρετοί θερμόμετρα ξυπνητήρια

αέρας τέντες σουπερ μαρκετ νεύρα καφές

ντονατς ποτά νοσοκομεία δουλειά απεργία.

αρχικά, γιατί τόσο ντόνατ ρε φιλαράκια

κατα δεύτερον

γιατί τέτοια σαπίλα

κατα τρίτον

τέταρτον 

πέμπτον

ως  το άπειρο και ακόμα παραπέρα,

γιατί τέτοια σαπίλα;

κανένα ενδιαφέρον

κανένα κίνητρο

πάνε χρόνια που το πνεύμα των χριστουγέννω ψόφισε

και δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να σύρουμε το κουφάρι και να φορέσουμε πρόωρα τις μάσκες των αποκριών αυτές με τα χαμόγελα

το φαϊ σε κάποιων το στόμα έπαψε να έχει γεύση

και σε άλλους η ίδια η ζωή

μπουκώνεις ωσπου να ξεράσεις

ή να θελήσεις να σκάσεις

νιώθεις μέρα μέρα

μέσα κάτι να φθείρεται

και ο κρύος αέρας που σου σφίγγει το δέρμα

δεν σε αναζωγονεί

σε θυμώνει

και συ για αντίποινα σκέφτεσαι

πως τουλάχιστον η ψυχή σου μένει ανέπαφη

ο πάγος δεν κρυώνει

κορδώνεσαι και προχωρας φασκιωμένος σαν μούμια

νιώθοντας τόσο νεκρός και επεξεργασμένος

που ίσως να κάνεις μόνο για κάποιο μουσείο

ανθρωπίνων πειραμάτων που απέτυχαν.